CoRe Daily

CoRe Daily

CoRe Daily

Blogs


We nemen jullie graag mee in ons avontuur om onze missie 'onze talenten en kennis terug geven aan de wereld' tot uitvoer te brengen.

Wij doen dat door in Malawi bij te dragen. Eerder door twee maanden bij Matunkha en nu voor enkele jaren bij FloJa Malawi.

We schrijven over de weg er naar toe,  wat we meemaken, en over onze gedachtes, gevoelens, en beschouwingen.


Regelmatig volgt er een update (als tijd en internet het toelaten).

De meest recente blog staat bovenaan

Kijk hier  voor de foto's!

Leuke verschillen


- 20 oktober 2024 -


Op FloJa staat een picknick tafel in het huisje van de bewaking. In de pauzes zitten collega’s daar met elkaar te eten en te kletsen. Ook zit Eston, onze manager daar met zijn laptop te werken omdat we daar goed internet hebben. De keuken medewerkers gaan daar zitten om pinda’s te pellen of de bonen te sorteren. En iedereen die daar dan zit helpt mee. En ze spelen het spelletje Bao daar waar onze buurman Charlie ook vaak aan meedoet. Kotom, het is altijd gezellig bij de bewaking.


Als ze daar bij elkaar zitten kletsen horen we vaak lachen.

Zo tegen het einde van de werkdag of tijdens de lunch loop ik er ook wel eens heen. En dan praten we meestal over de verschillen in gewoontes en gebruiken tussen Nederland en Malawi. We leren veel van elkaar en moeten er soms om lachen.


Bijvoorbeeld over het huwelijk en het krijgen van kinderen. Kijk er niet van op als iemand je hier vertelt dat de man 4 vrouwen en 11 kinderen heeft. Of dat je al in de zestig bent en toch nog een kind wilt.


Dat dat ook betekent dat je dan kleding, voedsel en schoolgeld moet betalen probeer ik ze duidelijk te maken. Ik gooi de westerse gedachte “Wil je rijk worden, dan moet je bij één vrouw blijven en maximaal twee kinderen hebben” er regelmatig uit.

Zonder enig effect vooralsnog.


Als je in Malawi trouwt, word er stiekem verwacht dat je vrouw binnen enkele maanden zwanger is. Dat hoort zo. En de norm is minstens vier kinderen.


Zodra je trouwt moet je natuurlijk ook een huis bouwen voor je vrouw en toekomstige gezin.

Als man moet je ‘providen’. Dat dit overigens in de praktijk niet gebeurt en men leunt op de vrouw wordt er vaak niet bij gezegd.


Dat Colette een eigen bedrijf heeft, auto rijdt en ik tegen ze zeg dat ze bij haar moeten zijn voor bepaalde beslissingen was wel even wennen.


Mensen gaan hier allemaal naar de kerk. Dat wil niet zeggen dat ze nou super christelijk leven hoor. Het lijkt vooral een sociale gelegenheid. De kerken zou je zelfs een soort buurthuis kunnen noemen. Daar worden vaak mededelingen gedaan van dingen zoals de inschrijf dag van onze school of de opening van de NCD kliniek in het dorp.

En toch, ze geloven wel in een God en daarnaast ook in hekserij. 

Dat wij geen religie aanhangen en de meerderheid in Nederland dat niet doet, verbaast ze.


We zagen laatst wat vleermuizen hangen in een boom. We aten met ons management samen en Colette riep “look, bats in the tree”. Ik gelijk verrast naar boven kijken en “oh, gaaf” roepen. Ons management reageerde erg lauw. “hmm”, was alles. Zij zijn die beesten gewoon gewend en hebben er juist last van.


Als de biggen gecastreerd moeten worden, staan wij er met onze neus op. Colette komt dan met haar camera en maakt dan foto’s. Ze moeten er maar om lachen. Iedereen heeft hier varkens, geiten of kippen. In Nederland halen we ons vlees in de supermarkt en hebben meestal geen landje om ons eigen voedsel te verbouwen of vee te houden. En dat vinden zij dan weer interessant.


Colette maakt graag foto’s en heeft een drone gekocht om leuke foto’s en filmpjes mee te maken. Laatst gingen we naar de rijstvelden om mooie plaatjes te schieten. Je kunt je voorstellen dat dat wel enig bekijks geeft. Mensen komen kijken, vinden het eerst een beetje spannend maar als we ze mee laten kijken op het schermpje beginnen ze te lachen.


We videobellen vaak met allerlei mensen. Dan zet ik meestal mijn telefoon in een selfiestick met een driepoot en zet die op tafel. Vaak ga ik daar zitten waar het internet het beste is. Ik doe dan mijn oortjes in. Voor jullie niet gek. Maar als je dat niet kent, zie je dus alleen maar iemand tegen zichzelf praten. Daar werd ook om gelachen.


Dat wij uitrusten in het weekend is iets, dat zij niet kennen. Als ze niet op FloJa werken hebben ze nog genoeg te doen rondom hun huis. In het begin kwamen ze nog wel eens langs voor werk gerelateerde vragen, maar inmiddels alleen als het echt noodzakelijk is. ‘The directors need to relax” wordt er al gezegd.


We zijn bezig met een poli te openen in de kliniek in Nuygwe. FloJa doneert materialen, betaalt de renovatie en Colette deelt haar kennis. Het onderhoudsteam van het ziekenhuis voert de renovatie uit. En ondanks dat we al zoveel hebben gedoneerd en ze salaris krijgen is het gebruikelijk om aan ons ook transportgeld en ‘lunch allowance’ te vragen. Daar moesten wij even aan wennen.


Van tevoren prijzen afspreken met een schilder of een elektricien is lastig. Ze gaan gewoon lekker aan de slag en dan horen we wel wat het kost. Dat zouden we in Nederland nooit doen. Ook hierin passen we ons aan. We hebben één keer onze neus gestoten, maar die man huren we dan ook niet meer in. Als wij zelf het materiaal hebben, vragen we wel een dagprijs en geven een deadline. Zo passen we ons een beetje aan elkaar aan.


Er zijn nog veel meer verschillen. We praten erover, proberen het te snappen van elkaar en doen er niet belerend over. Ook al vinden zij onze gebruiken soms vreemd en wij die van hen. We houden gewoon rekening met elkaar.


Want door respect te hebben voor elkaars gebruiken en gewoontes en het niet beter of slechter te vinden, is het juist heel leerzaam. En kunnen we er samen om lachen.


Dat doen we veel. Lachen met en een beetje om elkaar.

Lake of Stars festival




- 14 september 2024 -


Afgelopen weekend hadden we zowaar wat vermaak. Er was in Nhkotakota een heus muziek en cultuur festival. Het Lake of Stars festival.

Dat leek ons wel wat.

En dus gingen we de reis naar het midden van het land aan. Een reis van 317 kilometer waar we 8 uur over doen. Ja, je leest het goed.

Hier reken je eigenlijk niet meer in kilometers maar in tijd. Dat heeft alles met de staat van de weg te maken. Die is gewoon slecht.  

Maar de reis is mooi, de landschappen zijn prachtig en afwisselend en we staan er nu ook wat vaker bij stil.

Er was alleen nog een plekje in de Nkhotakota Pottery Lodge. Die lag op zo’n 20 minuten rijden en slechts 15 minuten lopen over het strand van het festival.

Op de website spraken ze over heerlijke ‘executive’ lodges met eigen veranda en uitzicht op de tuin.

Dat was toch een beetje anders.


Het huisje wat we eerst kregen stond midden op het terrein. Geen veranda en heel dicht op het restaurant terras.

We kwamen er ter plaatse achter dat het huisje per nacht € 187,- kostte. Dat was echt niet ok. Dat is veel te veel.

En de huisjes aan het strand met veranda waren veel goedkoper volgens de website. Toen hebben we de eigenaar even gevraagd hoe dat zat.

De eigenaar was een Duitser en die vertelde dat vanwege het festival de prijzen omhoog moesten, want hij had extra kosten. Zo moest er politie op zijn lodge aanwezig zijn. Dat stond dus niet op de website.


Wat hij misschien vergeten was, was dat hij door het festival helemaal volgeboekt was en zelfs zijn camping vol stond. Wat anders echt nooit zo is. Dus eigenlijk sowieso al meer omzet draaide.


Nou ja, onze eigen schuld. Hadden we maar vooraf moeten informeren. Oh, er was wel een bootje waarmee we van en naar het festival konden. Maar je raad het al, wel even betalen.


We konden het wel van ons afzetten. We kregen de volgende dag een ander huisje met veranda en uitzicht op de ……generator.


Aaarghhh!


Ok, ook van ons afzetten. € 187,- met uitzicht op de generator.

Wat maakt het uit (grmbl).


Het festival was gesponsord door de Engelse ambassade. Het was namelijk ook 60 jaar onafhankelijkheid voor Malawi van Engeland, dus vandaar, denk ik. In onze lodge zaten de ambassademedewerkers en we denken ook de ambassadeur want als zij in de voorgereden auto instapte, ging het vlaggetje op de auto.


Het festival was leuk.

Er waren drie podia. Eén hoofdpodium op het strand, één DJ podium en een cultureel podium onder de bomen voor stand up, luisterliedjes en theater.
Het duurde van vrijdagavond t/m zondagnacht.

Er was een afwisselend programma waar wij de drumgroep uit Burundi het beste vonden.

Op zondag viel het programma wat in duigen. In de ochtend stonden lokale artiesten uit de dorpjes om het festival heen op het programma. Maar die deden wat echt Malawisch is. Niet of veel te laat komen.
Eén groep kwam echt vier uur te laat. Toch mochten ze optreden. En toen hielden ze niet meer op. Ze bleven maar doorgaan. Zo grappig.


Kortom; een heerlijk festival.

En toch hebben we er een heel dubbel gevoel aan over gehouden.

Want het publiek bestond uit expats, ambassadepersoneel, toeristen en wij. En de echt rijke Malawiërs.


Op het terrein zelf zagen we westerlingen in harembroeken, vintagekleding, kralenkettingen en een knot op het hoofd. De yogamensen en wereldverbeteraars. Zo lekker alternatief, opgaan in de cultuur. Wat zijn we toch lekker uniek met elkaar.

Allemaal heel fijn.


Maar ze zijn wel hierheen gevlogen, zitten in luxe lodges en sommige hadden nannies bij zich (hoewel die mensen dan weer wat zakelijker gekleed waren).


Toch willen we niet oordelen. Wij waren er ook.

Uiteraard, het is heerlijk om even een weekend wat vermaak te hebben en even van het FloJa terrein af te zijn.

Natuurlijk doen anderen dat ook.


Maar zouden zij zich, net als wij, toch wat ongemakkelijk hebben gevoeld?


Want in de verte op een pier zagen we heel veel dorpelingen zitten. Zij konden vanaf daar niet eens het podium echt zien, maar konden de muziek wel horen. Sommige voeren met hun bootje heen en weer en zo konden ze de artiesten af en toe zien.

Want de entree is voor hen niet op te brengen.

Het festival was dus een bubbel. Want buiten de poorten, is het arme Malawi te zien.
Het festival is voor de rijken. En het contrast is echt groot met de lokale bevolking.


Moet het festival dan maar niet georganiseerd worden? Geen idee.


Wat we wel weten is dat de Duitse eigenaar van de lodge er flink aan verdiend heeft net als de toch al rijkere artiesten. En dat de westerlingen, expats en ambassadepersoneel een leuk weekend hebben gehad. En wij ook.


Weet je, zelfs als wij in de supermarkt lopen en onze boodschappen doen, voelen we ons al een beetje bezwaard. Wij kopen dingen die anderen hier nooit kunnen kopen.


Ik ben blij dat Colette en ik ons dat blijven beseffen. Dat we, alleen door het feit dat we in Nederland geboren zijn, het zoveel beter hebben dan heel veel andere mensen in de wereld.


En dan is dat ongemakkelijke gevoel het meer dan waard.



Even stilstaan


- 27 augustus 2024 -


In de vorige blog schreef ik al dat we best druk zijn. Dus is het goed om af en toe even stil te staan.


Daarom hebben we onszelf een weekje vakantie gegund. En toch maar even voor de duidelijkheid; van ons eigen privé geld.


We zijn naar het Likoma eiland geweest. Dat eiland ligt in de territoriale wateren van Mozambique, maar is van Malawi. Iets met dat de Engelsen er ooit eerder waren dan de Portugezen.

Dus nu kunnen we zeggen dat we ook in Mozambique zijn geweest.


We gingen met een boot (Likoma Express). Een 3 uur durende vaartocht over het meer. Heen ging prima, maar terug was het meer wat onstuimiger. Goed naar de horizon blijven kijken! 


Op Likoma eiland verbleven we op Mango Drift. Een hele relaxte plek, met huisjes op het strand en een gezamenlijke lounge ruimte met bar.

Het heeft een backpackers sfeer. Supervriendelijke medewerkers en gasten uit verschillende landen. Niet veel, want het resort is niet groot.


We hebben wandelingen gemaakt, gesnorkeld, gezwommen, gegeten en gedronken en vooral ook geluierd.


Colette en ik zijn op, aanraden van een vriendin, een Rummikub competitie gestart. Deze loopt zolang we in Malawi zijn.

Ik hou niet zoveel van spelletjes en Colette iets meer. En omdat het nu een competitie is, vinden we het eigenlijk best wel een leuk tijdverdrijf. Dus het was een goed advies.


We houden de stand bij op de koelkast (op een schrijfbord sticker).


Tijdens de vakantie hebben we 28 keer Rummikub gespeeld en nog een paar keer met een Zuid Afrikaanse en een Nederlands gezin. Die tellen we dan weer niet mee. De stand van deze ‘vakantiecompetitie’ was 14-14.

In het algemene klassement zijn we er niet mee opgeschoten. Colette stond en staat met 2 voor.


Zoals het gaat op zo’n resort, raak je in gesprek met de andere gasten.

De geijkte vragen als “Waar kom je vandaan” en “Ben je hier al lang” worden natuurlijk gesteld. En soms ga je een paar lagen dieper.

Dat levert dan weer mooie inzichten op.


Voor en op FloJa zoeken we naar een student voor een afstudeeropdracht om onze impact in kaart te brengen.  Onderzoeken waar we ons het beste mee kunnen bezighouden om met ons gelimiteerde budget zoveel mogelijk mensen te bereiken.

En één van de zonen in dat Nederlandse gezin deed precies de studie die daarvoor geschikt zou zijn. Hij gaat het zelf niet doen, maar brengt ons wel in contact met de universiteit en hij gaat zijn mede studenten vragen wie daar iets voor voelt.


Supertoevallig dat we juist hem tegenkwamen.


Wat men ook  daar weer zei tegen ons is, dat het zo bijzonder is dat we dit doen en dingen zeggen als “jullie doen dit toch maar”, “veel mensen dromen ervan, maar jullie zetten de stap” en “echt goed van jullie”.


En dat is best fijn om te horen natuurlijk. Onze ego’s kunnen dat best hebben.


Het gekke is alleen dat wij dat niet zo beseffen. En daar eigenlijk niet bij stil staan.


Dus toen iemand het laatst weer zei, hadden Colette en ik een gesprek over of we het eigenlijk wel beseffen.

Dat dit bijzonder is.


Want Colette had altijd al de droom om voor langere tijd in het buitenland te werken en te verblijven. Van jongs af aan eigenlijk al.

En nu doen we dat.
En ik wilde altijd al iets doen wat veel

zingeving gaf.
En nu doen we dat.


We vergeten dat wel eens in de waan van de dag (ja, die heb je ook gewoon hier). Dus nu zeggen we het bewust tegen elkaar.

Als we bijvoorbeeld naar Karonga rijden voor de boodschappen, als we met de hond lopen, als we in Mzuzu zijn, of als we bij de chief zijn geweest.


Want we lopen door Karonga en Mzuzu alsof we nooit anders hebben gedaan. We zitten midden in de samenleving; we kennen winkeliers, zijn bij begrafenissen, gaan op bezoek bij chiefs, doen presentaties bij verschillende comités en Colette werkt samen met het District ziekenhuis.

We worden herkend en onze naam wordt soms geroepen.


En dat allemaal in een prachtige omgeving, want Malawi is een erg mooi land met enorm mooie vergezichten op prachtige heuvels in de verte, en uitzichten op het meer met een prachtige zonsopgang. En ieder plaatsje wat je inrijdt is een theaterstuk op zich. Er gebeurt zoveel langs de weg.


Dat is toch bijzonder?


En om dat te blijven beseffen moet je wat vaker even stil staan.

On the jazz


- 23 juli 2024 -


We zijn nu bijna vier weken terug in Malawi. En wat is er alweer veel gebeurd.

Op FloJa zijn er veel dingen nu echt in gang gezet.


Enkele medewerkers zijn op training of meeloopstage gegaan. Zo hebben we Samuel, de manager education, naar de training van Hans en Gerrie Kasbergen in Mzuzu gestuurd. Hij is met het geleerde het lesplan helemaal aan het ombouwen. We zien dat de kinderen nu veel meer spelend leren. Zoals een kleuterschool in Nederland meer doet. We deden dat al wat meer dan de andere scholen hier in de buurt, maar het is toch nog verbeterd.


Onze tuinman, Michel, is naar Matunkha gegaan om alles te leren over het produceren van Moringa poeder. Van zaaien tot poeder maken. Die kennis neemt hij mee naar ons. Het stukje grond heeft hij al vrijgemaakt, de irrigatie wordt aangelegd en hij kan nog deze week gaan zaaien.


Eston, onze General Manager is bij de General Manager van Matunkha geweest en zij hebben veel informatie uitgewisseld. Zo leren ze van elkaar.


Het mais is besteld en komt in verschillende leveringen aan. Daarna moet het nog gedroogd worden voordat het opgeslagen kan worden. De rijst volgt. En zo zijn we dan weer verzekerd van een jaar lang voedsel voor onze kinderen.

Je kunt dit maar eens per jaar bestellen, vlak na de oogst. Daarna is het er gewoon niet meer.


De renovaties zijn begonnen want er is veel te doen. In augustus is de school dicht. Dat is het juiste het moment om zoveel mogelijk onderhoud te doen.


Dit alles moet wel gepland worden. En daar komen Colette en ik om de hoek kijken.


Dus toen we terugkwamen, heb ik een bouwoverleg gepland. Met Colette, ons MT, Derick, de vaste aannemer, en Waliko, degene die over de grasdaken gaat.

Zo'n overleg was nieuw voor de groep.


Want plannen en vooruitkijken is hier niet gewoon. Dat is geen oordeel, want cultureel is dat heel goed te verklaren.


Maar als je veel wilt doen in een korte tijd, is een planning en coördinatie wel noodzakelijk.


We hebben bijvoorbeeld palen nodig voor een grasdak.

Die palen moeten ze zelf kappen op een plantage. Dan laden ze deze op een vrachtauto, rijden naar FloJa en lossen ze weer op ons terrein. Daarna wordt de barst van de palen gehaald (met de hand), en dan worden ze gebundeld en in het water gelegd. Dat moet daar twee weken in liggen. Als dat gedaan is, worden de palen nog in de olie gezet. Dus het dak kan pas over vier weken gedaan worden.


Wat kunnen we dan in de tussentijd doen?


Door het afstemmen van al deze werkzaamheden en er met elkaar achter komen in welke volgorde iets gedaan moet worden zagen ze wel in dat dit duidelijk was en dat het helpt om te plannen.


Onze aannemer heeft van mij een klussenlijst gekregen. Hij gaat er mee beginnen.

Als eerste moet er een aanrecht vergroot worden in de keuken. Tijdens het tegelen is de lijm op. Die moeten Colette en ik dan halen in Karonga. Daar gaan wij eens per week of liever eens per twee weken heen. Hij zal daar op moeten wachten.

Het bijzondere is dat hij dan zegt dat hij niet verder kan. En gaat hij wachten totdat de lijm er is.

Dan moet ik gaan vertellen dat er meerdere klusjes op de lijst staan en dat we zouden kunnen beginnen met een paar andere klusjes in de tussentijd. En dat lijkt hij dan wel te begrijpen, maar hij komt daar zelf niet op.


Dat plannen is wat, hoor.


Wat ook niet zo goed ontwikkeld is, is ruimtelijk inzicht.


Een voorbeeld daarvan is dat wij een bed laten maken voor het gastenverblijf. We hebben een matrasmaat van 1.90 meter lang. En we wilden een klein opstaand randje zodat het matras niet kan schuiven.
We hadden alles besproken, maar toen ik langsliep zag ik dat het randje van 5 centimeter aan iedere kant binnen de bodem was geplaatst.

Er was daardoor nog 1.80 meter over en dat gaat niet. Dit moest ik even uitleggen. Ik vertelde dat als mensen een bed bestellen het altijd de matrasmaat is en dus alles wat er aan ombouw gemaakt wordt, er bij komt.


We zeggen hier ‘every day is a schoolday’.


Voor het muskietennet wilden we een frame aan het bed vast hebben op een hoogte van 2.20 meter. Dat gingen ze maken. Ze maakten dit niet in de kamer waar het bed komt, maar wilden dit buiten aan elkaar lassen.

Gelukkig zag ik dat en vroeg toen maar even aan ze hoe ze dat door de deur zouden krijgen. Daar moesten ze even over nadenken.
Uiteindelijk heb ik de tip gegeven om het bed met schroeven aan elkaar te zetten, zodat we het altijd nog kunnen verplaatsen. Dit was een goed idee.


‘Everyday is a schoolday’


Het is niet omdat ik zo slim ben; degene die mij kennen weten dat ik helemaal niet technisch ben. We doen ook niet betweterig, we lachen er met elkaar om en ze waarderen het enorm als je iets uitlegt.


Als het gaat om dat ruimtelijk inzicht is het zo dat wij dat vanaf onze geboorte geleerd hebben.


Wij krijgen als baby al puzzels cadeau en wie kent niet die box met blokjes in de vorm van een ster, vierkant, cirkel en de overeenstemmende gaten waar alleen dat specifieke vormpje in past? Hier is dat niet zo.

Jonge kinderen hangen op de rug bij moeder of zitten in een hoekje van het huisje. Vader en moeder moeten hier namelijk hard werken en er is geen kinderopvang.

En de meeste scholen leren dus alleen rijtjes aan. Gelukkig is dat met het nieuwe lesplan anders op FloJa.


Colette begeleidt Samuel goed in de omschakeling naar dat nieuwe lesplan. En met de nieuw op te richten poli in Nyungwe is ze ook lekker druk.


En dat valt wel op, we zijn druk.


Het is niet op de manier zoals we vaak in Nederland bedoelen. We hebben hier naast ons werk verder geen verplichtingen.

Het is anders; een beetje ongrijpbaar druk.


Misschien komt het omdat de dagen kort lijken doordat het vroeg donker is. Of dat alles wat je wilt doen al wat langzamer gaat. Bijvoorbeeld even boodschappen doen kost ons vaak al een dag.


En toch zijn er genoeg rustmomenten. We hebben anderhalf uur pauze tussen de middag en om vijf uur is het wel klaar met werken.

Dus het is inderdaad wat ongrijpbaarder.


Maakt ook verder niets uit. Het is gewoon een observatie.


We worden hier ook persoonlijk uitgedaagd.


Het is hier namelijk een prachtige plek en in het weekend wat stiller. Dus je komt tot jezelf, en je komt jezelf tegen. Oude shit komt soms omhoog en nieuwe inzichten doemen op.

Het is dus zelfs helend om hier te zijn.


We vermaken ons wel.


Colette heeft een drone meegenomen waar ze zich in wil verdiepen om zo een ander soort foto’s te kunnen maken. En ik ben gaan schrijven over een ontwikkeling in mezelf die ik doormaak, waar ik later nog wel eens wat meer over vertel. Misschien wordt het wel een boek 😉.


Ondanks dat we druk bezig zijn met alle projecten van FloJa, zitten we nu ook in een prachtig land en daar willen we wel van genieten.


Vorige week zondag zijn we gaan wandelen naar Ngara. Het is 2 kilometer heen en terug.


Door te wandelen zie je zoveel meer dan als je er met de auto langsrijdt.

Er was muziek en dans in de lokale kerk. Kinderen waren bij en in het meer aan het spelen. Er werd gewerkt aan vissersnetten en boten. Een kudde koeien stak de weg over. De geur van vis en de vuurtjes vulden onze neus.


Colette heeft hier natuurlijk prachtige foto’s van gemaakt.


We hebben ook wat leuke uitstapjes op de planning staan.


In augustus, als de school dicht is, gaan we naar Likoma eiland. Dat is een prachtige plek in Lake Malawi, vlakbij Mozambique.


We gaan in september naar een festival met lokale artiesten, artiesten uit andere Afrikaanse landen en met kunst.


En Colette gaat een tweedaagse wandeling maken op het Nyika plateau inclusief een nachtje in de wildernis. Met een gids uiteraard.


Dus al met al zijn we lekker 'on the jazz'

** Eerst even een opmerking. Onze blogs worden goed gelezen. Soms krijgen we een tip. Waaronder over de persoonsvorm.We schrijven deze blogs in een soort verslaggevende vorm en in de derde persoon. Maar eigenlijk weet iedereen wel dat ik (René) de teksten schrijf en Colette de tekst redigeert waar nodig en de foto’s maakt. Vanaf deze blog ga ik (René dus) vanuit de eerste en tweede persoon schrijven. Laat gerust weten wat je voorkeur heeft **

Nederland; inspannend, leuk en raar


- 3 juli 2024 -


De eerste terugkeer naar Nederland zit er op. Het was inspannend, leuk en raar.


De broer van Colette, Paul, en zijn vrouw Ilse haalden ons op vanaf Schiphol. En thuis stond Ilona ons op te wachten. Samen met Anna en de katten. Het huis was trouwens erg netjes


Het was inspannend


Ik hield me de eerste weken bezig met de theaterwandeling Zagen op de Wind die op 15 en 16 juni plaatsvond. Met 700 bezoekers en 100 betrokkenen is het een succes geworden. Na anderhalf jaar voorbereidingen was het goed om te zien dat spelers, muzikanten, vrijwilligers en de bezoekers genoten van begin tot het eind.


Voor Lean2Succes heb ik nog twee dagen training gegeven. Op de laatste dagen voor de vertrekdag. Dat is niet zo handig. Maar het was wel heel leuk om weer te doen. En zoals we zeggen; "ik heb weer een vliegticket verdiend".


Colette hield zich die weken wat meer bezig met het verzamelen van de spullen die nodig zijn in Malawi. En ze was druk met haar bedrijf Peukuit.nl. Er stond een teammeeting op de agenda. Peukuit.nl draait namelijk gewoon door met een leuk team van coaches.


We hebben contacten aangehaald voor FloJa. We hebben sponsoren gezocht en bezocht. Het FloJa team in Nederland hebben we meerdere keren ontmoet, en we zijn verder gegaan met het maken van plannen.


Met onze manager van FloJa in Malawi hadden we een rechtstreeks lijntje via WhatsApp spraakberichten.


En dit alles leverde hele mooi resultaten op.


Het was leuk


Ik had het nodig om mijn lieve vrienden te zien. Ik hopte van afspraak naar afspraak. En het was goed. Met lieve Marleen op dates, met Chantal ouderwets aan de koffie bij Laurens, met Carmen aan de wijn en met Rosie cosy op visite.


Samen hebben we onze families bezocht en onze vrienden, Desmond en Kim, Jeroen en Mirelle en Chris en Marcha waar we een auto te leen van kregen voor de volle vier weken. Wat een rijkdom om zulke mensen om je heen te hebben. En we hebben natuurlijk onze kinderen Ilona en Daan geknuffeld.


Colette is een nachtje weg gegaan met Marieke. Zoals vroeger; kamperen met chips op een bord en in de slaapzak lekker geinen. Ze is gaan koffieleuten met Marieke, Sandra en Tamara en eten met Kety


Het was van slap geleuter tot goede gesprekken. En knuffelen, veel knuffelen.


Het was raar


We konden niet goed slapen omdat het zo lang licht bleef, maar werden wel vroeg wakker. In Malawi is dat niet. Om  zes uur gaat de zon op en om zes uur gaat de zon onder. Dat is een beter ritme.


We schrokken van de prijzen, wat is alles duur geworden. Niet dat we arm zijn ofzo, maar wat een verschil. Het heeft ons trouwens er niet van weerhouden om als eerste bij Lobo (onze plaatselijke snackbar) te bestellen of veel knabbelnoten te eten. Bovendien zijn we best wel vaak gaan lunchen, borrelen of uit eten.


En natuurlijk moest Colette het wereldberoemde ijsje van Laan in Alkmaar eten. Iedere zomer als de deuren van Laan opengaan heeft ze het er al over. Helaas stond ze eerst voor de vaste deur want dinsdag is de salon dicht. Een week later slaagde ze wel.


We werden overprikkeld in het verkeer. Wat een drukte en onrust op de weg. En wat lijken er toch veel mensen agressief in de auto.

En nu zijn we weer op FloJa.


De reis ging erg goed. Eigenlijk zat alles mee. Al onze koffers (het waren er veel) waren gewoon aangekomen. En dat wil nog wel eens niet zo zijn.


Onze vaste chauffeur Anthony stond ons op te wachten met het bordje wat ik hem al had gegeven voor de gasten die gaan komen. Hij bracht ons naar Woodlands.


Dat is echt een oase in de stad. Een prima plek om bij te komen van de reis. We hebben er zelfs een aapje en impala’s gespot.


Ze hadden goed op de auto gepast en zelfs gewassen voor ons. Nadat ik de accu weer had aangesloten startte hij alsof we niet weg waren geweest.


De dag erna zijn we in Lilongwe inkopen gaan doen voor FloJa. Je kunt daar dingen krijgen die je nergens anders kunt vinden in Malawi.


En dan de rit naar FloJa. Dat is zo’n 535 kilometer vanaf Woodlands en daar doe je, zonder pauzes, zo’n kleine 9 uur over. Met wat pauzes totaal zo’n 10 uur. Als je mazzel hebt. Want de weg wordt naarmate je noordelijker gaat steeds slechter.


Dus vroeg op pad. Om half zeven vertrokken we, en rond half vijf waren we op FloJa.


En zo lief; er hing een banner met ‘Welcome back Colette and René’. Eston, onze General Manager stond ons samen met Caroline, de kok op te wachten.

Caroline had voor ons gekookt. Dat was wel heel fijn. En lekker.


We gaan nu we terug zijn echt aan de slag met nieuwe initiatieven. 

Met het Youth Skill orientation and internship program (YSOIP), de Moringa garden, het opzetten van de polikliniek, het renoveren van de gebouwen en ook het gastenverblijf want de eerste vrijwilligers gaan komen in september


We hebben er zin in!


Volg ons plannen via de socials van FloJa Malawi of op www.flojamalawi.nl


Ofe beter, doneer! Want dat kunnen we goed gebruiken om de mensen hier kansen te geven. 


Even naar Nederland


- 1 juni 2024 -


We zijn even in Nederland. Nou ja, even is vier weken. Dit omdat we natuurlijk onze kinderen, familie en vrienden willen knuffelen.


Maar ook vooral omdat René nog betrokken is als productieleider van de Theaterwandeling Zagen op de Wind. Wat begon als een ideetje van één van zijn vriendinnen is uitgelopen op een evenement met 35 spelers, net zoveel muzikanten, twee podia en zeven scenes langs een mooie route van bijna twee kilometer.

Er zijn nog kaarten, maar het gaat snel dus als je wilt komen kijken ga dan nu naar www.zagenopdewind.nl


Op FloJa hebben we alles goed geregeld. De managers weten wat ze moeten doen en we hebben gewoon internet, dus als het nodig is, zijn we dichtbij.


De eerste vier maanden zouden we rustig aan doen. Alles in ons opnemen en kijken hoe het zoal gaat.

Dat is dus niet gelukt.


De managers waren ‘eager’. Ze wilden starten met de nieuwe initiatieven. En hoewel er nog geen één echt gestart is, zijn we gaan schrijven aan diverse projectplannen.

En hebben we hier en daar wat donaties proberen los te weken voor die projecten.


We hebben ook de organisatie iets veranderd zodat verantwoordelijkheden duidelijk zijn en men nu al veel pro actiever is. We zijn trots en blij met de medewerkers.


Iedere maand maken we een verslag voor het bestuur over wat we die maand gedaan hebben. En dat is steeds weer meer dan we dachten.

We zijn dus on the jazz.
Als we terugkomen gaan we echt starten met de eerste projecten.


We kijken er naar uit om jullie te ontvangen om ter plekke bij te dragen of ons gezelschap te houden.

Wil je dat en een fantastische ervaring hebben, klik dan HIER of neem contact met ons op.


Kortom; er is genoeg te doen. En daar hebben we zin in.


Maar nu zijn wij dus in Nederland.


De reis ging prima. De route van FloJa naar de hoofdstad duurde langer dan gebruikelijk. De weg is op bepaalde punten echt slecht en er zijn op lange trajecten wegwerkzaamheden.

Dan kun je niet vlot doorrijden.

In Lilongwe kwamen we aan in de avondspits, en de weg naar ons verblijf was afgesloten. Dan is het wel even zoeken.

Maar het is goed gekomen met Google maps in de hand.


De volgende ochtend stond onze vaste chauffeur Anthony ons op te wachten en die heeft ons naar de luchthaven gebracht. We vlogen van Lilongwe naar Nairobi via Mozambique.

In Nairobi maakten we gebruik van de Kenya Airways lounge. Dat is uiteindelijk wat goedkoper en minder gedoe dan naar een hotel gaan. We moesten namelijk 13 uur overbruggen. Je betaalt een vast tarief en je hebt dan onbeperkt eten en drinken, lekkere loungebanken, wifi, wat slaapplekjes en een douche. We hebben een paar uurtjes slaap kunnen pakken.


De reis van Nairobi naar Amsterdam ging goed. Het vliegtuig was maar halfvol en we hadden dus een rij voor ons twee. Gelukkig is er geen jetlag van deze reis, dus kwamen we redelijk uitgerust aan op Schiphol. Daar stond de broer van Colette met zijn vrouw ons op te wachten.


Van tevoren hadden we wel bedacht over hoe het zou zijn om weer in Nederland te zijn. En het gekke is, dat het gewoon is. We blenden lekker in en gaan door waar we mee bezig zijn.


De eerste ontmoetingen met vrienden hebben we al gehad en waar René voornamelijk emoties verwachtte, gaat het gewoon verder waar het was gebleven.


Mensen vragen of het gek is om weer terug te zijn of wennen, maar eigenlijk is het gewoon. We voelen hier niet zoveel bij. En dat is goed.


Er staan leuke dingen op de agenda. Het theaterproject dus, maar ook het Nannie Sterk toernooi van Papaver. Er staan veel afspraken met vrienden en familie in de agenda. En we hebben een werksessie met het bestuur. Altijd goed om elkaar weer even live te zien.


We hebben een hele goede snackbar in de buurt (Lobo) en daar hebben we de eerste avond gelijk besteld. Wat kan een frikandel dan lekker zijn. René snakt naar knabbelnoten en Colette naar ijs van Laan (in Alkmaar heel bekend). Het zijn de kleine dingen die het doen.


Uiteraard hebben we ook een hele lijst voor FloJa van dingen die we beter in Nederland kunnen kopen. Denk aan kleurpotloden, waterverf, wat gereedschap.


En als je nou denkt, dat wil ik wel doneren, dan heel graag. Want voor alle initiatieven hebben we geld nodig. En het leuke is, dat bijna alles direct naar het project gaat. Er blijft nagenoeg niets hangen en je giften zijn (nog) aftrekbaar. 

Klik daarvoor HIER

Fijn weekend en werk ze!


- 12 mei 2024 -


Een week vliegt hier voor ons gevoel voorbij. En in die week gebeurt er veel en zijn we gewoon lekker bezig.


Vrijdag heeft altijd een apart sfeertje. Het is dan bijna weekend en we sluiten als management dan af met een overleg. Daar gunnen we ons een drankje bij.


Als die dag klaar is dan roept iedereen tegen elkaar “Fijn weekend”.


Die weekenden zijn voor ons heel anders dan voor onze medewerkers.
Wij hebben dan niet veel te doen. Zeker nu er nog geen vrijwilligers en gasten zijn. Dus hangen we wat, lopen we een rondje met de hond, rapen de eieren en dat is het dan wel.


Colette vindt dit heerlijk. Zij kan werkelijk de hele dag in de hangmat of buiten op de bank liggen. Ze doet dan weer veel energie op voor de week.


René daarentegen vindt het vreselijk. Geen of nauwelijks sociale contacten, geen afleiding of prikkels.

En tegenwoordig mag hij van de Security ook al niet meer het afval verbranden. Niet vanwege de veiligheid, maar omdat wij dat niet horen te doen. "Je gaat toch niet zelf…als wij er zijn" zeggen zij tegen ons.

Het blijft wennen.


Het weekend ziet er ongeveer zo uit;


René wordt vroeg wakker en doet de ingrediënten voor een vers brood in de broodbakmachine en zet koffie. Dan gaat hij even bij het meer kijken naar de zonsopgang, spreekt soms een videootje in voor de kinderen thuis of een vriendin, scrolt door de socials heen, pakt de koffie en leest de digitale krant.
En dan is het nog maar acht uur!


In de middag loopt hij meestal een rondje met de hond en raapt de eieren. Jaja, wat een avontuur. Af en toe schrijft hij een blog zoals deze.
Zo goed en zo kwaad als het gaat, sleept René zich door het weekend heen. Meestal lukt het aardig. Een paar videobelletjes plannen met lieve vrienden of familie geeft wat energie.


En soms ervaart hij het nog erger. Bijvoorbeeld als Koningsdag op zaterdag valt. De 'Fear of missing out' valt over het algemeen wel mee. Maar op dit soort dagen kickt het behoorlijk in. En dat is even helemaal niet leuk.


Colette ervaart dit anders.


Zij staat zo rond 10:00 uur op. Kleed zich dan rustig aan, komt dan naar buiten, geeft de hond te eten en gaat op het bankje zitten (meestal in ambulance stand).

Ze scrolt even door de socials, doet een spelletje op de telefoon en wacht op het ontbijt.

En zo kabbelt zij verder door de dag.


Het moet gezegd, je ziet haar batterij gewoon opladen.

Een groot verschil tussen de introverte Colette en de extraverte René.

Zij kunnen zich soms irriteren aan elkaar, maar er veel vaker om lachen.


Onze medewerkers hebben dit soort problemen niet. Want zij hebben veel grotere zorgen.


Als zij weekend hebben, gaan ze bijna allemaal in de eigen tuin aan het werk. Want iedereen heeft hier een stukje land waar ze voedsel op verbouwen.


Op dit moment is het de oogsttijd. De pinda’s gaan van het land, daarna volgt de mais en dan de rijst.
Als de oogsten binnen zijn, is het droogseizoen (van juni tot september) en dan begint het ploegen, zaaien en oogsten.


Tussen juni en september heeft men het rustiger. Dan zijn ze altijd wel bezig met onderhoud van huis, karren of andere grotere klussen.


Al onze medewerkers werken naast FloJa als boer in het weekend. Hard werken dus.


Het enige vertier voor hen is naar de kerk gaan op zaterdag of zondag afhankelijk van welke kerk en de Premier League kijken als er wedstrijden zijn (of andere toernooien waar Engelse clubs bij aanwezig zijn).
Verder is het hard werken voor een goede oogst en om alle andere uitdagingen de baas te kunnen zijn.


Voor hen geen theaters, bioscopen, lunchafspraken, visites en Koningsdagen. En dus ook niet vervelen of FOMO. Ze klagen niet, ze doen het gewoon.

Ze moeten wel want geen oogst is geen eten.


Ontmoeten doen ze elkaar bij het wassen in het meer, de kerk of tijdens het landwerk.

Ze lachen en praten samen. Iets wat we op FloJa ook doen.

Veel lachen met de medewerkers.

Het is echt leuk om te zien hoe ze met elkaar en ons omgaan.


Dus als we op vrijdag “Fijn weekend” zeggen klopt dat.

Maar om echt volledig te zijn zeggen we beter...


“Fijn weekend en werk ze”.

Er even tussenuit en dan weer aan de slag


- 20 april 2024 -


De vorige blog ging over een slechte ervaring. We willen jullie enorm bedanken voor de steun die we ontvingen. Appjes, mailtjes, belletjes. We konden ons verhaal kwijt en dat hielp ons goed om te

verwerken. Dikke dank je wel!


Het gaat weer goed. De eerste dagen reden we nog wat krampachtig, maar we zijn nu al weer meer ontspannen achter het stuur. Alleen bij ossenwagens zijn we extra alert.


Dat ongeluk zagen we op de eerste dag van onze ‘vakantie’.

Toen we aan dit avontuur begonnen hebben we in de voorbereiding er voor gezorgd dat we ook een budget van en voor onszelf hebben om Malawi te ontdekken. We kennen het al een beetje van onze reis van twee jaar geleden. En we weten dus dat het zo’n mooi land is, dat we ook daar van willen genieten.


Aangezien de school dicht was vanwege Pasen, was het voor ons het juiste moment.
En het leuke is daarbij dat we ook een beetje aan het kijken zijn of het leuk is voor de gasten en vrijwilligers die eventueel gaan komen. We beleefden de reis dan ook een beetje als recensent. Maar we zullen die recensies hier niet gaan beschrijven.


We reden de eerste dag zo’n 5 uur naar de Viphya mountains. We verbleven daar in de Luwawa Forest lodge. Deze lodge staat midden in de bossen en wordt gerund door een Engels stel. Overigens worden de meeste lodges gerund door westerlingen. Supergrappig dat we er al eerder geweest waren. Twee jaar eerder als overnachting voor de reis naar Matunkha. Dat zagen we pas toen we er aankwamen.
We hebben heerlijke wandelingen gemaakt. De uitzichten doen een beetje denken aan de Schotse hooglanden. Mooie glooiende heuvels afgewisseld met bos.


Na twee dagen daar verbleven te hebben, zijn we doorgegaan naar Nkhotakota. Hier waren we in een lodge waar we toevallig ook al twee jaar eerder waren. Toen schreven we er over in een blog. Er hing toen een enorm bord met heerlijke gerechten, alleen als je er naar vroeg was er uiteindelijk niets. Het bord hing er nog steeds, maar deze keer was alles er wel, behalve de vis. Dat zeiden ze ook direct. Jaja, ze zijn verbeterd. Toen gingen we daar weg omdat er een groep was die nogal overlast veroorzaakten. Nu niet, Het was prima voor die nacht.


De volgende dag naar het Nkhotakota Wildlife reserve.

Twee nachten inclusief een safariwandeling met de sunset en tour met een auto. We hadden er zin in.


De lodge was echt perfect. Een prachtig uitzicht vanaf onze safaritent (glamping achtig) op de rivierbedding Als je naar het restaurant wilt, moet je via een portofoon vragen of iemand je komt halen. Want er zou zomaar een olifant op je weg kunnen staan.
Vanuit deze plek zou je olifanten, waterbuffels en krokodillen kunnen zien. Zou kunnen zien want wij waren er nu in het regenseizoen, en dan hebben die beesten geen zin om naar de rivier te lopen. Er is dan overal water. Dus waarom zou je.


Uiteindelijk was onze opbrengst een kont van een waterbuffel op 200 meter afstand.
We vonden dat helemaal niet erg. We wisten dat het zo zou zijn. En we hebben het ontzettend relaxed gehad.


We hebben heerlijk gewandeld met een ranger die veel wist over waar de natuur allemaal in voorziet. Eén boom levert tandenborstels, een ander kun je van drinken. Weer een ander heeft bladeren die helpen tegen huidziektes en weer één maakt lijm. En er is er één waar je van de takken touw kunt maken en ga zo maar door. Super interessant.
René kreeg een bandje van een soort nerf om zijn arm. Dat zou helpen tegen artritis. Heeft hij niet, maar zal het nu ook wel niet krijgen. Het bandje is inmiddels touw geworden.
Er was geen internet en dat was ook wel even helemaal goed voor die paar dagen.
De eigenaar baalde ontzettend voor ons dat we geen wildlife hadden gezien en bood ons op de dag van vertrek nog een ochtend safari aan met de auto. Helaas ook zonder succes.

Maar we hebben wel gelachen. De Tseetseevlieg is daar veel aanwezig en toen hij de deur even opendeed, vlogen er wel 30 de auto in. We maakten er maar een spelletje van; voor iedere gedode vlieg kreeg je een punt.
Eerlijk is eerlijk. In het droogseizoen is dit een absolute aanrader. Dan ga je op zeker wildlife zien vanuit je tent.


Na dit avontuur gingen we heerlijk relaxen in de Makuzi Beach lodge. Een echte oase aan de kust van Lake Malawi. Wat een heerlijke plek.
We hebben twee dagen op het strand gelegen in een overkapte loungeplek. Met matras en al. Het eten was echt lekker. René heeft wel iedere avond de pepersteak genomen. Ongelooflijk dat we dat kunnen krijgen in Malawi. Wat een feest.


De lake flies waren er ook. Best wel heel veel. En die kwamen in de nacht ook gezellig in ons huisje. Ze prikken niet en zijn ongevaarlijk. Maar ze kriebelen wel in je neus en oor. Dus vooral onder de klamboe blijven. De volgende ochtend zagen we pas echt hoeveel het er waren. Miljoenen is niet overdreven. Ze zijn dan dood en ons bad lag vol (het lichtste punt van het huisje).

Het was wel een beetje onze eigen schuld. We hadden de buitenlamp aangedaan om de weg naar het huisje te vinden. Tja, en dan vinden die vliegen dat natuurlijk ook.


Voor alle andere muggen is het zo dat René geluk heeft dat die beesten altijd Colette moeten hebben. Die wordt veel vaker geprikt dan hij. Colette zal wel zoet ruiken, en René als een zure lap.


We hadden te doen met een jong stel met baby. Die kwamen de avond voor ons vertrek, En vanaf dat moment heeft het onophoudelijk geregend. De weg terug van de lodge naar de grote weg, was alleen nog maar begaanbaar met een 4X4. We zijn blij met onze training. Daar hebben we nog steeds profijt van.


Onderweg zijn we gestopt. Het regende zo hard dat we niets meer konden zien. En de Malawiërs weten niet altijd dat er een licht op de auto zit.

We gingen naar Mzuzu. De vakantie is dan afgelopen,

We hadden een grote lijst voor de inkopen en sliepen bij Macondo Camp. Je kunt inkopen in Mzuzu niet in één dag doen, het is immers vier uur rijden naar FloJa vanaf daar.
Macondo wordt gerund door twee Italianen. En daar maken ze pasta en pizza en limocello. Zo lekker. Het stel is superaardig. En de volgende keren mogen wij daar gratis overnachten omdat we geen toeristen zijn maar voor de foundation inkopen doen. Dus dat wordt onze vaste plek in Mzuzu.


Overigens zagen we daar een Duits stel die een paar dagen later naar FloJa zou komen  om te kamperen. We hadden daar via de mail al contact mee gehad. Zo leuk.


Inkopen doen in Mzuzu is leuk en vermoeiend. Er is geen Gamma, Blokker of speciaalzaak.
Het is in Malawi een beetje zoals Nederland in de jaren 30. Veel ondernemers die in pandjes of hokjes verkopen en wat er op de gevel staat is niet altijd wat er in zit.

het is dus altijd wat zoeken en slenteren.
We kennen inmiddels wel al veel plekjes en we leren nieuwe mensen kennen.


De meeste zaken zijn van Chinezen of Indiërs. We kopen zo min mogelijk bij de Chinese winkels. En dat leggen we even uit. Denk aan de Action in Nederland; wat daar ligt komt uit China. En dat heeft een CE keurmerk, want anders mag je het niet in Europa verkopen. Het geeft een bepaalde kwaliteitstandaard aan.
In Afrika is zo’n keurmerk er niet en dus gooit China alles in containers naar Afrika en dus ook naar Malawi. Het is gewoon troep. Geen enkele kwaliteitseis, een beetje Amazon of Temu.

Of denk kermis en dan weet je wel wat we bedoelen.


De Indiërs hebben een betere standaard. Ze zijn overigens ook heel behulpzaam. En gelukkig kwamen we bij een winkel waar ze veel hadden wat wij nodig hebben. Dat scheelde weer zoeken en slenteren.


We halen in Mzuzu dingen die we niet in Karonga kunnen halen. Meestal wat grotere dingen of speciale dingen. Dat zijn dingen als gasflessen laten vullen, electraspullen, schoolbordverf, schoolboeken.


Dan gaan we meestal ook langs immigratie. Onze tijdelijke werkvergunning is er nog niet. Die is aangevraagd en in de laatste fase van het proces.

Omdat we eind mei naar Nederland gaan wilden we even informeren wat we dan moesten doen. Er zou een speciale brief nodig zijn om dan weer terug te mogen komen. Dat bleek niet meer het geval.
Maar als we dan weer in Malawi terug komen, hebben we 30 dagen de tijd en dan moeten we weer weg als de TEP er niet is. Want dan zijn we visitors of toeristen.
Toen hebben we duidelijk gemaakt dat dat wel heel jammer zou zijn. Dan zou de foundation moeten sluiten en 90 kinderen geen voeding en school krijgen.


En daar moest het hoofd van het departement even over nadenken. Het eindigde met ‘kom dan maar naar mij toe, dan regel ik het wel’.

Alles komt altijd goed in Malawi.


Inmiddels zijn we alweer een week aan het werk. Er is veel gedaan en te doen.


Het belangrijkste wapenfeit is dat Colette afspraken heeft gemaakt met de District Health Officer om voorlichting en healthchecks te gaan geven in de lokale kliniek hier in Nuyngwe. Met name over hoge bloeddruk en het voorkomen ervan.


Dat is namelijk één van de meest voorkomende aandoeningen met alle gevolgen van dien.
En dat komt door een gebrek aan kennis en het overmatig gebruik van zout en suiker. Dus het is makkelijk te voorkomen.


Deze voorlichting en controles hebben we ‘getest’ bij onze medewerkers. Het gaf goede inzichten en Colette heeft er een gezondheidsrisico uit weten te filteren voor één van onze medewerkers. Die is er dus nu gelukkig vroeg bij.


Binnenkort gaat Colette deze voorlichting in de lokale kliniek geven samen met de medewerkers aldaar zodat zij het ook kunnen gaan overnemen.


We zijn dus lekker bezig.


Liefs, Colette & René

Daar sta je dan met je EHBO kennis


- 5 april 2024 -


We hebben een hekel gekregen aan ossenwagens. Houten karren die getrokken worden door twee ossen.


In de vorige blog schreven we over een valpartij vanaf een ossenwagen. Dat kwam omdat de ossen een eigen wil hebben en gewoon zijn gaan lopen.
Als we hout nodig hebben, komt dat ook met een ossenwagen en ook die man van dat hout heeft vaak moeite om die ossen in bedwang te houden.


En nu was het echt verschrikkelijk.


Onderweg reden we achter een vrachtwagen. René reed. In zijn ooghoek zag hij een ossenwagen zomaar de weg opdraaien met drie mensen erin.
De ossen gingen gewoon. De ‘koetsier’ hield ze niet. De vrachtwagen kon niet meer remmen.


Een knal..gegil..gerem.. Houtsplinters en planken door de lucht.


Eén man kon nog van de kar af springen, één vrouw vloog door de lucht en belandde in de berm. Eén man kon niets meer.

Op slag dood.


We zien het allemaal gebeuren.
Dus stoppen we, doen de alarmlichten aan en stappen uit om te helpen.


Adrenaline neemt het van ons over. We zien het, we weten het, maar voelen niets meer. De fight, flight, freeze and fawn response doet zijn werk. Wij zijn beiden van de Fight in deze situatie.
We zijn getraind hiervoor. Colette als verpleegkundige, René door zijn Rode Kruis ervaring en zijn Persoonsbeveiliger training.


Dus op de automatische piloot volgen we de regels van de EHBO:
1; Let op gevaar
2; Ga na wat er gebeurd is/wat het slachtoffer mankeert
3; Stel het slachtoffer gerust
4; Zorg voor deskundige hulp
5; Help het slachtoffer waar hij ligt of zit


Nou, dat is duidelijk geschreven voor in Nederland.
Want in Malawi werkt dat niet.


Let op gevaar lukte; we blokten met de auto de rijbaan en deden onze alarmlichten aan.


Nagaan wat er gebeurd is; was duidelijk. We zagen het letterlijk gebeuren. Wat het slachtoffer mankeerde was bij die ene geen twijfel. Die was dood. En natuurlijk kunnen wij de dood niet verklaren. Maar helaas was dit duidelijk genoeg. De vrouw in de berm was hard gevallen, maar nog iets bij kennis. Alle ledematen lagen nog goed. Dus mogelijk alleen intern letsel.


Het slachtoffer gerust stellen, heeft geen zin. We spreken de taal niet en de vrouw was niet echt aanspreekbaar.


Zorgen voor deskundige hulp; er is geen 112!


En dus vervalt ook regel 5; het slachtoffer helpen waar hij ligt of zit.


We konden dus niets doen en waren compleet machteloos.


Van alle kanten kwamen mensen op het ongeluk afgerend. Wel vijftig of misschien nog meer. Er kwam ook iemand met een motor en de vrouw werd erop gehesen, een ander ging achter haar zitten en ze reden weg. Naar een kliniek, nemen we aan. De community neemt het over.

Dat valt ons wel enorm op. De saamhorigheid in deze community’s is groot. En iedereen ken elkaar ook.


Dus stappen we weer in onze auto. We trillen. Colette wat meer. Zij ging net iets sneller naar het dodelijke slachtoffer en zag dat het helemaal mis was. Zij heeft meer gezien dan René. Hij stelde eerst de auto veilig. Hij zag de blik van Colette en wist dat het geen zin had om daar nog te gaan kijken.


We reden rustig langs de vrachtauto. En toen zagen we hoe hard de klap was geweest. Het raam, de grill en de bumper van de vrachtauto waren stuk.
De chauffeur stond te huilen en was radeloos.


Wat een ellende.


In de auto hebben we elkaar een paar keer verteld wat we zagen. Hoewel het beeld nog niet compleet was. Blijven praten helpt. Net als dit schrijven.


We namen een stop bij een favoriet koffietentje. Daarna gingen we verder en zetten een playlist op. Even muziek en weer proberen te genieten van de mooie landschappen in Malawi.


We merken dat we extra voorzichtig rijden. We nemen veel ruimere bochten dan anders om iedere os of koe in de berm heen. En zeker bij een ossenwagen.
We hebben echt een hekel gekregen aan die dingen.


En dan denken we weer aan de kwetsbaarheid van een mens. En aan Nederland.

Want ongevallen gebeuren ook in Nederland en ook met slechte afloop. Natuurlijk.


Maar je belt 112, en meestal is er binnen een kwartier een eerste professionele hulpverlener aanwezig. First responders, politie, brandweer, ambulance komen. In dit geval zou er een traumateam komen per helikopter. De weg zou afgezet worden door weginspecteurs en voor alle betrokkenen zou er slachtofferhulp zijn. En het lichaam van de dode zou heel waardig opgehaald worden en tot die tijd afgeschermd. Dat is toch wel erg goed geregeld.


We weten natuurlijk dat we veel gaan meemaken. We ervaren veel en leren daar van. En soms raakt het ons.


Met deze blogs willen we jullie meenemen in onze ervaringen, gedachten en gevoelens. Praten over onze gevoelens  kunnen we minder. En dan helpt het schrijven van een blog.


Dus dank je wel dat je ons blijft volgen en onze blogs blijft lezen.


En als je soms een beetje baalt van het georganiseerde Nederland, denk dan nog eens terug aan dit verhaal.


Liefs, Colette & René

Reality check


-30 maart 2024-


Doordat we veel bezig zijn met de organisatie en het runnen van FloJa en veel op de compound zijn, merken we dat we soms in een coconnetje zitten. We doen dit werk om bij te dragen aan een arm land en haar bevolking.

Maar wij zien eigenlijk alleen maar lachende kinderen en vriendelijke mensen. Niet voor niets heet dit land ‘The Warm heart of Africa’.


Totdat een paar dingen ons een ‘reality check’ gaven.


Eerder schreven we over de begrafenissen en hoe dat ging. Inmiddels hebben er al vier bijgewoond. Soms druppelen de verhalen door waarom iemand sterft.


Zo waren een moeder en kind overleden bij de bevalling. En stortte er een andere vrouw hier vlakbij gewoon neer. En dan ga je dus dood. Want er zijn geen AED’s, eerste hulpverleners en ambulances.


Afgelopen week werden we geroepen. Een zoon van een bewaker bij ons was gevallen van een ossenwagen. Hij was met zijn ribbenkast op een balk terecht gekomen. Hij lag voor de ingang aan de grote weg. We werden gevraagd om hem met de auto naar de lokale kliniek te brengen. En natuurlijk doen we dat dan.


Aangekomen bij de weg zag het er ernstig uit; hij lag op de weg, kronkelend van de pijn. Daarnaast stond onze normaal zo stoere bewaker. We zagen zijn onrust, zijn frustratie, machteloosheid en verdriet als vader. Want ook hij weet dat als het ernstig is, hij zijn zoon zomaar kwijt kan raken. En dat voelden wij met hem mee.


Zo goed en zo kwaad hebben we hem naar de kliniek gebracht. Die kliniek is trouwens degene waar ze één iemand hebben die zo’n 200 mensen per dag moet zien. Het is een soort eerste lijn, de huisarts in Nederland, zeg maar. Alleen niet op die manier geschoold.


Toen we daar aankwamen was er geen medewerker aanwezig. Die was thuis lunchen. Mensen hebben geduld hier. Daar schreven we in de vorige blog al over.


Maar wij vonden dit wel een spoedgeval. Na wat wachten is René naar dat huis gegaan en even op zijn strepen gaan staan. Uiteindelijk kwam ze. Natuurlijk heeft hij later even gepraat met de medewerkers. Zij zijn eigenlijk superhelden. Met zo weinig middelen, zoveel mensen moeten helpen.


We gaan ze ook zeker steunen met materialen en die preventie waar we eerder over schreven.


Na een beperkt lichamelijk onderzoek en een infuus wat niet geprikt kon worden werden we verzocht naar het ziekenhuis in Karonga te gaan, 45 minuten verderop.

Maar dat kon niet zonder pijnstillers. Helaas waren die op.


Nu is er aan de overkant een soort van privé kliniek en daar is Colette een Diclofenac ampul gaan kopen. Dat is overigens zo’n

€ 2.- . Voor ons niets, voor hen veel geld.

Toen kon deze jongen dus wel pijnstilling krijgen en konden we de rit naar het ziekenhuis maken.


Voor de niet kenners; Diclofenac is een forse pijnstiller en de jongen viel ook lekker in slaap in de auto. Gelukkig maar, want de weg zit vol kuilen die René zoveel mogelijk ontweek. Maar dan nog is de weg niet zo vlak als bij ons.


Colette was als professional op dat moment nog niet gerust. Het enige wat we aan diagnose hebben is de wetenschap dat hij is gevallen op zijn ribbenkast, over een balk is beland en dat hij enorm veel pijn heeft. Het kan een ribfractuur zijn, een wervelbeschadiging (geen nekkraag), een bijna ingeklapte long of een perforatie van de lever of andere vitale organen. En dan zou hij spoedig overlijden. Wellicht in onze auto, onderweg naar het ziekenhuis.


Gelukkig gebeurde dat niet.


In het ziekenhuis ging het opmerkelijk vlot. Via de intake, naar de röntgen en naar de arts. Dit alles duurde hooguit een uur. En daar hoorden we dat er geen fracturen waren. Het waren alleen gekneusde ribben. Pijnlijk, maar niet gevaarlijk. Hoewel we over deze diagnose ook wat sceptisch waren.

Interne bloedingen kun je niet zien op een röntgenfoto. Dus we bleven er het beste maar van hopen.


In ieder geval zullen we de opluchting op het gezicht van de vader, onze stoere bewaker, nooit vergeten.


In het ziekenhuis zijn wel wat meer medicijnen. Ook niet veel en niet altijd. In ons geval kreeg de jongen zijn Ibuprofen voor thuis, antibiotica (dat is hier standaard, maar totaal onduidelijk, want er was geen wond) en zou hij een injectie met Diclofenac krijgen.


En toen ging Colette op haar strepen staan. Het is een forse pijnstiller en hij had net twee uur daarvoor al een behoorlijke dosis gehad. Als hij nu weer een injectie zou krijgen zou hij een overdosis krijgen. En dat toont weer aan dat de mensen in de ziekenhuizen niet zo goed geschoold zijn als de onze. Ze keken ook niet naar het dossier (dat is een boekje dat iedere patiënt mee moet nemen). Daar stond het gewoon in.



Gelukkig waren wij er voor de zoon van onze medewerker. Anders had hij geen vervoer gehad, geen pijnstiller, geen onderzoek of er heel lang op moeten wachten.


Hij is dus snel geholpen, omdat wij er bij waren. Dat is natuurlijk niet ok. Een soort positieve discriminatie. We horen daar verschillende redenen over. Eén is omdat ze willen laten zien dat ze goed zijn. Een ander is omdat wij, als ‘Boss’, veel belangrijk werk te doen hebben (iets met VIP behandeling) en weer een ander zegt dat we anders zouden zien dat het dossier boekje soms een extra pagina heeft. Dat wil zeggen geld tussen de pagina’s zodat je sneller geholpen wordt. Een soort corruptie. Waar wij nu geen oordeel over hebben. Als je geen eten hebt, heel veel mensen moet helpen en beperkte middelen hebt, dan doe je rare dingen.


De dag erna kwam de jongen naar ons huis om ons te bedanken. Colette gaf hem nog een Diclofenac injectie. En toen waren wij pas echt gerust. Colette zag dat hij opknapte en dan weet je eigenlijk pas zeker dat er niets anders aan de hand is.


Dezelfde dag moesten we even naar Nyungwe, de plaats hier verderop om cement halen. De auto van ons is de ene dag een ambulance, en de andere dag een werkwagen.


Op de markt daar zat een vrouw manden te vlechten en achter haar zat een jongetje. Dat jongetje maakte indruk op Colette. Ze waren duidelijk armer dan arm. De jongen had nauwelijks een shirt aan. Zo versleten. Colette haalde een banaan voor hem. Hij greep het nog net niet uit haar handen. Hij had honger. Dat was wel duidelijk. En dan die lach, zo ontwapenend. Ondanks alle ellende van dat jongetje, was hij voor heel even blij. Met een banaan.


En dat alles komt even enorm binnen bij ons.

De zoon van die bewaker had geluk dat wij er waren. Maar voor alle andere mensen zijn wij er niet bij.

Dat jongetje op de markt heeft dan nu een banaan, maar morgen weer niets.


Alle mensen worstelen hier.


En dat doet pijn om te zien. En dat maakt ons verdrietig en boos. Want het hoeft niet zo te zijn als we wat eerlijker zouden delen in de wereld.


We doen wat we kunnen. Met jullie hulp.

We hebben de regel voor onszelf dat alles wat we doen duurzaam moet zijn en meer dan één iemand moet helpen. Daar zijn onze plannen op gebaseerd.


En ja, we rijden ook gewoon naar het ziekenhuis voor die ene jongen en we kopen af en toe een banaan. Totaal niet duurzaam en tegen onze eigen regel in.

Maar we worden af en toe keihard geraakt door de ellende om ons heen. En dan zeg je niet ‘zoek het maar uit” als er iemand op de weg ligt. Dat kunnen we dan ook weer niet.


We konden gelukkig ook goed nieuws brengen aan de School for the Blind.


Jolien Bollemeijer, een vriendin van René, is mede-eigenaar van Bollemeijer optiek in Heemskerk. Zij steunen voor in ieder geval 12 maanden deze school. En met die steun, hebben de kinderen daar geen zorgen over eten en lessen. En hebben ze een betere kans voor de toekomst. Dat is duurzaam!


En zo gaan we van ellende naar blijdschap. Van frustratie naar motivatie. Van even huilen naar weer lachen.


Binnenkort starten we met het Leefstijlprogramma. Eerst met onze medewerkers als testgroep en dan in de lokale kliniek. En we zijn aan de voorbereidingen bezig voor de Moringa garden. Twee initiatieven die een duurzame bijdrage gaan geven en voor meer mensen beschikbaar is.


Vrienden zijn al spullen aan het verzamelen voor de lokale kliniek. Dat nemen we mee in juni, want dan zijn we in Nederland.


We kunnen alle hulp gebruiken. Wil je donateur worden? Je bijdrage gaat rechtsreeks naar ons.

Kijk op www.flojamalawi.nl


Liefs, Colette & René

Even geduld hebben


- 19 maart 2024 -


Een medewerker van ons moest naar de polikliniek van het ziekenhuis in Karonga. Wij gingen ook naar Karonga en uiteraard kon zij met ons meerijden. 
Zij ging, met haar man en kind, naar de poli en wij gingen de noodzakelijke dingen doen in de stad.

We hadden haar afgezet en afgesproken dat we op elkaar zouden wachten als één van ons eerder klaar was.


Eén van die dingen die wij gingen doen was nieuwe kleurplaten laten kopieren. Op onze school gebruikten we blijkbaar pagina’s die gescheurd waren uit een kleurboek en inmiddels al een kopie van een kopie van een kopie waren.

Daar vonden wij wat van. Daarom hebben we een vriendin van ons die op een basisschool werkt gevraagd of zij misschien digitaal wat kleurplaten voor ons had.

Wij kunnen zelf printen en die dan laten kopiëren.

Zij reageerde supersnel en we hadden in notime 15 verschillende kleurplaten (bedankt Nikki).

Dus van ieder één printen en dan naar een copycentre in Karonga.
En voor jullie beeld, dat is een ruimte met een scheef houten desk, een kapotte bureaustoel en één nog werkende printer. Het zou wel even duren, dus we gingen er bij zitten.

Na zo’n 100 printjes stopte het apparaat er mee.

Maar zoals altijd komt alles goed in Malawi, dus de eigenaar ging met de originelen naar een andere zaak toe waar ze ook een printer hadden.
Alleen…het duurde en duurde.


We zijn in de tussentijd andere dingen gaan doen. En na een uur kwamen we terug. Toen René vroeg hoe lang het nog zou duren (echt Nederlands, we weten het) moest er gebeld worden.

"Bijna klaar" was het antwoord.

Nu kent René Malawi inmiddels en vroeg even door. Nou, bijna wil zeggen; nog 25 minuten. En dan reken we er zelf nog een kwartier bij. En dat weet je hoe lang het duurt.

Je moet even geduld hebben.


We voelden ons al schuldig voor de medewerker en haar gezin die mogelijk al lang op ons zaten te wachten. Maar toen we  in het ziekenhuis aankwamen, was zij nog niet klaar. Dus wij mee naar binnen.

Je moet even geduld hebben.


Overigens zie je dan toch echt weer hoe arm Malawi is. Alles is oud, stuk en er is weinig.


Ook in de lokale kliniek van ons plaatsje is er één medical officer die 200 mensen per dag moet zien. Een echt goede diagnose is dan niet te stellen en er wordt dan ook veel met standaardoplossingen gewerkt. De medical officer wil het heel graag anders. Hij heeft alleen de mensen en middelen niet.

En als je dat ziet, is het wel even slikken. Het helpt om dan je gevoel snel een plekje te geven. Want het raakt natuurlijk.


Van de patienten in de lokale kliniek komen er veel vanwege een hoge bloeddruk. Voor deze groep gaat Colette samen met die officer themadagen organiseren.

We gaan op die dagen een treintje opzetten voor alleen deze specifieke patiënten waarbij ze tijdens het wachten voorlichting gaan krijgen. Colette zal dan ook helpen met bloeddruk meten.

Daarmee kunnen we in een korte tijd veel patiënten zien, kunnen ze met elkaar ervaringen uitwisselen en geven we de juiste voorlichting om erger te voorkomen.


Terug naar het ziekenhuis.


Men heeft niet echt een afspraak. Je komt gewoon en wordt geholpen op volgorde van binnenkomst. We brachten onze medewerker om half tien en om twee uur was ze nog niet geholpen.
En toen gebeurde er iets wat in Nederland gewoon niet zou kunnen. De kamers gingen dicht. De artsen gingen lunchen, volle wachtkamer of niet.

En dat lunchen duurt ruim een uur.


Wij kwamen in tijdnood (wij dan weer wel), want we moesten ook nog naar een begrafenis. Een bijzonder ervaring waar we straks over vertellen.


Omdat we echt niet meer wisten hoe lang het zou gaan duren hebben we plan B ingezet. We hebben wat transportgeld gegeven zodat de medewerker en haar gezin ieder geval vervoer konden nemen om weer naar huis te gaan.

Want als wij niet op de begrafenis zouden zijn, zou dat niet gewaardeerd worden.


Wat ons opviel, was dat iedereen in de wachtkamer het gewoon gelaten over zich heen lieten komen. Het is gewoon zo en men maakt zich niet druk.

Je moet even geduld hebben.


Wij hadden dat dus niet. We gingen snel weg uit Karonga om nog op tijd te kunnen komen voor de begrafenis.

Hoewel, op tijd waren we sowieso niet. Maar zolang het lichaam nog boven de grond is, zit je goed. Dit zullen we even uitleggen.


Waarschijnlijk denk je aan een begrafenis aan je ervaring in Nederland.

In Nederland nodigen we wat mensen uit en naar mate je ouder wordt worden dat er steeds minder. Een gemiddelde ceremonie duurt maximaal 45 minuten, je krijgt wat koffie en een broodje en dan is de volgende alweer in de aula begonnen. Lekker efficiënt.


Hier gaat het nogal anders.

In dit specifieke geval was het lichaam nog niet vrijgegeven door de familie van de overledene. Want de bruidsschat was nog niet betaald. En nu de dame was overleden, moest de echtgenoot dat eerst doen voordat hij het lichaam zou krijgen.

Dus in allerijl is er een wagen met geiten (!) die kant opgegaan om alsnog de bruidsschat te betalen.
Toen kon het lichaam naar Ngara komen


Uitnodigingen worden niet verstuurd.

Er is hier een tamtam die er voor zorgt dat iedereen precies weet wat en wanneer er iets gebeurd. Behalve wij, maar we werden goed geholpen door onze lokale medewerkers. Waarvan er één een secretaris van een chief bleek te zijn. 


Iedereen komt naar de begrafenis.
En als we zeggen iedereen…dan bedoelen we ook iedereen.


Het hele dorp zit verzameld onder een boom tussen de mais. Het is al een wonder dat ze weten hoe daar te komen. Een plekje in the middle of nowhere. Dus als er een uitvaart is, is het hele dorp er. En dan wordt er niet gewerkt. Alles ligt dan stil.


Onze school gaat wel gewoon door, maar verder is er nauwelijks activiteit. Als je een plan had voor die dag, moet je dat aanpassen

Je moet even geduld hebben.


De ceremonie duurt de hele dag! Vanaf half negen tot ongeveer half zes. Ze zitten de hele dag op de grond onder die boom. En er zijn heel veel speeches. Het gaat maar door.

Je moet even geduld hebben.

En er is ook niemand die ongeduldig wordt.


Toen wij aankwamen, werden er gelijk wat stoelen vrijgemaakt. Wij horen namelijk bij de notabelen van de community. We zitten naast de Chiefs. Daar hoeven we niets voor te doen hoor. Blijkbaar is het genoeg om wit te zijn en bij Floja te horen. Niet leuk, maar wel waar. Er is een hiërarchie en de mensen die op de stoelen zitten en ‘onder’ ons staan, leveren de stoel dan in. Weiger niet, want dat is een belediging.

We moeten er erg aan wennen. We zullen er nog eens een blog aan wijden. Want het stopt hier niet mee.


Enfin, toen de voorganger ons zag, bedankte hij ons gelijk voor onze komst en waardeerde het dat wij ons interesseerde voor hun cultuur. Het betekende veel voor ze.
Gelukkig was niemand verontwaardigd dat we erg laat waren.


Na de speeches, gezag en een preek gingen we ‘body watchen’. Oftewel in de kist kijken. Dat leek ons niet prettig, want het lichaam was al een paar dagen onderweg en niet gekoeld.

Maar goed, do as the locals do.

Het viel mee, er was een plastic plaat over gegaan. Je zag ook alleen het gezicht. Het paste niet helemaal, want de neus was een beetje geplet door die plaat.


Daarna liepen we langs de echtgenoot die ergens op de grond zat. Die hadden we nooit kunnen vinden als een medewerker van FloJa ons niet begeleidde. Aan hem gaven we ook ons geld. Want dat is vereist. Je geeft geld!

Anders is het voor die man ook niet te betalen. De mensen eten en drinken (niet veel, maar toch), en dat moet betaald. Oh, en ze roepen gewoon om wat er gegeven is en door wie.

Als de hele rij geweest was, zou de vrouw daadwerkelijk begraven worden, maar dat hebben we overgeslagen, Wel nadat we even gecheckt hadden of dat wel kon.

Dat kon, het geld was gegeven 😉


Het is allemaal wel heel anders dan bij ons in Nederland.

Wat beter is, kunnen we niet echt zeggen.


Je niet druk maken of iets langer duurt dan verwacht en dan gewoon denken ’het komt dan morgen wel’ is wel prettig. Als niemand zich drukt maakt, is er ook geen verwachting en veel minder prestatiedruk en stress.


En toch, als niemand zich druk maakt, verbeter je ook niet. En dat zien we hier. ‘Het is gewoon zo’ en ‘We zien morgen wel’ is niet echt proactief.


Op FloJa werken we met medewerkers die dat niet zo hebben. Ze denken meer als wij. We lachen wel tijdens de weeksluiting met het management. Want René zegt telkens bij iedere actie ‘En wanneer ga je dat doen? ‘. Ze moeten er om lachen, maar zien wel dat dat beter is. En doen dat dan ook.


We moeten ons wat aanpassen, of juist niet. Want samen hebben we de goede mix. We vullen elkaar goed aan.


En ze willen zelf al snel starten met het Moringa project. Dus nu wordt René opgejaagd om zijn plan te maken en sponsoren te vinden.

Best grappig, de omgekeerde wereld.


Nou ja, ze moeten maar even geduld hebben.


Liefs, Colette & René 

"Every day is a school day"


- 4 maart 2024 -


We maken veel mee hier in Malawi.
Dus het is bijna onmogelijk om alles op te schrijven. Er zijn zoveel dingen te vertellen. Kleine dingen en de wat grotere.


Nou ja, we beginnen gewoon.


We hebben een dreamteam op FloJa!
De mensen die werken op FloJa hebben werkelijk alles voor elkaar over, helpen elkaar waar nodig en zijn gepassioneerd in hun werk en voor hetgeen ze voor de kinderen doen. We lachen veel met ze. Het is een gezellige en goede groep mensen.
Met goede ideeën om dingen te verbeteren.


Na onze observatie van de eerste weken wilden we een paar dingetjes anders aanpakken. Niet direct teveel natuurlijk, maar toch.


Toen we onze plannen in een ‘kickoff meeting’ vertelden gingen de handen op elkaar. En ze volgen gelijk de nieuwste procedures.

Hoewel wij pas na de zomer met de nieuwe initiatieven willen starten, zijn de mensen hier ongeduldiger. Ze hebben er zin in. Zo fijn.
Dus we zijn alvast maar met wat voorbereidingen begonnen.


Het huis word al meer van ons.
Colette heeft met wat verf en muurstickers er een persoonlijke touch aan gegeven. En met wat meegenomen attributen voelt het al meer als thuis. We hebben zelfs al plantjes in huis. Gewoon stekjes van de mooie planten in de tuin.


Nieuwe dingen leren we bijna iedere dag. Onze manager Eston zegt vaak; “Every day is a schoolday”, wat zoveel zegt dat je iedere dag kunt leren.

Zo hebben we een medewerker aangenomen en dat betekent helpen bij de selectie, een contract maken, aanmelden bij het pensioenfonds en de persoon welkom heten.
En we hebben de eerste salarisuitbetaling gedaan. Dat gaat hier contant en moet goed voorbereid worden. Het is goed gegaan.

We hebben de organisatie structuur ietsje aangepast, de verantwoordelijkheden wat meer belegd en we sluiten de week nu af met een MT meeting.

Daarin bespreken we de projecten, de planning voor de komende week, HR zaken, nieuws vanuit FloJa team NL en natuurlijk verbeterinitiatieven om FloJa continue te verbeteren zodat we nog meer impact kunnen maken.

We hebben de eerste gehad en het overleg was in alle opzichten een succes.


Kortom; volg de socials van FloJa, want we zijn in beweging.


Zelf moeten Colette en ik nog wel een vorm vinden om rust te pakken.
De afgelopen weken waren we 24/7 bezig met werken en dat is helemaal niet nodig.
De medewerkers en de kinderen zijn er niet eens in het weekend, dus kunnen wij ook gewoon weekend houden.

En we moeten er voor zorgen dat we een goed dagschema hebben. Als iedereen hier pauze heeft, moeten wij dat ook echt nemen.


Wat we wel al hebben geregeld is dat de loop naar ons huis minder is geworden. Te pas en te onpas kwamen er mensen op de veranda.
We hadden bijna geen tijd voor de, zoals wij het noemen, focus zaken. Zoals bijvoorbeeld een call met Nederland, geldzaken, plannen maken en beschrijven en de social media posts maken.


Nu zijn we in de ochtend in het kantoor van de manager en beschikbaar voor alle vragen. In de middag doen we het focuswerk in ons huis waarbij alleen de MT leden ons mogen storen. Het klinkt streng, maar dat valt wel mee. Als je het uitlegt aan ons dreamteam, dan snappen ze dat. En het werkt nu al.


Dus aan hen ligt het niet dat we de vorm nog moeten vinden. Het is dat Nederlandse ratrace of drukgevoel in ons ofzo. Komt vast wel goed.


We hebben Karlijn ontmoet en Isabel.Beide Nederlanders in Malawi.
Karlijn heeft een hele leuke lodge in Mzuzu. Toen wij er waren voor een bezoek aan de Traffic Authority om de auto over te schrijven en de alleen in Mzuzu verkrijgbare dingen te kopen hebben we daar overnacht. Aangezien Mzuzu 4 uur rijden is, lukt dat niet allemaal in één dag. We hebben daar heerlijk gegeten trouwens.

Er was al drie dagen geen stroom in Mzuzu en toen wij er waren, ook geen water. We hebben nog net kunnen douchen, maar de volgende dag was het behelpen.

 

Maar hee, dat is Malawi.
We maakten ons wel zorgen voor die overschrijving van die auto. Als er geen stroom zou zijn, zou er een grote kans zijn dat het systeem niet werkt. En dan zouden we of nog langer moeten blijven of nog een keer die kant op moeten. En liever doe je dat maar één keer in de 6 tot 8 weken.

 

We hadden geluk.

Blijkbaar hadden ze een aggregaat en alles werkte. En omdat meer mensen dachten dat ze wel dicht zouden zijn, was het super rustig. We waren na 45 minuten klaar en dat is heel snel!


Isabel is een dame die in Mzuzu woont en een Malawische vriend heeft. Zij is nu voor 9 maanden in Malawi en komt volgende week bij ons langs. Supergezellig.


René had, toen we nog in Mzuzu waren, een video overleg voor het theaterproject Zagen op de Wind in Uitgeest, waar hij nog bij betrokken is.

Het was licht toen het overleg begon, en donker toen het eindigde. Dat donker worden gebeurt binnen een half uur, dus het was geen heel lang overleg.

Daarna klapte Rene zijn laptop dicht en liep naar de kamer. Zijn oplader liet hij achter op de tafel buiten. En daar kwam hij twee dagen later pas achter toen we al terug waren in Ngara (Grmbl).

 

Alles komt altijd goed in Malawi.

Iemand kent altijd wel iemand die weer iemand kent. Dus nu ook,

Eston, onze manager, deed een belletje naar iemand in Mzuzu. Die kende een betrouwbare chauffeur van een minibusje en de volgende dag werd de lader bezorgd op FloJa.


We zijn naar de Mushroomfarm geweest.

Op onze eigen kosten uiteraard (voor de duidelijkheid toch maar even benoemen)

We wilden graag onze eerste maand reflecteren en we waren best nog moe. Van de reis, de inwerkperiode en de indrukken.

 

De Mushroomfarm is een ecolodge wat hoger in de bergen en als je daar bent, heb je een prachtig uitzicht.

Bijna iedere bezoeker (toeristen en vrijwilligers van goede doelen) komt daar een keer. Zo ontmoetten wij een Engelse dame en een Duits stel waar we gezellig mee gekletst hebben.

 

We hebben daar een massage geboekt en in een hottub gezeten.

Een bad boven een vuur is dat dan. De massage was echt heel ontspannend en toen we in de hottub zaten, kwamen er aapjes voorbij. Zo leuk.


De weg er naar toe is geweldig.

De borden langs de weg doen je geloven alsof het een snelweg is. Maar dat is niet. Je kunt de weg alleen nemen met een vier wheel drive. En daar hebben een middag training in gehad. Dat is wel fijn gebleken. Want het is zo’n eerste keer best even spannend, zeker in het regenseizoen met wat meer water en modder. Het ging goed. Dit kunnen we. We waren best trots.


De komende week is er veel te doen.

Colette gaat, samen met onze manager, naar de plaatselijke kliniek om kennis te maken en mogelijkheden te bekijken voor samenwerking.

We gaan de HIV testen voorbereiden, die worden op FloJa jaarlijks uitgevoerd voor de mensen in de omgeving.

We gaan weer naar Karonga voor de noodzakelijke dingen en gaan een bezoek brengen aan een plaatselijke private basisschool en een ‘special needs’ school. Daar lopen al wat samenwerkingen en we gaan kijken of en wat we voortzetten of starten.

 

Genoeg te doen dus. Maar nu wel met het besef dat we dat in ons eigen tempo moeten doen. Of eigenlijk een mix van Malawiaans en Nederlands tempo.

 

Liefs, Colette & René

Even settelen

- 9 februari 2024 -


We zijn inmiddels twee weken op FloJa in Malawi. En we hebben al veel meegemaakt.


Want er is ‘never a dull’ moment.


De afgelopen weken zijn we goed ingewerkt door André. Veel weetjes zijn handig.
Gelukkig hadden we al twee maanden ervaring in Malawi, want anders zouden twee weken wel kort zijn. We kenden het land, de cultuur en gebruiken al en wisten daarmee alles wel te plaatsen.


Het was intens. Het was een vermoeiende reis. We zijn van de kou in Nederland naar de hitte in Malawi gegaan. Het is hier 30 graden met een luchtvochtigheid van soms wel 80%. Dat is even wennen.


Autorijden in een andere auto dan we gewend zijn. Links rijden en kuilen in de weg vermijden. We hadden één keer een ritje met de auto gemaakt en moesten de tweede rit met 22 kleuters in de auto op schoolreisje. Wat overigens wel hilarisch was.


En natuurlijk hebben we het reilen en zeilen op FloJa geleerd. Vooral René zijn hoofd kan dan niet stil staan. Een echt Lean mannetje. Ieder proces wilt hij doorgronden en ziet dan allerlei mogelijkheden. Echt een vakidioot.


Inmiddels zijn we al zelf naar Karonga gereden en hebben boodschappen gedaan. De mensen zijn vriendelijk. En het heeft ons verrast hoeveel er al in Karonga te krijgen is.


André is afgelopen donderdag verhuisd. Het project is daarmee helemaal overgedragen aan ons. We gaan langzaamaan het huis wat meer ‘eigen’ maken. We leefden tot nu toe nog uit de tassen en het gastenverblijf.


We hebben dus de projectleiding overgenomen, maar gaan ons nog een tijdje rustig houden.

Eerst lekker meehobbelen en kijken (Gemba voor de  vakcollega's van René).

De nieuwe initiatieven starten we na de zomer op. Althans, de eerste.


We schreven dat we al veel hebben meegemaakt. Het schoolreisje dus. En ook een gesprongen koppeling op de watertank, een kapotte elektriciteitskabel en verschanste vleermuizen boven het plafond van de B&B.


We hoeven zelf niet veel te doen, hoor. We hebben een fantastische ploeg lokale medewerkers.


Een bezoek aan de Traditional Authority gebracht. De 'Senior Chief' of 'Chief of Chiefs'. Dat is een man met veel aanzien en bevoegdheid in de omliggende dorpen.

Er is een procedure als je naar zo iemand toegaat. Er worden eerst stoelen neergezet, dan gaat iedereen eerst zitten en dan groet je hem één voor één. Dat doe je door een hand te geven en je andere hand op je uitgestoken pols te leggen. En je gaat wat door de knieën of buigt wat.


Dat handen schudden doen ook veel mensen bij ons. Daar moeten we nog even aan wennen.



We zijn ook nog bij onze General Manager, Eston, thuis geweest. Hij had ons uitgenodigd voor de lunch. Superleuk en aardig van hem. Je ziet dan echt even hoe het bij Malawiërs thuis gaat.
En het leuke is, is dat hij dat ook bij vrijwilligers doet die op FloJa komen bijdragen.


Er is op FloJa een camping. We hebben al drie keer gasten gehad. Eén Nederlands gezin, een Duits stel en een Zuid-Afrikaans stel. Het zijn mensen die rondreizen door Afrika waarvan sommige werken vanuit de camper (de zogeheten workations). Erg leuk en door hun verblijf, steunen ze het project.


Murphy is een vriend geworden. En voor degene die ons goed kennen, let op! Het is de hond!

Hoewel wij nooit echte hondenmensen zullen worden, is deze heel goed afgericht door André.

Hij waakt goed en luistert naar ons. Hij is altijd lekker buiten, en een rondje met hem lopen is heel leuk. Hij weet de route en laat deze aan ons zien. We hoeven maar te volgen. Hij jaagt onderweg wel op hagedissen, maar als hij de geiten maar met rust laat, vinden wij het wel prima.


Dat rondje lopen is door een prachtig gebied. Een mooie, nu groene vlakte waarbij je in het echte Afrika stapt. Gewoon hier om de hoek.


We voelen ons op ons gemak. We voelen ons veilig. En we voelen ons overweldigd.


Na deze inwerkperiode moeten we even rust pakken voor zover dat gaat. Langzaam ons huisje ‘eigen’ maken. Langzaam, want er is geen Gamma hier waar je even verf koopt. Dat kan hier 4 uur vandaan. Dus dat wordt een dagje of twee even weg naar Mzuzu.


We hebben veel contact met thuis. Dat is fijn. Allemaal spraakberichtjes, appjes en videobelletjes doen ons goed. René heeft het, zoals te verwachten, bij vlagen wat lastiger dan Colette. Soms een wrang gevoel van heimwee en een onderliggende knaag van missen. Maar hij kan dan terecht bij Colette of bij vrienden online. Het hoort er allemaal bij. Niet tegen vechten, gewoon doorvoelen en laten zijn.


Nou, we zijn dus begonnen! FloJa 2.0 is coming (een term die onze voorzitter gebruikt).


Liefs, Colette & René

We zijn er!


- 27 januari 2024 -


We zijn er!


Aangekomen op FloJa Malawi. In het plaatsje Ngara, district Karonga.


Nog steeds wat moe van de reis, die overigens prima verliep.

Op Schiphol stond oud-voorzitter van FloJa Eric ons uit te zwaaien. Superleuk.


Na de eerste etappe van Amsterdam naar Nairobi hadden we een transfertijd van 6 uur. Dat is best veel. Dus zijn we naar de lounge van Kenyan Airways gegaan. Daar kun je heerlijk relaxen, onbeperkt eten en drinken, slapen en zelfs douchen als je zou willen. Omdat we vlogen met Kenyan, mag je daar tegen een vergoeding heen. We zijn gelijk maar lid geworden van hun loyalty programma, want het weegt de volgende keer misschien wel op tegen een overnachting in Nairobi.


De vlucht van Nairobi naar Lilongwe is een korte, en daar aangekomen waren er 5 van de 6 tassen meegekomen. En dat is best een goed resultaat hier.
Dus even langs de ‘left luggage’. Daar wordt alles handmatig op een formulier geschreven met carbonpapier en op een stapeltje gelegd. Het geeft weinig vertrouwen, maar een gouden regel in Malawi is ‘uiteindelijk komt het altijd goed’.

En zowaar, de tas is alweer onderweg naar Karonga.


Anyway; met de rest van de bagage door de security, langs het geldwisselkantoor naar aankomsthal. Daar stonden André en Christobel ons met bloemen op te wachten.
We gingen naar een hotel in Lilongwe voor de nacht. Daar hebben we even een powernap gedaan, wat gedronken, heerlijk gegeten en Anthony ontmoet.


Anthony is een hele goede en vriendelijk chauffeur en degene die al jaren voor FloJa eventuele gasten ophaalt en brengt. René heeft hem al een bordje met ‘Welcome FloJa Malawi guests’ gegeven, zodat hij die kan laten zien aan onze gasten als ze aankomen.


Na een heerlijke nacht gingen we de volgende dag de lange, maar mooie reis maken naar FloJa met een tussenstop in Mzuzu. We wisten nog precies waar immigrations zat en waar de Shoprite was. En.. het lunchtentje voor heerlijke koffie en een chicken mayo sandwich is er nog steeds!


Colette en André gingen nog even de markt over voor fruit en groenten. Ondertussen praatten Christobel en René over de cultuur, politiek en gewoontes in Malawi.


En toen de tweede etappe naar FloJa.

De landschappen veranderen en nu in de regentijd is alles heel mooi groen.


Op FloJa werden we welkom geheten door enkele medewerkers met ballonnen en een slinger. Malawiërs lachen veel en zijn supervriendelijk. Het klikt al goed.


De eerste dagen waren we nog erg moe en hebben het dus nog rustig aan gedaan. Hoewel we al aan het leren zijn en met enkele medewerkers gepraat hebben en André al veel vertelt.

Ondertussen hebben we samen de eerste voorraadruimte uitgezocht, schoongemaakt en heringericht. Zo doen we iedere dag een ruimte.

Maar nu is het weekend. De school is dicht en alleen de watchman is aanwezig. André is een nachtje naar Christobel en wij hebben dus het rijk alleen. We komen even lekker bij van de eerste indrukken. Ik ben dit blogje aan het schrijven en Colette is op de laptop aan het rommelen. Het is hier warm en echt een oase met het meer als uitzicht en de vissers op hun kano aan het werk.


Maandag gaan we aan de slag. We willen over twee weken de operatie gaan overnemen, dus hobbelen we mee met André.


We verblijven voorlopig in het gastenverblijf, en gaan dan het huis door om het een beetje ‘ons eigen’ te maken.


En we hebben plannen. Ons hoofd draait al volop. We staan te popelen om echt te beginnen.


Oh, iemand vertelde ons dat de blog ook mag gaan over de minder leuke dingen. Die hebben we nu nog niet echt ontdekt. Hoewel René natuurlijk de eerste dag in Malawi wel even verdriet had over het missen van lieve mensen. Gelukkig is er elke dag contact via Whatsapp en videobellen we waar nodig. Nou ja, het gaat alweer beter. De nuchtere Colette heeft hem zijn gedachten laten ontwarren.


Het is best gek. Eerst is naar Malawi gaan een toekomstconcept. We hebben het erover en bereidden ons voor maar het was nog toekomstmuziek. En nu zijn we er. Het komt waarschijnlijk door de ratrace vooraf in Nederland dat we het besef niet echt hadden.


Beloofd, we gaan ook schrijven over de moeilijkere dingen. Die gaan vast komen


Even een random feitje; we hebben een hond (nu zijn er nog 2, maar één gaat er met André mee). Nu weet ik dat mensen die ons kennen direct gaan lachen. Want wij zijn dus geen hondenmensen. En toch, een hondenmens zullen we niet worden maar ze zijn best ok. Ze leven dan ook buiten, waken heel goed en luisteren zelfs al naar ons. We hebben zelfs al een wandeling met ze gemaakt. Dus dat komt ook weer goed.


Goed, volgende week dus meelopen, verder kennismaken en het reilen zeilen leren. En er staat een schoolreisje op de planning. Daar vertellen we later over.


Nu zijn we nog even aan het acclimatiseren en zeggen af en toe tegen elkaar


“We zijn er!”

De week van het afscheid


-21 januari 2024-


De afgelopen week, was het de week van het afscheid.


We hadden een leuk 'uitzwaaimoment' voor zakelijke relaties. Dat was een succes op alle fronten.


René had zijn laatste voorstelling bij zijn improvisatietheatergroep Papaver. Een hele goede trouwens 😉.

Zijn ‘donderdaggroep’ had een mooie afscheidsvideo gemaakt. Dat was wel even een tranentrekker.


Veel afscheidslunchjes, koffie’s, borrels en bezoekjes van kennissen, familie en vrienden domineerden zijn agenda.


Superleuk, gezellig en bij vlagen ook even moeilijk.

En soms zijn er mensen die je het liefste mee wilt nemen in de koffer. Waar je gewoon geen afscheid van wilt hoeven nemen. Bah, niet leuk.


En terwijl René zijn agenda vulde met sociale dingetjes, was Colette gewoon bezig met het regelen van de laatste zaken. Ze heeft nog wel even een wellness gepakt.

Ze zegt gewoon nuchter ‘tot ziens’ als het zover is.
We houden onszelf lekker in balans zo.


Voor de drama moet je bij René zijn. Voor de praktische dingen bij Colette.


Afgelopen vrijdag was Colette jarig; bij haar afscheid van de huisartsenpraktijk kregen we een bon om zoals de huisarts dat zei “nog even echt goed te eten”. Daar hebben we gebruik van gemaakt. Heerlijk gegeten in een Michelin ster genomineerde bistro.

Ons idee was om vanaf december langzaam ‘uit te faden’ van de Nederlandse ratrace en rustig te kunnen voorbereiden zodat we in Malawi niet zouden aankomen en denken ‘hé, zijn we er al’. Dat is dus niet gelukt.


Er is toch meer te doen en we zijn best nog bezig met bovenstaande.


We hebben daarom in de agenda ‘incheckmomentjes’ gepland. Een pas op de plaats om even te checken hoe het met ons gaat. Dat werkt.


Over 4 maanden zijn we alweer even terug in Nederland. Dus ja, het voelt eigenlijk niet als een afscheid. En dat is wat de meesten dan ook zeggen.


En toch is het een rollercoaster van emoties (René) en praktische dingen (Colette).


Ondanks dat; we hebben er ontzettend veel zin in.


Maandag gaan we vliegen. We komen op dinsdag in Lilongwe aan. Daar ontmoeten we André en gaan de volgende dag de lange, maar mooie rit naar FloJa maken.


Het leuke is dat er best wat mensen willen komen en ter plekke bijdragen. En dat is goed. Een mooie uitwisseling van culturen, ideeën en concrete projecten ondersteunen.


We gaan tenslotte nieuwe initiatieven starten en daar mogen altijd handjes en kennis bij. Maar niet voor september 2024.


We willen eerst zelf goed settelen en de lopende operatie zo goed mogelijk kunnen beheren.


Nou, de tassen zijn gepakt. We gaan nog wat familie uitzwaaien en dan start 'ons avontuur in Malawi'.


De volgende blog is dus vanuit Malawi.


Tot dan!

Nog een paar weken..


-29 december 2023-


Nog 3 weken en dan gaan we. We kunnen ons nu volledig richten op het vertrek, want het werk in Nederland is zo goed als afgerond.


De vaccinaties zitten erin, buiten een paar die we in januari en juni nog moeten halen (iets met herhalingsprikken). Alle spullen die we nodig hebben zijn binnengekomen en liggen allemaal klaar.


Voor nu rest ons intern verhuizen. Dat wil zeggen dat we onze persoonlijke spulletjes op gaan bergen zodat dochterlief het huis mag aankleden zoals zij dat wilt. En dat de oude praktijkruimte aan huis opgeknapt wordt en leuk ingericht is voor ons verblijf als we in Nederland zijn.


Er zijn nog een paar administratieve dingen zoals een internationaal rijbewijs en een nieuw paspoort aanvragen. Dat doen we op het laatste moment om de geldigheid zo lang mogelijk te houden. Zo’n rijbewijs is 3 jaar geldig. Vandaar.


We krijgen nu iedere ochtend een verslagje via een Whatsapp spraakbericht van André.

En 1x per week videobellen we met hem en nemen we de week door en kunnen dan alle vragen stellen die we dan hebben.


Daarmee krijgen we al een goed inzicht van wat de dagelijkse werkzaamheden zijn en komen we al lekker in de sfeer. We kijken er echt naar uit om er naar toe te gaan.


Team FloJA in Nederland is inmiddels ook al op volle sterkte en enthousiast bezig. De eerste donaties komen binnen vanuit ons netwerk en er zijn al meer toezeggingen gedaan.


Op 14 januari hebben we een ‘uitzwaai’ moment voor (zaken) relaties. Leuk dat 'Het Beleeftheater' een gratis voorstelling doet, Ten Westen de locatie beschikbaar stelt (we mogen in De Gasfabriek in Alkmaar) en een goede vriendin die hostess wilt zijn.



Dus bijna gaan we ons avontuur tegemoet. Wij hebben er alles aan gedaan om goed voorbereid te zijn. En we weten dat we toch nog tegen genoeg uitdagingen zullen aanlopen. En dat is juist leuk.


We zijn blij en dankbaar dat wij voor enkele jaren dit mogen en vooral kunnen doen. We zijn gewoon rijk, dat we zomaar onze droom kunnen gaan volgen. We vergeten dan ook niet dat wij bevoorrecht zijn en dat we onze kennis en kunde in kunnen zetten voor anderen die wat minder bevoorrecht zijn.


En dat alleen maar omdat onze wieg in Nederland stond. Gek toch eigenlijk. Er is maar één wereld en grenzen, volkeren, landen zijn allemaal bedachte concepten. Eén wereld en we mogen er allemaal op leven. Dat kan dan toch wel wat gelijkwaardiger?


Nou ja, we realiseren ons dat we de wereldproblemen niet kunnen oplossen, maar we doen een beetje.

En als iedereen dat nou eens zou doen....


Vanaf volgende maand is dus alles anders. We blijven jullie meenemen in ons avontuur.


En we nodigen jullie uit om alle socials van FloJa Malawi te volgen. We zullen daar ook veel op posten en dan met name over de kinderen, medewerkers en de projecten die we samen gaan opzetten in Malawi.

Want uiteindelijk gaat het niet om ons.

Laatste keren & eerste keren


-13 november 2023-


Eerder schreven over de ‘in-between periode’ in onze blog “Na de vakantie”.


Inmiddels is die periode omgeslagen in de ‘laatste keren’ periode.


Zo vierde René onlangs zijn verjaardag voor de laatste keer in Nederland.

Hij heeft bijna de laatste les van zijn improvisatietheater club en zal nog één keer optreden. De laatste Lean trainingen worden gegeven.


Colette heeft haar laatste weekendje weg met vriendinnen gehad. En de laatste lessen en spreekuren komen er aan.

Bijna is zij voor de laatste keer aan het werk bij de huisarts.


Alkmaars Ontzet hebben we voor het laatst meegemaakt en we zijn met de Kids een weekend weg geweest. Voorlopig de laatste keer.


Theaterbezoek, bioscoop, terrasje pakken, knuffelen met vrienden, het zijn de laatste keren.


Omdat het al november is, maken mensen om ons heen plannen voor volgend jaar.


En dan dringt het feit door dat er ook dingen zijn waar wij niet meer bij zullen zijn.

Dat geldt voor op het werk en ons sociale netwerk. Mensen plannen uitjes, werk wordt verdeeld en onze namen staan niet meer op de lijsten.


En dat, lieve mensen, is raar en soms ook pijnlijk, en soms ook verdrietig. En in ieder geval even wennen.


Waarom vertellen we dat?

Nou, we willen jullie meenemen in ons hele verhaal met alles wat er bij komt kijken.


Er is veel leuk, en soms is het even niet leuk. En dat mag ook verteld worden.

Misschien valt het mee.


Vrienden maken plannen om langs te komen en bij te dragen aan FloJa in Malawi.

De labels waar René voor werkt proberen dingen te verzinnen om betrokken te blijven.


Relaties worden bestuursleden van FloJa.

En omdat wij 2x per jaar naar Nederland komen, plannen vrienden juist dan een weekendje weg met ons of gezamenlijk uitje.


Bovendien komen er straks ook mooie ‘eerste keren’.


We gaan mensen voor de eerste keer ontmoeten, gaan dingen doen die we nooit gedaan hebben, en wat we wel eerder gedaan hebben doen we voor het eerst in een ander land.


Onlangs hadden we al een eerste keertje.


Een training offroad rijden. In het kader van de voorbereiding wilden we zo'n training doen. Dat was tof en leerzaam.


We zijn vaker in het diepe gesprongen dus we weten wat er voor moois gaat komen.

En daarom hebben we ook geen enkele twijfel om dit avontuur aan te gaan.


Onze zin is er niet minder om! We gaan FloJa met hart en ziel voortzetten.


Maar een goede voorbereiding is ook aandacht geven aan de iets minder leuke dingen. Er over praten en schrijven helpt.


Dus bedankt dat je de blog leest; dat motiveert om te schrijven en  dat helpt ons.

Wij hebben de klok, zij hebben de tijd.


-06 oktober 2023-


Muli Wuli!


Jaja, we zijn chiTumbuka aan het leren.


Alles om een goede voorbereiding te hebben. Het is niet eens een lastige taal qua structuur. Maar de woorden zijn bijna niet herkenbaar en is gewoon stampen. We moeten oefenen maar het ontbreekt wel aan tijd hiervoor. Het zal wel makkelijker te onthouden zijn als we het ook daadwerkelijk horen als we in Malawi zijn.


De voorbereidingen zijn dus in volle gang.
We zijn op visite geweest bij de oprichters van Floja, Floor en Jan Willemen (ja, inderdaad; vandaar Floja). Het was leuk ze te ontmoeten en te spreken. Ze staan achter onze plannen en zijn zelfs erg blij dat wij het gaan overnemen. Het klikte goed.


We gaan een dag een 4x4 rijtraining doen. Handig, want die ervaring hebben we helemaal niet en we gaan er in Malawi wel mee van doen krijgen.


Bij de Travelclinic Corporate in Rotterdam zijn we geweest omdat zij gespecialiseerd zijn in gezondheid-en vaccinatie advies voor mensen die langere tijd in het buitenland verblijven. Zij zijn gekoppeld aan het Erasmus MC waar de beste en meeste kennis zit voor tropische ziekten.


We zijn dingen aan het uitzoeken, we schaffen benodigde spullen aan, we checken regelmatig in bij elkaar en we ontmoeten nog veel mensen.


Er zijn nieuwe bestuursleden en mensen uit ons netwerk die wat zouden willen betekenen voor Floja en voor ons. Ook daar zijn we naar op zoek gegaan zodat we verzekerd zijn van steun.


Zo hebben we Jeroen Beelen en Ed Slatman gestrikt als bestuurslid en gaat Chris Robert fondsen werven. En als personal coach staat Carmen Lopez-Brea ons bij voor als we even een uitlaatklep nodig hebben.


We zijn enorm blij met deze mensen om ons heen.



We nemen deel aan de  bestuursvergaderingen en we hebben samen veel energie om met elkaar de komende koers te gaan bepalen. Binnenkort hebben we een brainstorm bijeenkomst met het hele bestuur om mooie ideeën te bedenken en uit te werken.


André is nog even in Nederland en de weken dat hij er is, gebruiken we voor ontmoetingen met donateurs, vrijwilligers en de voorbereidingen voor de overdracht.


Een Meet& Greet in Alkmaar en één in Drunen en nog wat losse bezoeken. In Drunen waren Floor en Jan er ook weer en zo konden we een foto maken van ‘3 generaties’ Floja.

Wat super is, is dat onze donateurs willen blijven en onze plannen worden gewaardeerd.

 

We hebben het dus druk. En dat allemaal naast ons ‘gewone’ werk. Dat gaat namelijk nog gewoon door.

 

Het is niet erg, we willen het zelf en het hoort er gewoon bij. Als we maar goed plannen en de klok in de gaten houden.

 

We weten dat er in Malawi minder klok is, en meer tijd. De ratrace zal daar echt minder zijn. Die ervaring hebben we al, en ondanks dat die ratrace er niet is, wordt er weldegelijk gewerkt en dingen bereikt. We schreven daar al eerder over.


André woont al jaren in Malawi en heeft dus de tijd, waar wij de klok hebben.

Supergrappig dat we dat in de praktijk hebben gemerkt.


We hebben promo’s opgenomen voor Floja. Alles stond klaar op locatie; camera, geluid en een mooie set up. Tijdens de interviews merkte we al dat die van André aardig wat langer duurde dan die van ons. Waar wij kernachtig antwoorden gaven, nam André ons mee in anekdotes, voorbeelden en vele “dat vertel ik zo even, maar eerst…”


Na de interviews gingen we naar een buitenlocatie. We hadden de scenes besproken en gingen aan de slag. André echter nam eerst alle tijd om met de mensen van de locatie te praten en tussen de scenes door weer een gesprek te beginnen. We hoorden onszelf roepen “André, je moet op, kom op”.


Waarop de cameraman zei “je ziet het, wij hebben de klok, zij hebben de tijd”.


Tot zover deze blog; we moeten door! De klok tikt! 😉

Het regelen van je eigen tegenspraak


-27 augustus 2023-


“Hoe gaan jullie je eigen tegenspraak organiseren?”


Deze vraag stelde iemand terloops aan ons toen we vertelden dat we vanaf volgend jaar mooie projecten mogen doen voor FloJa in Malawi.


Die vraag zette ons aan het denken.


In Malawi is er een cultuur van geen tegenspraak. Mensen zeggen altijd wel ‘ja’ en zullen geen kritische vragen stellen. En dat alleen maar omdat ze denken dat je hiërarchisch wat hoger staat.


Dat willen wij helemaal niet uitdragen. Uiteraard zullen we de medewerkers in Malawi uitdagen ons wel te voorzien van de juiste kritische noten, en zo trachten een gelijkwaardige (werk) relatie te krijgen.

Maar verander zo’n cultuur maar eens. We weten dat dit niet eenvoudig zal zijn.


Als je nooit echt tegenspraak krijgt, ga je in je eigen gelijk geloven en daar dan ook naar handelen. Gelukkig zijn wij met z’n tweeën en zullen we elkaar best wel uitdagen. Dat doen we nu ook al. Maar soms wil je even iemand anders hebben om te sparren. Want ook met z’n tweeën kunnen we in een bubbel komen qua ideeën.


Dus hebben we ons de vraag gesteld:  Wie kijkt er met een kritische blik mee met ons? Aan wie kunnen we onze ideeën en overtuigingen toetsen?


Natuurlijk; het bestuur in Nederland is onze sparringpartner. Echter, die zijn niet bij de dagelijkse werkzaamheden.


Onze gedachte is nu, dat we andere vrijwilligers in Malawi raadplegen. Ook zullen we de gasten vragen om vooral ons  te zeggen wat beter kan als ze hier zijn om bij te dragen.


We moeten er dus zelf wel actief mee aan de slag gaan. Misschien helpt het om de vraag ‘Hoe regel jij je tegenspraak’ op het bureaublad van de laptop te zetten. Zodat we er iedere dag aan herinnerd worden.

Op persoonlijk vlak zijn we er ook over na gaan denken.

Hoe hebben we dat eigenlijk georganiseerd?


Colette en ik zijn straks 24/7 bij elkaar en als partners kan dat ook best lastig zijn. Met wie kunnen we dan even sparren of kletsen?


Gelukkig hebben we daar onze vrienden

voor. Want de beste vrienden zijn diegene die ons kennen met al onze onzekerheden, twijfels, talenten en leerpunten. En vice versa natuurlijk. Zij geven ons juist die tegenspraak die we nodig hebben.

Dat doen ze nu al.


We dagen elkaar uit en leren van elkaar, discussiëren op de inhoud. We delen kennis en ervaringen en hebben daardoor veel mooie gesprekken.

'Agree to disagree' is ons motto. Onze meningsverschillen monden nooit uit in ruzies.


En afstand is geen bezwaar. Sterker, er is zelfs een goede vriend die zich vanuit Nederland actief gaat inzetten om ons regelmatig te benaderen en vragen te stellen. Als een coach zal zij ons een spiegel voorhouden. (Dank alvast, Carmen).


Fijn om dit soort vrienden om ons heen te hebben.

Daar zijn we ontzettend dankbaar voor.


Deze blog is dus een ode aan onze tegenspraak geworden, een ode aan onze vrienden.

Na de vakantie


-20 augustus 2023-


De vakantie zit er op. En dan is het al weer midden augustus. Nog 5 maanden voordat we naar FloJa in Malawi gaan.


Het was heerlijk op vakantie. We waren in Toscane en genoten van de prachtige uitzichten, landschappen en vooral een rustige manier van leven.


Aan het einde van de vakantie vonden we het jammer om te gaan, maar realiseerden ons toen dat we dit vanaf volgend jaar ook hebben.


Natuurlijk gaan we in Malawi echt bijdragen. Het is alles behalve een vakantie. Het is gewoon werken! 

Maar wel met prachtige uitzichten, landschappen en vooral een rustige manier van leven.

Daar kijken we wel naar uit, natuurlijk.


Malawi is een arm land, en ondergewaardeerd.

We schreven dat al in een eerdere blog.


Het is een mooi land en je kunt er gewoon  naar toe. Ook naar ons, trouwens.

Maar daarover later meer.


Vanaf nu worden we concreter in de voorbereidingen.

De taalcursus gaat starten, Peukuit.nl gaat verhuizen, we gaan spullen aanschaffen, hebben een afspraak staan bij de Travel Clinic, verlengen ons rijbewijs en paspoort en nog veel meer.

Het is wel een beetje een gekke fase.

We leven natuurlijk nog gewoon hier, maar alles wat we nu doen, is voorlopig voor het laatst. En ondertussen denken en dromen we al over volgend jaar. We hebben er zin in. We hebben natuurlijk plannen en ideeën over hoe we FloJa gaan voortzetten. Daar willen we graag mee starten.


Het is een beetje een ‘in between’ periode.  Nog niet afronden en wel voorbereiden.


In september gaan we op tour!


We gaan op bezoek bij de oprichters van FloJa en houden, samen met de huidige director André,  diverse meet & greets met de vrijwilligers, sponsoren, donateurs en belangstellenden.

In Alkmaar op 10 september en in Drunen op 24 september.


Ondertussen zoeken we naar vrijwilligers uit ons eigen netwerk om te ondersteunen vanuit Nederland.


Nog genoeg te doen dus, maar met veel plezier!

'Ik vertrek' en 'Het roer om'


-13 juli 2023-


Wij volgen thuis al jaren het programma ‘Ik vertrek’ en ‘Het roer om’. Met leedvermaak en misschien ook wel bewondering voor de stappen die mensen zetten om hun dromen waar te maken.


Niet zelden hebben we ongezouten onze mening gegeven over de mensen die vertrokken zonder enige voorbereiding. Vaak is men een keer op vakantie geweest en vonden het daar dan zo prachtig dat ze een B&B gaan openen. De ondoordachte stappen omdat het op vakantie zo leuk was en er dan achter komen dat het een verschil is of je ergens op vakantie bent of ergens woont en werkt. Totaal geen rekening houdend met de plaatselijke gewoontes en cultuur.


Mensen gaan er met grote verwachtingen heen, verkopen hun huis en hebben dan vaak net te weinig budget om alles te renoveren. Want er moet altijd meer gedaan worden dan men dacht.


Zelf zijn we wel eens bot geweest tegen ons tv-scherm als mensen zo moesten huilen bij het afscheid. We dachten dan; “je doet het toch zelf”. “Je kiest er toch zelf voor”. Lekker ongenuanceerd tegen beter weten in. Heerlijk om dat te doen, het is onze quilty pleasure zullen we maar zeggen.

En ach, ze zitten vaak nog in Europa, dus uiteindelijk niet zo ver.


Het ligt wel wat anders als je naar Malawi gaat.


Je moet je weldegelijk voorbereiden en daar zijn we dus ook druk mee.

De verzekeringen moeten goed geregeld. Blijkbaar zijn er speciale ‘expat’ verzekeringen. Dat is wel handig want je moet er zeker van zijn dat je naar een goed ziekenhuis gebracht kan worden in geval van medische spoed. In Malawi wil je liever niet in een ziekenhuis liggen, die eravring heeft Colette al en één keer is meer dan genoeg.


We gaan ook alvast een 4X4 rijtraining volgen. En we gaan een taalcursus doen, want hoewel Engels een officiële voertaal is, spreken de meeste mensen Chitumbuka. Het helpt als je een beetje in die taal mee kan praten of er iets van kan begrijpen.


Wij verbranden onze schepen niet.


We verkopen het huis niet, zeggen niet alle contacten op en houden genoeg geld achter de hand om altijd terug te kunnen keren.


We horen en zien op TV dat mensen gewoonweg vastzitten omdat ze geen terugkeer kunnen betalen of regelen. Zie dan maar eens een huis te kopen of te huren in Nederland. Je staat achteraan in de rij.


Onze dochter blijft in het huis wonen met een paar vriendinnen en de praktijkruimte wordt omgebouwd tot een verblijf waar wij altijd in kunnen als we terugkeren naar Nederland.


Wij kiezen er zelf voor om deze droom waar te maken (of onze visie vorm te geven, zo je wilt). Alles in ons weet dat we dit moeten gaan doen en we hebben er dan ook ontzettend veel zin in. 


En toch willen we natuurlijk niet de lieve mensen om ons heen missen. En het prachtige huis dat we samen hebben opgebouwd zullen we nu over moeten geven aan drie studenten.


Loslaten…loslaten en vertrouwen hebben.


Dus dat huilen van die mensen op de TV, snappen we eigenlijk best wel.


We troosten ons met de gedachte dat een paar jaar ook weer niet zo lang is. Enkele vrienden en familieleden zijn al concreet plannen aan het maken om langs te komen en bij te dragen. Wij komen elk jaar ook even terug naar Nederland.  En er is gewoon internet dus videobellen is een optie. Dus het zal wel meevallen.


Iemand zei eens ‘missen is de prijs die je betaalt voor de liefde’. En dat is het, liefde.


Eigenlijk best mooi.

 

We gaan het doen!


-20 juni 2023-



In de periode tussen de vorige blog en nu is er veel veranderd.


Waar we de vorige keer schreven over de twijfel over het aanbod van FloJa, kunnen we nu zeggen; "We gaan het doen!".


Tijdens de twijfel periode werd 'Wat als we het niet doen' meer en meer prominenter in onze gedachten.


Want nu  zijn we nog redelijk gezond, hebben de juiste leeftijd en hebben een goede basis in Nederland. Toen die open mindset zich openbaarde vielen alle puzzelstukjes op z'n plaats.


De kinderen (19 en 21 jaar, blijven in Nederland) reageerden enthousiast en zijn er helemaal oké mee. Dat was een vereiste voor ons. 


En Peukuit.nl blijft bestaan! Dat was voor Colette nog wel een dingetje. Maar dat wordt geregeld.


Mensen die René kennen weten dat hij wat (understatement) moeite heeft met afscheid nemen. Dus dat hij zijn hobby moet stoppen en zijn familie en vrienden gaat missen was echt wel een interne strijd. Gelukkig komen er een paar gewoon langs (want dat kan!) en zullen wij ook 1 of 2 keer per jaar voor langere tijd in Nederland zijn. René is er inmiddels van overtuigd dat er genoeg mensen contact zullen blijven houden.


Na een ontmoeting met het bestuur van FloJa en het bespreken van onze ideeën over de toekomst was het snel geregeld.




Wij gaan FloJa Malawi voortzetten voor in eerste instantie 3 tot 5 jaar.


We starten nu met de voorbereidingen want er moeten dingen geregeld worden. Best wel veel overigens...


Nou ja, dat is René als regelaar wel gewend. Trouwens, Colette doet het meeste. Misschien heeft René dat dan weer goed geregeld ;-) 


En Ghana dan? Tja, hoe spijtig ook, we kunnen nu niet naar Ghana gaan. We hebben teveel te doen voor de voorbereidingen. We zijn Niko Winkel wel zeer dankbaar voor zijn verhalen en inspiratie.


Oh ja, we gaan in januari 2024! 


En we nemen jullie uiteraard mee in dit avontuur.



Nu weten we het nog niet!


-23 maart 2023-


We weten dat we naar Ghana gaan, maar dat is het dan ook wel…

 

Toen we vorig jaar naar Malawi gingen, wist René eigenlijk niet eens waar het precies lag. Dus hij heeft zich nu wat beter voorbereid.


Ghana ligt aan de westkust van Afrika en is, net als Malawi een vroegere Britse kolonie. We kunnen er dus uit de voeten met Engels. Wel zo fijn. Het is slechts 6 uur vliegen, dus geen Jetlag want in de zomer is het daar slechts 2 uur vroeger.


Ghana is rijker dan Malawi. Maar dat is dan relatief natuurlijk. Ghana staat op plek 165 (BBP per hoofd vd bevolking) en Malawi op 221. Ter vergelijking; Nederland staat op 21 van die lijst.

28,5 % van de bevolking leeft onder de armoedegrens.

 

Wij gaan naar de Live Now Foundation in Tinkong, ongeveer 60 kilometer ten noorden van Accra, de hoofdstad van Ghana. Tinkong is een klein dorp aan de weg van Accra naar Koforidua, de hoofdstad van de regio Oost-Ghana. Samen met de gemeenschap van Tinkong ontwikkelt Live Now Foundation projecten met als doel de levensstandaard van de mensen in het dorp te verbeteren.

 

We weten nog niet precies wat we gaan doen. René gaat mogelijk het lokale management coachen en processen verbeteren en Colette weet het eigenlijk nog helemaal niet. We gaan de lokale medewerker daar nog spreken en dan wordt dat vast wel wat duidelijker.


In onze vorige blog schreven we het volgende;


‘We kunnen een Foundation overnemen en dus emigreren of een projectmatige bijdrage leveren.

Wij hebben voor 2023 besloten dat we wederom twee maanden bij gaan dragen aan een foundation. En dat lijkt ons in combinatie met ons leven in Nederland voor nu prima. The best of two worlds, zeg maar. Want ik schreef al eerder, ieder land heeft zijn charme. Overigens kan dit gewoon weer wijzigen. We zijn soms best wat springerig (oh, echt?).’


Dus ons pad was best duidelijk, en we wisten wat we wilden. Gewoon wat ervaring opdoen en dan zien we wel.

Heerlijk, weten wat je wilt.


Maar dan….


Een bericht van André Oudhuis van Floja.

Hij zoekt een vervanger, het liefst een stel.


In eerste instantie hebben we laten weten dat het te snel is. We doen eerst graag nog wat ervaring op en dan zien we wel.

Heerlijk, weten wat je wilt


Tot zover de rationele benadering.


Dan nu onze gedachten:


"Zo'n aanbod komt wel vaker... Dit is once in a liftetime...Wat als we het doen… Wat als we het niet doen...We hebben geen ervaring... We kunnen alles wat ze vragen... We zijn daar alleen... Iedereen kan langskomen.. We hebben hier alles... We hebben niet veel nodig... Het geeft wel zingeving... We kunnen altijd weer terug... Het is wel voor langere tijd... enz. enz."


Heerlijk, niet weten wat je wilt...of weten we het eigenlijk wel?


Wordt vervolgd!


Naar Ghana gaan


-14 januari 2023-


Het is inmiddels alweer een tijd terug dat we een blog hebben geschreven. Maar dat wil niet zeggen dat we stil hebben gezeten.


We konden aanvankelijk moeilijk terugschakelen naar Nederland, maar  omdat we onszelf de tijd hebben gegund ging het uiteindelijk wel goed.


We hebben twee belangrijke lessen geleerd in Malawi:


1; we willen niet meer in een ratrace belanden.


2; we willen blijven bijdragen zoals we gedaan hebben.


Punt 1 mislukte vrijwel direct toen we thuis waren.


En op een weekje retraite in Griekenland, kwamen we tot de conclusie dat we, als we zo door zouden gaan, nooit meer in Afrika zouden komen. We hadden niet eens de tijd gehad om er bij stil te staan en het samen over onze toekomst te hebben.


Gelukkig gaf het universum ons de tijd. Nou ja, gelukkig, daar dacht René niet direct zo over. We kwamen namelijk met de auto compleet vast te staan midden in een bosrijke omgeving. De takeldienst deed er 5 uur over om bij ons te komen. 


Die vijf uur hebben we dus goed benut (nadat René natuurlijk eerst een half uur gebaald had en niet echt aanspreekbaar was en Colette vooral moest lachen).


Anyway; de regie over onze agenda moet terug. Voor René betekende dat een al wat sluimerend idee uitgevoerd ging worden.

Hij is voor zichzelf begonnen!

Buro Polle is sinds 1 januari een feit.


Binnenkort kijken we ook naar het werk van Colette om te zien waar er meer regie kan komen.

In de tussentijd hebben we contact gehad met diverse instanties en mensen met Afrika ervaring. 

Daardoor kunnen we een goed beeld vormen over hoe we het vervolg gaan inzetten.


We kunnen een Foundation overnemen en dus emigreren of een projectmatige bijdrage leveren.


Wij hebben voor 2023 besloten dat we wederom twee maanden bij gaan dragen aan een foundation. En dat lijkt ons in combinatie met ons leven in Nederland voor nu prima. The best of two worlds, zeg maar.

Want ik schreef al eerder, ieder land heeft zijn charme.

Overigens kan dit gewoon weer wijzigen. We zijn soms best wat springerig (oh, echt?).


Inmiddels zijn we in gesprek gegaan met Niko Winkel van de Live Now foundation. Het klikt goed en we kunnen, net als in Malawi, onze expertise en kennis goed inzetten.


Dit project in Ghana spreekt ons bijzonder aan omdat het in basis een selfsupporting organisatie is met een lokaal management.

Ze zijn dus minder afhankelijk van giften en dat is natuurlijk enorm duurzaam. Zo zou het altijd moeten zijn of worden. Niet afhankelijk zijn.


Nieuwe initiatieven zijn er nog wel en die worden gesteund door een weldoener in Nederland en door bijdragen van vrijwilligers (zoals wij). 


Maar als dat stopt, blijft wat er is dus wel gewoon doorlopen. Althans...dat zou kunnen.


Klinkt goed, toch?


Ok, de tickets zijn besteld en we gaan nu al starten met een visumaanvraag, want voor Ghana schijnt de procedure het meest lastige te zijn van de wereld.. Dat belooft wat!


We keep you posted!


Oei, dat valt niet mee


-10 september 2022-


We zijn nu weer een weekje in Nederland.

 

Vanuit Woodlands, de oase in de hoofdstad Lilongwe, na afscheid genomen te hebben van Kristel, zijn we naar het vliegveld gegaan. Daar kwam het onvermijdelijke afscheid van Tiem en Ineke.

De reis ging, met een tussenstop in Mozambique, naar Nairobi in Kenia. Daar zouden we opgewacht worden voor een transfer naar ons overnachtingshotel.

Helaas stond er niemand.

Er kwam al snel een man aan die ons te woord stond. Hij had een pasje en stond bij de officiele taxiplaats, dus zal wel goed gaan. Hij belde met het hotel en zij vertelden dat ze stonden te wachten bij een treinstation. Superlogisch natuurlijk want die rijden vanuit Malawi en hebben een vluchtnummer doorgegeven.


Nou ja, voor $20,- wilde de man ons wel brengen. Alleen hadden we geen contant geld en al helemaal geen Keniaanse shillings of dollars. Die konden we pinnen, 2000 is genoeg, zei hij.

 

Het hotel lag een beetje op een industrieterrein achter een wat rommelige straat met allerlei lokale barretjes. Achter het hek doemde het mooie hotel op. De chauffeur vertelde dat er toeristen waren die, toen hij de straat inreed, direct in paniek waren en eiste dat ze terug werden gebracht naar het vliegveld. Ik snap dat wel, wij dachten toch ook even aan de afleveringen van programma’s als “oplichters in het buitenland”.

 

Maar we konden gerust zijn. In de taxi gingen we even googelen wat de koers was, en verdraaid…het bedrag klopte. En van het hotel kregen we een gratis diner vanwege de kosten die we extra gemaakt hadden. Uiteindelijk prima dus.

Gelukkig is ons vertrouwen in de mens niet geschaad.

 

Op Schiphol werden we opgehaald door de vader en broer van Colette. Superleuk dat broer mee was. En dan zijn we dus nu thuis.












En oei, dat valt niet mee.

 

Terugschakelen naar onze cultuur is niet zo makkelijk. Hoewel we genieten van ons lekkere bed, goede koffie en een supermarkt vol lekkers. Maar de hele week hebben we een onbestemd en onrustig gevoel. Superblij om veel mensen weer te zien en te kunnen knuffelen. Maar ook twijfel over zingeving en meer willen doen.

 

We vermijden het nieuws nog een beetje. Zoveel onvrede en gedoe kunnen we nog niet zo goed plaatsen.  En we denken aan onze toekomst. Gaan we weer terug naar de ratrace, hoe kunnen we blijven bijdragen en wat nu verder?

 

Gelukkig is Colette de verstandige van ons twee. Zij heeft voor ons bepaald dat we niets gaan ondernemen of doen, maar eerst weer terug acclimatiseren naar Nederland. Over zes weken hebben we een weekje vrij en dan kunnen we beter vergelijken. We gaan tot die tijd ons wel verdiepen in mogelijkheden en praten met ervaringsdeskundigen. Zo komt André van FloJa naar Nederland en bij ons eten.

 

Dus aan het einde van de eerste week zijn we alweer wat geruster. Zo gaan we het doen. De eerste week werken was gek, maar te doen. En we hebben leuk werk, dus valt eigenlijk best mee.

 

En dan komt er een bericht vanuit Matunkha.

 

In Rumphi is cholera uitgebroken. Het ziekenhuis waar Matunkha mee samenwerkt en waar Colette in heeft gelegen heeft het druk. Mensen slapen nu op de grond in de gang of een tent. Per dag gaat er 100 liter infuusvloeistof doorheen. De voorraad is dus alweer bijna op.

 

Ons dorpje daar, met de mensen die we kennen en een beetje van zijn gaan houden krijgen nu dus weer een uitdaging voor hun kiezen en wij zijn hier.

 

We kunnen niet veel doen, maar wel weer wijzen op onze crowdfunding… die wilden we sluiten maar laten we doorlopen. Het is even accuut!


Infuusvloeistof is hard nodig kost slechts

€ 1,80 per liter! Voor ons niet zoveel, voor hen van levensbelang.

 

DONEER NU

Dit was het...of toch niet? 


-01 september 2022-


De laatste week is nu ook bijna voorbij.


Vandaag slapen we in Woodlands, een oase midden in de verder drukke, lelijke hoofdstad Lilongwe. Morgen gaan we vliegen via Nairobi, met een tussenstop in Mozambique om uiteindelijk zaterdag aan het eind van de middag te landen op Schiphol.


De vorige blog schreef ik op een hagelwit strand aan Lake Malawi. Daarna zijn we naar het Liwonde National park gegaan. De reis er naar toe had een kleine uitdaging.

De dop van de olietank zat blijkbaar niet helemaal vast en deze zijn we verloren waardoor we olie verloren. Gelukkig strandden we in een dorpje.

We gingen op zoek naar een monteur. Die was snel gevonden en had zowaar ook een dop voor ons.

Er werd trouwens door iemand wat gelekte olie van de grond geschraapt in een flesdopje om vervolgens een fietspomp mee te smeren. Prima oplossing. Verder stonden er tien mannen te kijken naar onder de motorkap.


Het Liwonde National Park is in één woord; “WOW”. We hebben vier safari’s gedaan, twee in de avond, één op het water en één in de vroege ochtend.

We hebben leeuwen vlak langs de auto gezien, een vette krokodil op 50 meter afstand vanuit de boot en we zijn een humeurig nijlpaard tegengekomen op ons pad. We hadden geluk dat hij achter een tak bleef haken.


De safari auto kreeg een lekke band. We moesten dus uitstappen middenin het reservaat. Gelukkig hadden we naast de gids, ook een ranger met geweer bij ons. Het was zaak om op alle hoeken goed te kijken. Never a Dull moment in Malawi.


Maar goed, het zit erop. Althans deze fase. Het is tijd om de balans op te maken.


Ons doel was om te ervaren door direct bij te dragen. Dat doel is bereikt. We hebben onszelf verrast doordat we ons snel konden aanpassen aan een andere cultuur en al snel de weg vonden in Rumphi en Mzuzu. We hebben bijgedragen en dat geeft voor ons voldoening en zingeving. In dat opzicht is het zeker voor herhaling vatbaar. We weten dat we het kunnen.


Hoe we hiermee verder gaan staat nog open. Er zijn zoveel landen en foundations waar we aan kunnen bijdragen. En als we dat dan weten zijn er nog tig mogelijkheden hoe, hoe lang, wanneer enzovoorts.

Ik heb er al een nacht wakker van gelegen, want alle opties zijn al door mijn hoofd gegaan. Ik heb dus alvast maar een mindmap gemaakt.

Nou ja, ons eerste doel is dus gehaald. Het wordt tijd om goed na te gaan denken en een volgend doel te stellen. We houden jullie op de hoogte, Voor nu sluiten we dit avontuur af.


En zoals beloofd de verantwoording van alle donaties en wat we concreet hebben gedaan.


De afgelopen weken heeft Colette:

  • Klinische lessen gegeven
  • Een leefstijlprogramma bedacht, uitgewerkt en gestart
  • De materialen voor het programma gemaakt
  • Meegelopen met de Home Based Care
  • Een fotoproject gedaan voor Matunkha, ten behoeve van de medewerkers, promoties, website en jaar boek.
  • Meegeholpen met de dagen voor Disabled Children


René heeft:

  • 14 projecten beschreven
  • 6 kantoren gerenoveerd i.s.m. met ‘Facilltiy
  • Templates gemaakt voor presentaties en documenten
  • Instructie gegeven aan de Officers voor behoud van een clean desk en mappen structuur (5S)
  • Meegeholpen met een dag voor Disabled children


Van de donaties hebben we het volgende aangeschaft:

  • 1000 steriele gazen
  • 1000 lab buisjes
  • 25 insuline ampullen
  • HB meter
  • Diverse Katheterzakken
  • Diverse Po’s en urinoirs
  • Bouwmaterialen voor de kantoren (verf, stenen, cement, lichtbollen enz.)
  • Materialen voor het Suikerspel t.b.v. leefstijl programma (lamineervellen, papier, levensmiddelen enz.)


Dus enorm bedankt! En ook bedankt voor alle lieve reacties op onze blogs. Het motiveerde enorm om verder te schrijven.

En dat gaan we dus ook doen.


Wordt vervolgd.


Liefs, Colette en René

Mixed Emotions


-29 augustus 2022-


Toen ik ooit als manager begon was ik nogal directief. Zonder enige ervaring gebruikte ik de titel en positie om opdrachten te geven. Later leerde ik dat dat niet voor iedereen de beste manier was om aangespoord te worden en dat situationeel leiderschap beter was. Voor iedere medewerker de juiste benadering zoeken. Inmiddels geloof ik meer in de Agile benadering waarbij ieder individu vanuit expertise meedenkt aan hoe het werk gedaan moet worden. Want dan zien we initiatief en ieders talenten groeien. Met een beter resultaat.


In Malawi zijn ze nog niet zover. Over het algemeen kom ik goed weg met situationeel leiderschap maar je moet soms ook directioneel zijn. Daar moet ik dan wel even aan wennen. Bovendien zijn wij vrijwilligers, en hebben we geen enkele positie hier om mensen iets op te dragen. Wie zijn wij om dat te doen? En toch wordt het gewoon van ons verwacht. Omdat we op een voetstuk worden geplaatst. Doordat Colette verpleegkundige is en ik trainer. En omdat we blank zijn. Dat laatste is niet leuk maar wel realiteit.

Dat geeft ons toch wel mixed emotions.


Ik schreef al eerder dat wij juist weg willen blijven van enig kolonialisme. En dat kan wel ondanks het vorige. Onze complimenten die we geven aan de mensen hebben effect. En uiteraard zorgen we dat er gelachen wordt. Daarmee krijgen we dingen gedaan.


Maar toch word ik nog veel aangesproken met ‘Papa’, ‘Sir’ of nog erger ‘Boss’. En Colette is steevast ‘Mama’. Het is een beetje raar voor ons. Het zelfde geldt voor tassen dragen, tafel afruimen etc.


We hebben het maar te accepteren en moeten dus dealen met onze mixed emotions.


Mensen liegen soms keihard hier. Maar bedoelen dat dan weer niet zo. Waarom ze het doen weten we nog niet zo goed. Ze willen niet teleurstellen of zoiets en alles is dus positief.

Een hilarisch voorbeeld wat ons aan Fawlty Towers deed denken was het volgende;


We komen aan bij een lodge en waren verrast door het menu. Drie heerlijke soepen, wel zes hoofdgerechten en drie soorten desserts. Voor de zekerheid even gevraagd of alles er was. Het antwoord was bevestigend dus we hadden al zin in de Tomato-Orange soup, de Mixed Grill en de Apple Pie toe.


Toen ze later de bestelling opnamen bleek het toch iets anders.

Het ging zo…

-Ik wil graag de tomaten-sinaasappelsoep-

--Ik zal even vragen of we dat hebben-- (ober loopt naar de keuken)

(na vijf minuten komt ober terug) --Helaas hebben we dat niet—

-Doet u dan maar Wortelsoep-

--Ik zal even vragen of we dat hebben-- (ober loopt naar de keuken)

(na vijf minuten komt ober terug) --Helaas hebben we dat niet—


Lang verhaal kort, dit gebeurde vijf keer. Het resultaat van ‘alles is er’ was dat er geen soep was, één soort vis en de Mixed Grill was een worstje met een ei, want de bacon was op. Oh, en geen Apple Pie maar een bolletje vanille-ijs.

Wat is dat toch, zeggen dat je alles hebt, terwijl dat niet zo is?


Ook al is het niet kwaad bedoeld, het geeft toch wat mixed emotions.

Als ik dit schrijf zit ik op een wit strand aan Lake Malawi in een heerlijke lodge onder een rieten dakje. De zon komt net op, het is al lekker aangenaam en het beloofd een hete dag te worden. We gaan zwemmen, zonnen, drinken en eten. Het is tenslotte ook vakantie.

De gasten van deze lodge zijn toeristen, rijke Zambianen of Zuid Afrikanen, NGO personeel en de Upper Class van Malawi (meestal mensen van de overheid). De lodge heeft een grote witte poort die anderen buiten houdt.

Voor die poort is het direct heel anders. De mensen daar zijn arm. Het echte Malawi begint gewoon weer als je de poort uitrijdt. Door hier te zijn zorgen we voor werkgelegenheid en steunen we de economie. Het is goed dat wij en anderen deze lodges en Malawi bezoeken.


En na acht weken midden in het echte, arme Malawi geleefd te hebben geeft het ons ook mixed emotions.


We hebben afscheid genomen van Matunkha. Er was voor ons een leuke afscheidsceremonie met woorden van dank, dans en een cadeau. We hebben de foto’s en het ontworpen Leefstijlspel (Colette) en documenten (René) overgedragen, René heeft nog een kleine les over 5S gegeven en dat was het dan. We hebben veel gedaan, maar kunnen nog veel meer doen. We zijn van de mensen gaan houden en afscheid nemen is nooit leuk. Het is goed zo of nog lang niet.


Kortom; mixed emotions.


Deze laatste week staat in het teken van reflecteren, verwerken, nadenken, de balans opmaken en ook nog vakantie houden. Er staan nog een paar safari’s op de planning.


Ons hoofd zit vol met indrukken, ervaringen en vragen over onze toekomst. Want deze reis was vooral om te ervaren of en hoe wij ons leven zin konden geven door iets terug te doen aan de wereld. En dan het liefste in Afrika. 


We gaan het niet redden om dat allemaal deze week te weten te komen want er zijn teveel mixed emotions.


We willen eigenlijk nog niet terug naar huis, maar we willen wel graag onze kinderen knuffelen. En onze familie en vrienden weer zien.

We willen niet terug als het gaat om boerenprotesten, NS stakingen, de toestanden in Ter Apel, de manische meningenmachine en de polarisatie.

Als je twee maanden in een andere cultuur hebt geleefd, relativeer je erg veel van wat er in Nederland gebeurd. En wat daar gebeurt zijn we helemaal niet trots op.


Maar waar we het meest tegenop zien is de ratrace. Dat willen we echt niet meer. En tegelijk weten we heus wel dat we na twee weken er weer middenin zitten. En dat nemen we ook mee in onze uiteindelijke beslissing.


Dus zelfs teruggaan naar Nederland geeft mixed emotions.


Dit is niet de laatste blog. We gaan aan het einde van deze week nog schrijven over wat we hebben gedaan en welke voetdruk we hebben achtergelaten. En uiteraard ook over waar we het geld dat door jullie is gegeven aan besteed is.


We blijven ook schrijven over onze omschakeling terug in Nederland en onze overwegingen voor de toekomst.

Voor ons misschien wel therapeutisch om te schrijven en hopelijk voor jullie blijft het leuk om te lezen.


Voor nu gaan we nog even trachten om te dealen met onze mixed emotions











Malawi, arm en mooi 


-24 augustus 2022-


Op dit moment is er in de ruime omtrek van Rumphi geen benzine te krijgen.


Dat wil dus zeggen dat de Home Based Care en de zogeheten Outreaches veel lastiger worden.

Het team van de Home Based Care schakelt snel en gaat de dichtstbijzijnde patiënten bezoeken. Al lopend gaan ze er naar toe. Door het netwerk van vrijwilligers zijn alle andere patiënten op de hoogte gesteld. Zij accepteren dat ze dan geen bezoek krijgen en wachten af.


Moet je in Nederland eens doen als thuiszorg. Mensen hangen al aan de telefoon als ze 15 minuten te laat worden bezocht.


Vorige week zijn Colette en ik meegegaan naar een voorlichting voor zwangere vrouwen. Dat programma heet PMTCT (Prevention Mother To Child Transmission). Wederom achterop de motor naar een bakstenen lokaal zonder ramen en deuren waar zo’n 13 zwangere vrouwen zich hadden verzameld voor deze broodnodige informatie. Een superinitiatief omdat HIV hier minder dan vroeger maar nog steeds aanwezig is. Verder werd er ook voorlichting gegeven over gezonde voeding. Mooi om te zien hoe bevlogen de lokale medewerkers van Matunkha zijn.


Alle blogs nog eens nalezend is er eigenlijk een belangrijk ding nog niet verteld.


Malawi is een arm land, dat weten we. Maar wat minder mensen weten is dat Malawi een heel mooi land is. Het contrast kan niet groter.

Als ik op het centrum werk, ben ik mij er van bewust dat ik af en toe moet kijken naar de vergezichten die er tussen de bomen door te zien zijn. En dan zie ik prachtige heuvels en mooie kleurschakeringen door de zon. Ik kan zo opgaan in het werk op Matunkha dat ik dat wel eens vergeet.


In de weekenden doen we uitstapjes en onze laatste week gaan we vakantie vieren. We hebben al veel van het land gezien en gaan dus nog meer zien.


De natuur is weergaloos en afwisselend.


We zien bijzondere dieren;

Zebra’s, Antilopes, Bushbucks, Nijlpaarden, Olifanten, Apen, Reedboks, Grysboks, Bushbabies (vlak voor ons huisje), Uilen (Kerkuilen en Oehoe’s), diverse bijzondere vogels, een Watervaraan, Krokodillen, een Black Mambo en een Pufadder (die was dood, maar toch). 


Er zijn prachtige landschappen;

Tropische aan Lake Malawi.  Hooglanden, steppen en bossen op het Nyika plateau. Watervallen en bergen bij Livingstonia. Oerwoudachtige omgeving met waterholes op Vwasa. 

En er is het rode zand wat mooi afsteekt tegen de zonkleuren door het hele land.


Er is geen lichtvervuiling, dus je ziet de mooiste zonsondergangen, maanopgangen in prachtig rood en de mooiste sterrenhemel als het donker is.


Het land kent geen toerisme. Af en toe een backpacker die Afrika doorkruist en Malawi van Zambia naar Tanzania gebruikt als doorreis. En toch doe je het land dan tekort. Want als je jezelf even tijd gunt in dit land zie je heel bijzondere diverse natuur en dieren.

Het is er rustig. En er zijn op soms bijzondere plaatsen prima kleine accommodaties die vaak gerund worden door idealistische of gebleven Westerlingen.

 

We zijn naar de Mushroomfarm geweest bij Livingstonia. Dat is het plaatsje waar de 1e Britten het land binnenkwamen. De Mushroomfarm is een klein resort die vooral bekend is bij de backpackers. Volledig ecologisch. Ons huisje stond op een bergrand.

We sliepen in een boshut op het Nyika plateau, met een open haard want daar werd het ’s nachts koud. Zelf ingrediënten meenemen, dan maakt een kok alles voor je klaar.

We sliepen op het strand in een idyllisch huisje in Usisya

We gingen met de Ilala (zie vorige blog) en kwamen aan in Nkatha Bay waar we sliepen bij Mayoka Farm. Een heerlijke oase.


Dus, mocht je ooit een rondreis door Afrika doen, vergeet 'The warm heart of Afrika', Malawi niet.


Zie de foto’s hieronder.


En voor no reason, maar speciaal voor Kristel (onze fysio), zit er een foto van Hans en Klaziena bij. Twee vreemde vogels bij ons restaurant. De kip lijkt wel verliefd op het flamingo beeld.

 

Wij zijn watjes


-18 augustus 2022-


In de weekenden gaan we er op uit. Genieten van de mooie landschappen van Malawi. En tijdens dat soort tripjes maken we ook van alles mee.

Maar het is wel confronterend. Wij blijken namelijk gewoon watjes te zijn.


Afgelopen uitje was een overnachting op een heel mooi plekje op het strand van Lake Malawi. De dag erop gingen we een wandeling maken van 16 kilometer door een afwisselend landschap. Door dorpjes, langs vissers op het strand en klimmend over heuvels. We werden naar het begin van de wandeling gebracht achterop een motor.

En dat is al een avontuur. We scheurden tussen de huisjes door, vlak langs overstekende kippen en geiten en sommige kuilen in de weg werden niet vermeden. Ik bleef met mijn gewicht redelijk stabiel op het zadel, maar Colette vloog af en toe lekker omhoog.


We waren goed voorbereid voor de wandeling. Vijf liter water, zoutjes en zoetjes mee. Natuurlijk had ik mijn wandelschoenen en sokken aan en een petje op tegen de zon. Kom maar op.


Onze gids daarentegen kwam in een korte broek en op Crocs. De humor van de dag was dat juist mijn schoenen kapot gingen onderweg. Die werden overigens ter plekke gemaakt door een visser. Als je netten kan rijgen, kun je ook een zool vastnaaien.


Het was warm, zo’n 30 graden en volop zon. We hielden goed vol, maar we moesten de gids wel vragen ons tempo aan te houden. Hij ging veel sneller.


Het werd warmer, we werden vermoeider. Onderweg kwamen we veel vrouwen en kinderen tegen. Allemaal met allerlei dingen op hun hoofd en lopend op slippertjes, Crocs of blote voeten.


Wij waren al uren geen winkeltje tegengekomen, dus weten we nu dat zij het normaal vinden om ver te lopen voor een boodschapje.


Toen we eindelijk aankwamen bij de lodge bleek er geen douche en geen drankjes. Er was heel weinig.


Maar goed; Lake Malawi is schoon, dus dan maar zwemmen om af te koelen en schoon te worden. De dochter van de beheerder nam onze bestelling op en ging ‘even’ naar het dorp om het te halen. Even is een uurtje heen en weer.

Onze gids ging trouwens ook weer direct terug naar het beginpunt…32 kilometer op één dag..op Crocs!


In een vorige blog had ik het over een medewerkster van Matunkha die 5 kilometer moest lopen om naar haar werk te gaan. Met mijn Westerse bril op (ja, ik trap er ook nog in) vond ik dat heel zielig. Echter, zij helemaal niet. Het is hier gebruikelijk. En ze kunnen het.


Inmiddels zie ik dat er op blote voeten gevoetbald wordt. En hard getrapt tegen de bal. De botten zijn gewoon harder dan die van ons.


Alles wordt hier op hoofden getild, die nekspieren hier zijn goed getraind. Het wordt de toeristen enorm afgeraden het te proberen, want onze spieren kunnen het gewoon niet aan.


Welnu, de volgende dag zouden we met de enige veerboot van Malawi terug naar het beginpunt en zelfs iets verder. Die boot heet de Ilala.


Dat, lieve lezers, is een enorme ervaring!



Hoe het werkt; de Ilala is de verbinding tussen plekjes langs het meer. Mensen die aan de kust wonen zijn er afhankelijk van. De boot kan niet overal aanmeren dus moet je er met kleine bootjes naar toe gevaren worden. En dan op de Ilala klimmen via een ladder.


Er staan dus veel mensen op het strand te wachten tot de boot komt. En wanneer deze komt weet je nooit helemaal zeker. In ons geval was er 8 uur vertraging.

Dat komt omdat er niet alleen mensen meegaan, maar ook enorm veel spullen. Zakken mais, trossen bananen, meubels en kinderen.

En ik weet, kinderen zijn geen spullen, maar die worden net zo gedragen en overgeheveld als spullen. Zwaaiend aan een arm van de één naar de ander om binnen te geraken.


Hier kennen ze de zogeheten zondagmiddagarmpjes niet zoals wij die kennen want de kinderen zijn opvallend sterk. Vanaf de geboorte zitten ze op de rug bij moeders en vanaf een jaar voorop de motor. Je ziet geen bengelende hoofdjes en ze zijn ook al goed in de motoriek. Ze drinken ook niet met een speenfles. Gewoon uit een fles. Zonder te knoeien.


Op en om de boot is het een complete chaos. In- en uitladen kan zomaar 2 uur duren. Maar het lukt.


De boot is uit 1950, dus niet de meest veilige boot. Daar moet je gewoon even niet aan denken. Als dat ding zinkt hebben wij nog een kans, want wij zaten bovenop het dek naast de reddingsvesten. Blijkbaar is dat de ‘upper class’. Misschien omdat er een bar was, want de stoelen waren van ijzer en niet genoeg.

In de cabines of de 3e klas heb je al een stuk minder kans om te overleven. Omdat de spullen in de gang liggen en er tralies zijn zodat die spullen niet overboord vallen.


Na 6 uur kwamen we aan en we wilden er natuurlijk uit. Dat kan alleen via die 3e klas. Supergrappig, want dan moet je dus klimmen over die maiszakken, trossen bananen, meubels en kinderen (nee hoor, dat laatste niet). Wederom weer een heerlijke chaos.


Aangekomen in de lodge moest ik nog wel even denken aan alles.


En ik moest ook denken aan rubberen tegels en curling moeders, weeralarmen en hygiëne doekjes, aan netten over aanhangers, valschermen en borgingen, aan “pas je wel op” en “kijk goed uit”.


En toen dacht ik…”Wij zijn watjes”.

 

Hoezo helpen?


-17 augustus 2022-


In mijn vorige blog schreef ik dat veel ‘hulp’ uit het Westen vaak averechts werkt. Ik zou dat gaan toelichten in een blog, dus bij deze.


Nu is het niet zo dat wij, omdat we hier nu 7 weken zijn, specialist zijn geworden op dit gebied. Maar we praten veel met de mensen hier en observeren zo het één en ander.


Toch zal alles veel genuanceerder liggen dan dat ik het schrijf. En ik heb geen enkele twijfel over ieders goede intentie.


Zie het daarom maar als een opiniestuk. En vorm je eigen mening of idee erover. Zelf worstel ik ook met deze materie.


Het is ook best een lang verhaal en dan nog heb ik het gevoel dat ik niet alles verteld heb.

Welnu; laat ik eens trachten om mijn observaties en opgedane kennis te delen.


We komen niet helpen.

Vanaf het begin hebben Colette en ik gesproken over ‘een bijdrage leveren’ i.p.v. ‘komen helpen’. Het lijkt een miniem verschil maar dat is niet zo.

Want niemand in Malawi heeft ons gebeld met de vraag of we ze kunnen helpen. Hulp doe je als er een directe nood is en je hulp wordt gevraagd.


Het is belangrijk om te beseffen dat je door te komen ‘helpen’ jezelf automatisch boven de ander zet. Jij bent de redder, zij zijn in nood. Dat is voor mijn gevoel de wat meer koloniale benadering. En daar willen we echt ver van blijven.


Wij komen onze kennis en ervaring delen die ze hier wellicht niet hebben en zo kunnen we dus een aanvulling zijn.

We krijgen er ook veel voor terug. Ervaring, levenslessen en nieuwe mooie contacten.

Wat we doen is dus wederkerig.


En we maken ons niets wijs, we doen het ook voor ons eigen goede gevoel.

Door dit besef blijf je weg van een superioriteit die het Westen toch vaak heeft t.o.v. andere culturen. Kijk maar eens hoe veel toeristen zich gedragen in andere, vaak verre oorden. 


Rekening houden met de cultuur.

In het verlengde van bovenstaande moet je hier dus je Westerse bril afzetten.

Je hebt te maken met een hele andere cultuur. Relaties zijn hier belangrijk, dus de juiste mensen moet je voor je weten te winnen.

Dat gaat om de vertegenwoordigers van de Centrale overheid maar ook de 2e autoriteit, waarbij de Chief in je werkgebied veel te zeggen heeft. Zonder beiden kun je gewoon niets beginnen.


En dan is er een cultuur van Ubuntu; Als je meer hebt dan de ander, geef je de ander. Het is een in beginsel prachtige filosofie. Zie onze homepage onderaan voor de uitleg.


Kinderen zeggen hier vaak tegen een blanke “Give me my money”. Dat klinkt niet logisch in onze oren maar volgens de Ubuntu is dat weldegelijk het geval. Als jij meer hebt dan ik, is er ook een deel van mij.


Maar ja, het is het laatste wat je wilt als je duurzame ontwikkeling wilt. Want als wij alleen maar geld geven, dan hoeven zij dus niets meer te doen.


Geld wordt niet altijd goed besteed

Veel geld dat wordt opgehaald dient geen echt doel.

Als je uitgaat van de miljarden die wereldwijd in ontwikkelingshulp wordt gestoken, kun je toch wel zien dat we er niet veel verder mee zijn gekomen.


Ook niet alle kleinere, altijd goedbedoelde acties zijn doeltreffend en verspillen gewoon geld.

Ter illustratie zijn de volgende voorbeelden die ik alleen al hier gehoord en gezien heb;


Een jongeman die in Malawi geweest was, zag dat er in een dorp geen maismolen was. En zo’n molen is best belangrijk voor de voedsel. Dus heeft hij thuis een actie opgezet en geld ingezameld. Terug naar Malawi, maismolen (laten) bouwen en klaar. Foto maken, posten op social media, terug naar huis, credits ontvangen, goed gevoel, klaar.

Echter, zo’n molen kan alleen draaien als er ook water is. En de dichtstbijzijnde waterput was 8 kilometer verder. Die molen is nooit gebruikt.

Kortom; geen voorbereiding, geld niet goed besteed.


Ander voorbeeld;


Iemand wilde een dorp voorzien van voldoende mais want schaarste dreigde. Dus ook geld ingezameld, veel mais gekocht, uitgedeeld, foto maken, posten op social media, terug naar huis, credits ontvangen, goed gevoel, klaar.

Echter, hij wilde zo graag zoveel mogelijk mais kopen, dat hij het kocht bij de overheidsorganisatie die gaat over de distributie. Daar was het namelijk lekker goedkoop. Maar die distributie organisatie is juist opgezet door de overheid om de lokale bevolking bij schaarste van goedkoop mais te voorzien. Dus de één hielp hij aan mais, maar nam het bij de ander weg.


Nog een voorbeeld;


Iemand dacht dat IPads op een school in een rural area wel geschikt zou zijn. Hier gebruiken ze namelijk nog leesplanken en er was inmiddels wat beters, dacht hij. Dus geld ingezameld, IPads gekocht, keurig een zonnepaneeltje erop, leveren, foto maken, posten op social media, terug naar huis, credits ontvangen, goed gevoel, klaar.

Echter, de mensen in de rural area’s hebben nog nooit een computer gezien. Laat staan dat ze weten hoe je een programma moet opstarten. Maar eerlijk is eerlijk, de IPads hielpen wel, want de mensen eten hier zittend op de grond, en het kan als dienblad op schoot voor je beker en bord goed gebruikt worden.


Nog één dan;


Een man van een grote organisatie in Nederland wordt hierheen uitgezonden om kennis te delen als een soort consultant. De man verblijft in één van de meest luxe resorts in de buurt van de hoofdstad en rijdt de nieuwste 4X4. Hij kost € 10.000,- per maand (!). Dus 1 man, alleen advies.


De 65 lokale Fte op Matunkha en de 22 programma's kosten € 5000,- per maand. Ik bedoel maar.



Nu is een beetje luxe niet erg als je hier als Westerling komt. Je bent geen Malawier en je kunt zeker niet leven zoals men hier leeft. Dus jezelf wat zaken gunnen is prima.

De Nederlanders op Matunkha wonen ook in een redelijk westers huis, maar hebben deze wel zelf bekostigd en betalen nog steeds alles zelf aan het huis en aan vaste lasten.


Trouwens, ik durf wel te zeggen dat veel grote, wat meer bekendere organisaties ook niet altijd goed met geld omgaan.


Als je hier splinternieuwe off road  4x4 voertuigen ziet, staat er meestal een logo op van zo’n grote organisatie. De meeste zijn gesitueerd rondom de hoofdstad en eigenlijk zie je er bar weinig in de buitengebieden. Waarom het dan een 4x4 moet zijn, is mij niet bekend.

En dan te bedenken dat een Toyota Landcuiser, mits goed onderhouden, 30 jaar meegaat. Op Matunkha staan dan ook alleen tweede hands Landcruisers, twee om precies te zijn. Deze gaan dagelijks op weg om juist in de rural area’s bij te dragen. 


En zo zijn er veel meer voorbeelden.


Hoe dan wel;


Ik hoop dat ik duidelijk heb gemaakt wat er vaak aan scheelt. Maar wat werkt er dan wel?

Ik denk en zie hier dat je in ieder geval...


1. zij aan zij moet staan

Je weet het niet beter, je bent niet superieur. Je kunt bijdragen met de kennis en ervaringen die je hebt en natuurlijk door geld. Maar dat laatste moet je heel wijs uitgeven. Ik verwijs nog maar eens naar de Tedtalk “Shut up and listen” in onze 2e blog (helemaal onderaan deze pagina). Ga zij aan zij staan.

Matunkha is eigendom van een board of members die allemaal uit Malawi komen. De foundation in Nederland is de geldschieter en het Nederlandse stel is adviserend en beheren de financiën. Maar verder is het een lokaal gerund centrum.


 2. respect moet hebben voor de cultuur in het gebied waar je wat gaat bijdragen.

Denk aan de relaties, kijk wie er de autoriteit is en werk (komt ‘ie weer) zij aan zij. Maar denk ook om de gebruiken en bijvoorbeeld je kledingstijl. Een korte broek is bijvoorbeeld alleen voor jongens! 


3. het geld duurzaam moet besteden.

Je krijgt geld van goedwillende geldschieters. Dat geld komt met een enorme verantwoordelijkheid. Besteed het dus zo goed mogelijk.

‘Wat wil je bereiken?’ is een betere vraag dan ‘Wat wil je geven?’.

En daarvoor moet je dus eerst aan een goede voorbereiding doen. Wat is er echt nodig om bij te dragen aan de zelfredzaamheid van de mensen hier?


Daarom ben ik zo blij met een organisatie als Matunkha.


Eén van de vele programma’s van Matunkha is de zorg voor Orphans and Vulnerable children en hun Guardians. We geven advies en ook spullen.

Dat laatste alleen als we zeker weten dat de familie, de kerk en de community niet kunnen bijdragen. Dan zal Matunkha goederen leveren. Slechts eenmaal want je krijgt ook advies om met die goederen bijvoorbeeld je eigen groente te verbouwen, of je kind naar school te kunnen brengen.


Kortom; een zetje in de rug om op te starten. Daarna moet men het zelf doen.


Onze preventie programma’s helpen om mensen uit de zorg te houden.

Ons Life-stock pass on programma helpt met 2 geiten of 4 kippen meerdere families.


Alles gaat gepaard met advies en controle.


Er zijn natuurlijk wel acute zaken. We hebben onlangs 1000 steriele gazen en 1800 lab buisjes gegeven aan het ziekenhuis. Zie de foto onder deze blog. 


Maar ook dat was een afweging. Want waarom waren ze er niet?

De keuze om hier wel geld aan te besteden was dat we meerdere mensen snel konden helpen om levensreddende operaties niet langer uit te hoeven stellen.


Dus met geld lopen zwaaien en zomaar uitdelen moet je nooit doen.


4. de ratio boven de emotie moet zetten

Iedere euro kun je maar 1x uitgeven. En dat willen we doen zodat we de zelfredzaamheid van de mensen hier vergroten. We worden uitgedaagd omdat er veel verhalen zijn en we natuurlijk ook gewoon gevoel in onze donder hebben. Zoals ik al in de vorige blog schreef, je wilt het doen, je voelt compassie en je kunt het toch betalen?


En toch, het geld dat besteed wordt is niet van ons.

Dus heeft Matunkha duidelijke criteria opgesteld en focus aangebracht in de programma’s die ze doen. Zodat we als we emotioneel teveel betrokken raken,  we terug kunnen grijpen op die vooraf, in alle rust besloten, criteria. Wel zo eerlijk.


En daarmee zorgt Matunkha er ook voor dat iedere gedoneerde euro ook echt besteed wordt aan de zelfredzaamheid van de mensen hier.


Nou, dit is het dan wel zo'n beetje. 

Trouwens, ik merk dat ik de ene keer over Matunkha praat en de andere keer er aan refereer met ‘ons’. Ik denk dat dit het stadium is waar we inzitten. We voelen ons al enorm verbonden met Matunkha.


Nou, dit was het. Er volgt snel een weer wat kortere en luchtigere blog.


Dank voor het volgen enne…de crowdfunding blijft openstaan.


https://gofund.me/8f68a1b9

 

Wat kun je zeggen? 


-12 augustus 2022-


In een eerdere blog schreef ik over de verschillen en overeenkomsten tussen Nederland en Malawi. In de laatste blog schreef ik over dat we in gesprek gaan met de mensen hier om ze te leren begrijpen en zoveel mogelijk te ervaren van het leven hier.

Dit alles is nogal beschouwend en redelijk rationeel.


Tot een paar dagen geleden ik in gesprek was met één van de medewerkers van Matunkha. Het was een normaal vraag en antwoord gesprek. Waar woon je, heb je broers en zussen, hebben jullie een president, wat voor weer is het bij jullie enzovoorts?


En juist dat normale gesprek blijft malen in mijn hoofd.


Want de antwoorden…ik was er niet klaar voor.


Bijna iedere Malawiër heeft een verhaal waarin een trauma zit. Deze medewerker heeft 3 zussen, woont alleen met hen en haar moeder. Ze kent haar vader niet want weggegaan of overleden. Ze loopt iedere dag 6 km van en naar haar werk. Ze droomt ervan om Science teacher te worden. Ze was ingeloot voor de universiteit. Het is een grote kans dat het een droom blijft, want het schoolgeld kunnen ze niet betalen. Ze lacht als ze het vertelt, dat doen ze allemaal hier, maar je voelt de ellende.


Wat kun je zeggen?


Dan valt het stroom uit en ze vraagt of wij dat ook wel hebben in Nederland.

Ehh…nee.. eigenlijk nooit. We hebben zoveel stroom opgewekt dat ons netwerk het niet eens aankan.


Maar kun je dat zeggen?


Mensen geloven hier.

60% is christen, 20% is Moslim en 20% is Katholiek. De dienst op Matunkha is zoals wij het noemen oecumenisch. Gospelmuziek luistert men tijdens het werk. Als er iets goed gaat of is gegaan dan is dat ‘Gods blessing’.


Uiteraard krijg ik de onvermijdelijke vraag naar welke kerk ik ga.

Tja, geen…Leg dat maar eens uit in een land waar het enige houvast het geloof kan zijn en men elkaar juist binnen de kerk vindt en steunt.


Wat kun je zeggen?

Ik vertelde overigens ook dat we in Nederland, ondanks dat we bijna alles hebben, klagen over kleine dingen. Zoals een vriend op Facebook schreef, dat de Sushi bezorger 15 minuten te laat is of dat de reis naar de andere kant van de wereld een uur vertraging had of over het hitteplan.

Dat geluk dus niet afhangt van bezit.


In mijn oren klonk dat ineens heel raar en slikte snel die laatste woorden in. Iemand die niets heeft vertellen dat je evengoed gelukkig kunt zijn…


Wat kun je zeggen?


Uiteraard draai ik er niet omheen. En dus vertel ik dat iedereen in Nederland naar school kan gaan, dat onze gezondheidszorg goed is, dat we één van de rijkste landen ter wereld zijn en er veel mensen niet tot een kerk behoren maar dat ik zelf wel zoveel mogelijk leef volgens de algemene Christelijke waarden.


Ze snappen het denk ik wel goed. De reactie is van verbazing naar even stilte en dan weer een onvermijdelijke lach.


Men leeft bij de dag, want morgen kan de wereld er heel anders voor ze uitzien.


En hoewel we iedereen willen helpen, moet je toch wel voorzichtig zijn met je emotie.


Want als ik alleen maar emotioneel zou denken dan zou ik alles doen. Kun je de universiteit niet betalen? Dan doe ik dat toch. Moet je ver lopen? Dan breng ik je toch. Heb je geen kleren? Dan koop ik dat toch?


Maar dat is juist zo fout om te doen. Want als je zoiets doet, doe je het vooral voor veel anderen niet. Dat soort hulp is niet duurzaam en niet eerlijk.

Veel ‘hulp’ die gegeven wordt door het Westen, werkt vaak averechts. Om dat toe te lichten zal ik daar nog wel eens een blog over schrijven.


Dus slik ik mijn woorden vaak in, en zijn we tijdens zo’n gesprek gewoon samen even stil. En schrijf ik deze blog om het even van me af te laten glijden.


Want…Wat kun je zeggen?

Do as the locals do


-09 augustus 2022-


We maken hier altijd de grap dat we de ‘full experience’ willen ondergaan.


We groeten hier iedereen zoals het hoort te gaan. Het is best een ritueel. Je slaat in principe niemand over en je houdt minimaal je pas even in of nog liever stop je even.

Het gaat als volgt;

“Mwagona Uli” -  Goedemorgen (Letterlijk: How did you sleep?)

“Nauka makola, kwali imwe?” -  Goed, en jij? (Fine, and you)

“Mwagona Makola” - Het gaat goed

“Nawonga (chomene)” of Yewo (chomene)”- Dank je (Erg bedankt, veel dank, thank jou very much)


Het uitspreken doen we vast niet goed want dat is lastig. Een ‘N’ klinkt als een ‘T’.  De ‘R’ spreken ze wat meer als een ‘L’ uit. Dus of het Let’s Play of Let’s Pray is weet je pas als je begint.  

Bovenstaande is chiTumbuka, de taal in het noorden. Zoals het Fries in Nederland is. Gelukkig is Engels ook een  officiële taal, dus we redden ons eigenlijk altijd goed.


Voor de full experience heeft Colette al in het ziekenhuis gelegen. We kunnen er inmiddels om lachen.


Ik heb geholpen bij dierencastraties en ik ga een kip slachten deze week. Niet heel zielig, want alle kippen hebben een prima leven gehad. Ze mogen overal rondscharrelen en zijn dus feitelijk biologisch. En er wordt alleen geslacht als ze ook opgegeten worden. Dus de kip die ik slacht krijg ik later op mijn bord.


Over eten gesproken, een maaltijd onder Malawiërs bestaat altijd uit Nsima (maishavermoutpap) al dan niet geserveerd met  groenten en vlees of ei. Vaker niet dan wel natuurlijk. Die Nsima smaakt nergens naar, het zijn plakken deeg. Die pak je met je handen, kneed ze en pakt er de groenten en vlees mee op. Lekker met je handen eten. Men eet dit als lunch en soms wel 2 of 3 plakken. Het vult enorm, maar voedzaam is het eigenlijk niet.  Hoe dan ook, we werden uitgedaagd door de mannen van het restaurant. En voor de full experience moesten we het natuurlijk eten.

Als we naar het toilet gaan, kunnen we schrikken van kleine gekko’s die wegrennen langs de muur. Of een iets grotere spin naast je op de muur. Altijd leuk als er geen stroom is en je hoofdlampje een mooie schaduw brengt.

Er zijn slangen, schorpioenen en loslopende honden hier. We hebben al een olifant op ons pad gehad. En uiteraard zijn er (malaria) muggen.

En net als de Malawiërs, leven we er gewoon mee waarbij wij Nederlanders duidelijk wat voorzichtiger zijn.

Het uitgangspunt is logisch nadenken en beseffen dat er geen één dier is dat jou zomaar aanvalt.


Die gekko’s zijn eigenlijk best grappige beestjes en die spin doet niets. Laten zitten dus. Slangen zijn al weg voordat jij in de buurt komt maar de Pufadder vlucht niet, die gaat op de grond liggen, meestal onder een hoopje takken of bladeren. Daar moet je dus niet op gaan staan. Even uitkijken waar je loopt.

We slapen onder een Klamboe, en honden aaien we niet. De kans op Rabiës is te groot. Schoenen schudden we uit voordat we ze aandoen (er zou een schorpioen of spin in kunnen zitten). Bij die olifant liepen we rustig achteruit.  En we slikken onze  malaria tabletten trouw.


Mijn haar werd wat lang, dus ik heb mijzelf maar een kapsel aangemeten zoals de meeste Malawiërs hier hebben. Lekker kort.


Bovenstaande is voor ons al een full experience  maar eerlijk is eerlijk, het is nog niet eens een fractie van hoe de lokale bevolking leeft. Wij slapen gewoon in een bed en hebben meestal een warme douche. Ons eten is westers en gevarieerd genoeg. En we maken uitstapjes naar leuke lodges en mooie plekjes.


We hebben dus helemaal geen full experience. Hooguit wat losse, nog redelijk veilige ervaringen.

Het is geen vergelijk met de situatie van de lokale bevolking in één van de armste landen ter wereld.


Dus we gaan in gesprek om de mensen te begrijpen.  We observeren de gebruiken en doen er zoveel mogelijk aan mee. En Colette legt het vast met foto’s die ze natuurlijk ook doneert aan Matunkha voor de website, het jaarplan en de fundraising.


We staan zij aan zij, maar dus wel aan de zijkant.

Improvise, Improvise and Prepare!


-6 augustus 2022-


De meeste die mij kennen weten dat ik aan Improvisatie theater doe. Eén van de belangrijkste regels daarbij is ‘speel met wat er is’.


In Malawi zijn we op verschillende manieren uitgedaagd om te ‘spelen‘ met wat er is.


Je weet hier niet wanneer het stroom eraf gaat. Door een defect in de stuwdam wordt iedere 8 uur 1/3 van Malawi afgekoppeld. Er is geen vast patroon in te ontdekken.

Maar goed, 16 uur is er wel stroom.


We zorgen er dus voor dat onze telefoons, laptop en batterypack zoveel mogelijk zijn opgeladen

En als we aan het einde van de middag al lang stroom hebben gehad, douchen we wat eerder want je weet dat er dan in de avond een grote kans bestaat dat je geen stroom hebt. Douchen doen we hier op electra namelijk.

De hoofdlampjes werken trouwens ook prima. We verbazen ons wel over onszelf dat we zo snel gewend zijn geraakt aan het niet hebben van stroom.


Kristel komt onderweg zaken tegen die ze als fysio in Nederland anders zou oplossen dan hier. Toch zijn  oefeningen als een stapoefening op een omgekeerde emmer of staan/zitten van de grond ook prima voor de beweging en de letsels. Peter, onze lasspecialist van Matunkha heeft een hoofdsteun voor in bed gemaakt voor een patiënt die alleen maar kon liggen op een matras. Van restjes staal. Nu kan de patiënt verschillende houdingen aannemen en meer zien dan het plafond alleen.


Colette heeft gezien dat de pufjes voor Astma patiënten zonder voorzetkamer gebruikt worden. De Ventolin is dan minder effectief omdat het de longen nauwelijks bereikt. Na overleg met Paul Hagedoorn, Head of Inhalation research labaratory van de Universiteit van Groningen, heeft zij van een leeg petflesje een voorzetkamer gemaakt. Lege petflesjes zijn er hier genoeg.

Tijdens de Childrens Corner, een buitenschoolse activiteit met als doel kinderen op te sporen die mogelijk in moeilijke omstandigheden verkeren, hebben Kristel en ik diverse spelletje gedaan. Er kwamen 65 kinderen. Dan moet je even schakelen. We verzonnen een tikkertje, deden Annemaria Koekoek en Bob the Weazel. Dat laatste is een improgame, maar moest ter plekke even aangepast worden. Bob was een steen, en we deden er 3 tegelijk in het spel, want de kring was groot.


Ik ben bezig met de procesbeschrijvingen en het vernieuwen van de kantoren hier. Geen dag loopt zoals je verwacht. Spullen zijn niet altijd voorhanden, de inkt van de printer is op, de lamineervellen zijn er niet, enzovoorts. Mijn schema pas ik daarop bijna dagelijks aan.

Improvise, Improvise!


En toch…voorbereiding is ook belangrijk.

Vooral als je op pad gaat.


Boodschappen doen we 60 km verderop, dus vooraf een lijstje maken is belangrijk. Even terug naar de supermarkt omdat je wat vergeten bent gaat niet.

In de weekenden gaan we op pad. Dan bereiden we ons goed voor, of eigenlijk Tiem, die ook een fantastische reisleider blijkt te zijn. Zo heeft hij standaard 2 reservewielen en een plakset mee. Tijdens ons eerste uitje hadden toen we net op weg waren een lekke band, dus twee exemplaren is dan geen overbodige luxe. 

En uiteraard voldoende water meenemen en natuurlijk geld.


In de avond wordt het koud, dus altijd een vest mee. Maar dat spreekt bijna voor zich.


Omdat we niet weten wat Colette precies heeft gehad toen ze in het ziekenhuis lag, hebben we Diclofenac en injectiespuiten gekocht. Dat kan hier ook gewoon zonder recept. Twee ampullen en drie spuiten kosten € 0,77.  


Kortom, Improvise and prepare!


Even actueel; de 1000 steriele gazen voor het ziekenhuis komen volgende week met een vrijwilliger uit Nederland mee.

In de vorige blog schreven we over het gebrek aan lab buisjes. We hebben inmiddels 1800 buisjes weten te regelen en gedoneerd aan het ziekenhuis. Daarmee kunnen ze zo’n 2 maanden vooruit. Hopelijk is daarna de normale levering weer op gang.


De crowdfunding blijft lopen…..

Even spannend en een ervaring rijker


-30 juli 2022-


We maken veel mee. We zitten middenin de lokale samenleving hier en ontdekken de cultuur steeds meer. En soms wordt het ook wat spannend.


Spoiler Alert; het verhaal loopt goed af.


Colette werd afgelopen vrijdag in de nacht wakker met enorme pijn in haar onderrug, zo erg dat ze er van moest overgeven. Paracetamol hielp niet.


Lang verhaal kort; ze moest naar het ziekenhuis. En dat wil je eigenlijk hier niet.


Gelukkig kent Ineke de weg en heeft ze de contacten. Dus Colette kon zich aan haar overgeven. Met Ineke besprak ik de eventuele gevolgen in scenario’s. Als dat dan....


In het ziekenhuis werden we goed geholpen. Maar wel met de middelen die er zijn. Een compleet bloedbeeld kon niet bepaald worden want de buisjes waren op. En het ene buisje wat we wel hadden moest naar het grotere ziekenhuis in Mzuzu, maar die kwam daar bevroren aan.

Het röntgenapparaat deed het niet, maar een echo kon wel. De antibiotica moesten we zelf even kopen bij de lokale apotheek. Dat kan gewoon zonder recept.


Ik schreef al eerder over empathie. Dat kennen ze niet zo goed. Het is er wel, maar de pijnstillervloeistof inspuiten doen wij in Nederland wat geleidelijk.  Hier ‘jassen’ ze het er in één keer in.  En een infuuszak verwisselen gebeurt met wat trekken aan de naald in je arm…


Maar goed; we werden geholpen.


We lagen op de “private afdeling”; zeg maar de luxere variant.

En ik zeg ‘wij’ omdat ik erbij kon blijven en we hebben er samen dan ook de nacht door gebracht.

De private afdeling heeft gedoneerde ziekenhuisbedden, een koude douche, een half functionerend toilet, af en toe elektriciteit, en veel muggen.

Voor die muggen spoten we gewoon extra veel Deet. En we hadden onze hoofdlampjes aan de bedgordijnrails gehangen, dus we hadden licht. Kortom; met wat improvisatie kom je een heel eind.

Verder moesten we wel zelf eten/ drinken en dekbedden meenemen.


Maar we  klagen niet; de mensen in Malawi zelf liggen bed aan bed met misschien wel 20 mensen op een zaal. Wij lagen er met z’n tweeën en hadden de verpleegkundige voor onszelf.


Bovendien kregen we de beste arts van het ziekenhuis toegewezen en coördineerde de District Health Officer de hulp aan Colette.  Hij was degene waar we eerder mee gesproken hadden en met wie ik ga sparren over de processen.


Met Colette gaat het weer goed. Het was gelukkig niets ernstigs en het is dan ook over. Zonder goede diagnostische middelen blijft het gissen wat het uiteindelijk is geweest.


En ondanks dat wij de beste arts hadden, zijn we wel erg opgelucht dat het hierbij bleef, want verder konden ze niet veel meer doen dan dat ze nu gedaan hebben.


Overigens kosten de onderzoeken, het verblijf en de antibiotica ons 91000 Malawinese Kwacha, Omgerekend € 77,-

Voor ons een lachertje, voor een Malawiër bijna onbetaalbaar.


De vorige keer schreef ik over het tekort aan steriele gazen in dit ziekenhuis. Er zijn er nu 1000 onderweg van ons uit via een vrijwilliger die hier volgende week komt. De buisjes zijn ook op. Kortom; er is best wel van alles een tekort. Onze crowdfunding blijft dus open staan.

 

Malawi vs. Nederland

Een kleine beschouwing


-28 juli 2022-


We volgen af en toe het nieuws in Nederland en videobellen met onze kinderen. We moesten enorm lachen om Nederland. Er was een Hitteplan van kracht wat breed uitgedragen in het nieuws kwam. En de adviezen van het RIVM waren natuurlijk erg belangrijk en zouden we niet zelf kunnen bedenken; drink voldoende, ga zoveel mogelijk in de schaduw zitten, pas je tempo aan en kijk een beetje om naar anderen.


Wat is Nederland toch een heerlijk gereguleerd land. Overal hebben we regels voor en als een instantie geen waarschuwing geeft, dan wijzen we graag naar hen.

In Malawi is dat anders. Hier accepteren de mensen hoe het is. Ze zien wel, morgen weer een dag. Ze accepteren de, soms bijzondere regels, en doen het er gewoon mee.


Er zijn meer verschillen.

De kennis en de middelen zijn hier beduidend minder dan in Nederland. Burn-out of overwerkt zijn ze hier niet, maar werken weldegelijk! Er is overigens ook geen Bore-out.


In Malawi zijn de mensen sociaal verbonden en helpen elkaar, maar is er niet zoveel empathie. Emoties toon je hier niet zoveel. In Nederland tonen we wel empathie en praten (misschien wel eindeloos) over onze gevoelens maar zijn we wel individualistischer.


In Malawi doe je alles met wat je hebt. In Nederland streven we naar zelf meer hebben. Geluk is in Malawi iedere dag eten hebben en je kinderen naar school kunnen sturen. In Nederland is geluk een product geworden.


In Malawi is er pindakaas, één soort en die is best lekker. In Nederland zijn er 10 soorten. Keuze stress kennen ze hier dan ook niet.


En zo zijn er nog wel meer verschillen te bedenken.


Maar er zijn ook zeker overeenkomsten;


Zowel in Nederland als Malawi neemt men niet altijd een eigen verantwoordelijkheid. In Nederland wijzen we graag naar anderen (eerst moeten ze maar…voordat ik wat ga doen). In Malawi accepteren mensen wat er is. In beide gevallen gebeurt er dan dus niet zoveel.


In Malawi zijn er niet veel regels en procedures maar als ze er zijn, zijn ze stroperig en grillig. Een beetje afhankelijk van de relatie die je hebt met de betreffende ambtenaar. In Nederland zijn er soms zoveel regels dat de procedures ook stroperig en grillig zijn. Een beetje afhankelijk van of je aan de criteria voldoet.

In beide gevallen ontbreekt het aan daadkracht.


Zorg krijg je in Malawi gratis maar alleen als er materialen zijn. Op dit moment kan er hier in het ziekenhuis niet geopereerd worden vanwege een gebrek aan gazen. Zorg krijg je in Nederland voor een premie, eigen risico en bijdrage, maar alleen als jezelf of je aandoening in een code past.

In beide gevallen dus geen garanties.


Soms denk ik; “Als we nou een beetje van onze cultuur mengen met die van Malawi. Zou het dan niet voor allebei beter zijn?”


Ik denk dat het goed is om eens in een andere cultuur te leven en te werken. Het brengt alles wat we gewend zijn te doen in een andere perspectief.

Vinden we Nederland dan ineens niet goed meer? Zeker wel, zowel Malawi als Nederland hebben plussen en minnen. En dat wij in Malawi een bijdrage kunnen leveren omdat we ons dat kunnen veroorloven hebben we te danken aan ons mooie Nederland en de kansen die we hebben gekregen.


Er is trouwens nog een hele belangrijke overeenkomst;


De meeste mensen in Malawi en Nederland verschillen niet eens zoveel van elkaar; we roeien allemaal met de riemen die we hebben, we lopen het allemaal niet te weten en willen uiteindelijk het beste voor onszelf, onze kinderen en onze dierbaren.


In Nederland heb je daar veel meer mogelijkheden voor en daarom wilden wij hier bijdragen om onze kennis en ervaringen te delen. Want delen = vermenigvuldigen


Help je mee om de mogelijkheden te creëren of door ons steriele gazen aan te laten schaffen?? Onze crowdfunding loopt nog!


Een dagje met'disabled' children


-25 juli 2022-


In de vorige blogs schreef ik vooral over hetgeen we praktisch aan het doen zijn. Nu willen we wat meer en kortere blogs gaan schrijven over de dingen die we vooral ervaren en beleven. En dat is veel.  Dus we selecteren

de meest indrukwekkende momenten.


Afgelopen week mochten we helpen met een dag voor gehandicapte kinderen. De moeders kwamen die dag bij elkaar en wisselden ervaringen uit en kregen voorlichting van een externe deskundige.

Ondertussen mochten wij de kinderen een leuke dag bezorgen.


Dus we hadden een ruimte vrijgemaakt, matrassen op de grond gelegd en veel speelgoedjes (meegenomen door een vrijwilliger die hier eerder is geweest) verspreid. We verdeelden ons over de

kinderen zodat iedereen evenredig aandacht kreeg.


Ik werd gekoppeld aan een jongen die al enige jaren alleen met zijn moeder leeft omdat zijn vader was overleden. Bij deze jongen werkten zijn  benen niet meer en zaten ze vast in een houding. Ook liep hij geestelijk achter.

Toen ik binnenkwam, keek hij zeer verrast op! Een man, dat was voor hem supergaaf.


En wat hoefde ik weinig te doen. Even naast hem zitten en de blokken aangeven. Samen bouwen. Hij ruimde het op en ik mocht niet helpen. Natuurlijk ging ik even stiekem wel iets proberen te pakken om in de emmer te doen, maar dan hield hij me af. Dat spelletje werd de gimmick. We hebben samen enorm gelachen.


Dan een puzzel. Iedere keer als hij een stukje goed legde, gaf ik een yell en hem een boks! Erkenning geven is belangrijk!


Mijn echte breek moment was dat hij wat bang was van de bellenblaas. Hij werd toen onrustig en kroop tegen mij aan. Ik deed mijn armen om hem een en zei ‘it’s ok, I protect you’. En toen ontspande hij en legde zijn arm om mijn been. En iets later vond hij de belletjes eigenlijk alleen maar leuk.


Er was ook een jongen die een vergroeiing had aan zijn voeten waardoor lopen moeilijk was. Hij hield van aandacht, echt een showmannetje. Dus als hij begon te zingen en in de maat te klappen, pakte ik een emmer om mee te trommelen. Klein gebaar, erg veel lol.


Met z’n allen hielden we een ballon hoog. Zo simpel, maar zo gezellig en leuk. En mijn grote vriend (die van het eerste voorbeeld) vloog achter de ballon aan. Erg snel, schuivend op zijn billen, of op zijn bovenbenen. Het ging zo snel, ik zag het geeneens.


Colette verzorgde een kleine jongen die alleen maar kon liggen en nauwelijks reageerde. Dus hoe gaaf toen hij naar Colette lachte en haar hand vasthield.


Het was voor ons een hoogtepunt van de week. Deze kinderen in enorm moeilijke omstandigheden, een zorgeloze dag bezorgen en laten lachen is werkelijk onbetaalbaar.


En dan denk ik; als iedereen nu iedere dag één iemand laat lachen, al is het maar een glimlach, dan wordt onze wereld toch veel mooier dan dat hij nu is?

Nou ja, niet stichtelijk worden, René. Sorry lezers.


Had ik al verteld dat Colette en ik dieren castraties hebben bijgewoond (en ik zelfs een geit in bedwang heb gehouden)? Oh, en we hebben tussen de wilde dieren geslapen en een lopende safari gedaan en daarbij een olifant tegengekomen (back off!).


We beleven zoveel!


Tot snel! Enne…de crowdfunding loopt nog door!

Ga naar https://gofund.me/8f68a1b9

 

Go See, Ask Why, Show Respect. 


-16 juli 2022-


Bovenstaande zijn de regels van het 'werkvloeren'; een Lean methode. De basis is dat voordat je ook maar iets gaat veranderen, verbeteren of iets nieuws gaat bedenken, je eerst gaat kijken hoe de werkelijkheid is. En dat je vooral vragen stelt om te begrijpen waarom dingen gebeuren zoals ze gebeuren en uiteraard doe je dat met respect.


Mijn werkwijze is als volgt;


Ik ga eerst in gesprek met de functionaris over de werkzaamheden waarbij ik veel vragen stel en notities maak. Dan ga ik meekijken op de werkvloer.

Die werkvloer is dus vaak in de 'Rural' Area's.

De eerste keer gingen we spullen brengen naar een gezin met kwetsbare kinderen. 


Dan ruimen we samen het kantoor op en zet ik de onderhoudsploeg aan het werk. We geven de kantoren een opknapbeurt en terwijl zij bezig zijn, beschrijf ik de processen en maak een nieuwe mappenstructuur (Ook een Lean methode; 5S).


Die onderhoudsploeg is trouwens ook een project van Matunkha. Het zorgt voor werkgelegenheid en is een  werkervaringsplek voor jongeren.


Afgelopen week heb ik gewerkt met Alice, de Orphans & Vulnerable Children Officer (OVC).


Komende week ga ik dan weer een werkvloer op, met Stanwell, de Food Security Officer.

Ik ga het castreren van stieren zien, als ik het goed begrepen heb.


Het eerste kantoor is al bijna klaar en de tweede is opgestart. 

De kennis en de middelen zijn beperkt, maar de drijfveren van de medewerkers hier is enorm. 


Voor de spullen die ik hiervoor nodig heb moet ik naar Mzuzu. Een rit van een uur heen en een uur terug. Dan doen we ook de boodschappen en wisselen we ons geld. Meestal ga ik mee met Tiem en laatst was Peter, de manager van Facillity Departments er ook bij. We combineren dan zoveel mogelijk dingen die we in Mzuzu moeten doen. Het kost bijna een dag, maar de weg er naar toe is prachtig en het geeft een heel goed beeld van het leven in Malawi.


Colette is al veel op pad gegaan. Ook hier geldt; eerst kijken, vragen stellen en respect tonen.

Matunkha bezoekt de mensen aan huis in het kader van Home Based Care. En 'huis' is vaak niet meer dan een hutje. Maar hoe dan ook, het is hun huis en dus heb je respect voor de mensen en hun thuis.


Er is een vrijwilligersnetwerk van lokale bewoners die mensen aanmelden voor de huisbezoeken. Als het medische verzoeken zijn, gaan Ineke en Alexina (de lokale verpleegkundige van Matunkha) op pad. En nu dus samen met Colette en Kristel (de fysio). 

Als ze daar aankomen dan worden eerst stoelen, bankjes, matten of lege maiszakken neergezet of gelegd. Dan gaat iedereen zitten en dan pas zegt men gedag en vraagt hoe het gaat. Een mooi gebruik want je hebt dan echt even aandacht voor het antwoord (dus geen 'Marco, Prima!').


Colette haar werkgebied is dus vooral buiten Matunkha.

Gelukkig is er een ervaren chauffeur die ze met de 4WD overal weet te brengen. En soms moet Colette achterop de motor.


Inmiddels draagt zij bij met haar kennis over diabetes en hart-en vaatziekten. Ook Ineke en Alexina leren graag van haar.


Matunkha werkt nauw samen met het lokale ziekenhuis en Colette gaat meelopen met de diabetspolikliniek om haar kennis te delen.

De directeur van het ziekenhuis heeft mij gevraagd te komen kijken en van advies te voorzien.


Komende week is er op het centrum een dag voor gehandicapte kinderen en hun ouders. Terwijl de ouders voorlichting krijgen, gaan wij met de kinderen spelletjes doen en vooral een leuke dag bezorgen.


Genoeg te doen dus.


Malawi wordt overigens 'The warm heart of Africa' genoemd vanwege de vriendelijkheid van de mensen. En dat kunnen we tot nu toe alleen maar beamen. 


Heerlijk om hier dus te mogen werken. Nu weekend en straks gaan we een voetbalwedstrijd kijken hier in Rumphi.


Acclimatiseren en oriënteren


-10 juli 2022-


Afgelopen dagen hebben we besteed aan het acclimatiseren aan het klimaat, de gebruiken en het tempo in Malawi. Malawiërs zijn vriendelijk en helpen je graag. Het is hier veilig.


We kunnen met een gerust hart een wandeling maken door Rumphi en dat hebben we dan ook gedaan. Inmiddels zijn we op de markt geweest en hebben we een korenfestival bijgewoond.

Om daar te komen, lopen we door het dorp tussen de huizen en daardoor zie je het echte leven al van dichtbij.


We worden regelmatig aangeroepen met ‘Mzungu’; ‘blanke’. Het is geen belediging maar ze willen je graag groeten. We zwaaien wat af. Vooral de kinderen beginnen te stralen als je ze aankijkt, lacht en groet. Dat is hier namelijk niet gebruikelijk.

Kinderen hangen al heel vroeg op de rug van moeder en thuis worden ze op de grond gezet zodat de moeder weer aan de slag kan gaan. Ze krijgen dus weinig aandacht.

Dat wij ze echt zien zijn ze dus niet gewend. Matunkha stimuleert de ouders om dat wel te doen. Het is beter voor de (sociale) ontwikkeling. Wij blijven dit dus gewoon doen.


We hebben ook de waterwinning bezocht. Het was een klim van 8 kilometer.

Dit project heeft Matunkha opgezet samen met de lokale gemeenschap en haar ‘chiefs’. Daardoor is hier in de omgeving nagenoeg altijd water en behoorlijk schoon.

Hoewel wij het voor de zekerheid altijd gebruiken vanuit het filter dat voor ons beschikbaar is.


De tas van Colette liet op zich wachten.

Hiervoor moesten we naar een stadje 60 kilometer verderop; Mzuzu.

Die hele tassenaffaire en hoe er in Malawi mee omgegaan wordt, is een lang verhaal maar we hebben hem uiteindelijk bij een koerier gevonden. Dit gaf ons wel een goed beeld van de gebruiken hier.


Ook leuk; Standard eight (bij ons is dat groep 8 van de basisschool) namen afscheid met een diner. Wij als ‘Mzungu’s’ waren gevraagd om uit te serveren. Dat is nogal hilarisch hier. Supergrappig.

De afgelopen dagen stonden ook in het teken van oriënteren op de werkwijzen en de organisatie van Makuntha.


De dagen zijn goed opgebouwd.

Om half zeven gaat er een gong.

Dan weet je dat je nog een half uur voor de dagopening hebt.

Om vijf voor 7 gaat deze gong weer en dan weet je dat je moet gaan lopen.

Om zeven uur start dus de opening. Matunkha is van origine een christelijke organisatie dus er is een lied, een Bijbeltekst en vaak nog een lied. Direct daarna gaan alle leerlingen en studenten weg. De medewerkers van de Communty Development Programs gaan op pad en de medewerkers van de Supporting Facilities blijven zitten

Die hebben dan de dagstart.


Na die dagstart gaan de vrijwilligers (wij dus en Kristel die hier is als fysiotherapeut) ontbijten tot 08:00 uur. Dan gaan we aan de slag.

Om half 10 koffie tot 10:00 uur en lunchpauze van 12:00 uur tot 13:30 uur.

En rond 17:00 uur is het klaar.

We dineren om 18:00 uur en gaan soms nog koffiedrinken en een spelletje doen bij Tiem en Ineke.

We gaan hier uiterlijk slapen om 21:00 uur. En dan is het al 3 uur donker.

Vanaf vrijdagmiddag t/m zondag is er geen activiteit op het centrum.


Het is gedurende de dag een drukke bedoening. Er zijn veel projecten bezig op het centrum en de school is open.


We hebben kennisgemaakt met enkele medewerkers en de halfjaarlijkse meeting bijgewoond van de Community Development Programs. We hebben nu een goed overzicht van alle projecten en de effecten voor de regio.

Hier wordt echt het verschil gemaakt en direct resultaat geleverd.


Na dit weekend gaat Colette het veld in om mensen thuis te bezoeken. Haar werk zal steeds meer vorm krijgen.

Ik ga beginnen met het eerste kantoor slimmer in te richten en het bijbehorende proces te verbeteren. Daarbij spar ik met de beheerder over de organisatie. Want met zo’n groot werkveld, 65 lokale medewerkers, zo’n 25 verschillende projecten is het fijn om dat samen te kunnen doen.


Kortom; nu aan de slag!

We zijn er!


-5 juli 2022- 


Na een reis van twee dagen zijn we aangekomen op het Matunkha Centre.


Op Schiphol waren we goed op tijd want het was een zogeheten 'piekdag, maar we konden eigenlijk gewoon overal door. Vetrekhal 2&3 ging soepel, maar bij 1 zagen we de rijen buiten staan. We hadden wel wat vertraging omdat er een wiel van het vliegtuig vervangen moest worden.


We vlogen in de nacht naar Nairobi.

Gelukkig was het al weer licht toen we boven Kenia vlogen, want daardoor hadden we een prachtig zicht op Mount Kenya en de Kilimanjaro.


Op de luchthaven van Nairobi stonden heerlijke stoelen waar we een powernap op hebben gedaan.


In Lilongwe moesten we onze Covid bewijzen laten zien in een tent (van het wereld voedselprogramma), onze Visa in ons paspoort laten stempelen (ja, je leest het goed…ons papieren visa moest omgezet worden naar een stempel in het paspoort met handgeschreven de nummers erbij) en daarna konden via de Immigratie dienst, waar de medewerker 3(!) stempels in ons paspoort had gezet, naar de bagage claim.


Wij hadden het geluk dat 3 van de 4 koffers aangekomen waren. Veel mensen hadden er geen één. Dat moesten we wel even aangeven en dat duurde al met al een uur.


Buiten stond Tiem ons op te wachten. Direct zijn we in de auto gestapt en begonnen met het vervolg van de reis. En toen kwam het besef… We zijn er!



Na een overnachting halverwege de route , waar lekker voor ons werd gekookt en we bij het ontbijt de eerste inheemse vogels zagen, zijn we weer op weg gegaan. Via een tussenstop in Mzuzu, waar we boodschappen hebben gedaan en geluncht, kwamen we aan.


Onderweg hebben we al veel gepraat over de activiteiten op Matunkha en de culturele aspecten. Zeer interessant.


Matunkha is een groot centrum, met een professionele structuur en 65 lokale medewerkers. Leuk om te horen dat bij de 1e kennismakingen ze ons al verwachten. Alle mensen die we op de luchthaven, onderweg en in dit centrum hebben gesproken zijn supervriendelijk.


We zijn nu even aan het acclimatiserden als ik dit schrijf. Morgen is het onafhankelijkheidsdag  en zijn er geen medewerkers op het centre. Tiem en Ineke nemen ons mee op een wandeling naar de waterwinning. Leuk en nuttig!


Donderdag starten we met onze werkzaamheden. 

Bijna klaar voor vertrek


-01 juli 2020-


De laatste werkdag voor het vertrek is voorbij. Collega's zijn uitgezwaaid, taken zijn afgerond en de afwezigheidsassistent staat aan. 


De visa zijn binnen, de vaccinaties zitten erin en alle spullen liggen klaar om mee te nemen.


Al deze spullen zijn er dankzij sponsoring en de crowdfunding (Zie de foto).

Onze dank is groot. 

De rest van het geld nemen we mee om daar lokaal dingen te kopen die nodig zijn voor het Centre. Daarmee steunen we direct de lokale economie.


Bovendien komt er via de rekening van Matunkha ook geld binnen van geldschieters namens ons!




We krijgen trouwens ook best vaak de vraag over wat we met ons huis doen. Nou, onze dochter woont er nog. Dus die past op het huis (ze is 20, dus die redt zich prima).


Daarnaast de vraag waar Malawi nu eigenlijk ligt. Dat moest ik zelf ook nog even opzoeken. Het ligt tussen Tanzania, Zambia en Mozambique in.


Goed, morgen gaan we de tassen pakken en zondag gaan we vliegen. We komen, als alles goed gaat, maandagochtend aan in Nairobi, Kenia en vliegen in de middag door naar Lilongwe. Dan rijden we in twee etappes door naar Matunkha in Rumphi; waar we dus dinsdag aankomen.


En daarna gaan we aan de slag! 


We gaan regelmatig een blogje schrijven en foto's plaatsen. Dus we houden jullie op de hoogte.


We hebben er, met een beetje gezonde spanning, zin in!


De laatste dingetjes


-30 mei 2022-


We zitten helemaal in de voorbereidingen.


Er zijn de gebruikelijke dingen van het op reis gaan zoals verzekering omzetten, spullen verzamelen en aanschaffen, werk overdragen en de  ook wat meer specifiekere omdat we 2 maanden weg zijn i.p.v. de 3 weken vakantie die we normaal gaan.


Zo moesten we er voor zorgen dat de prakrijkruimte volledig "stand alone' kan draaien zodat de teamleden van Peukuit.nl gewoon de begeleiding kunnen blijven geven als Colette weg is. 


We deden altijd het licht vanuit onze woning aan en dat kan niet als we er niet zijn. Dat moest dus even opgelost worden. En ligt er genoeg voorraad koffie, toiletpapier enzovoort? Je moet er maar aan denken.


En vooral niet vergeten dat we ook aan onze eigen gezondheid denken. Thuisvaccinatie.nl komt langs voor advies en prikken. Omdat René er 2 moet met tijd tussen de twee, was dat nogal een planningsuitdaging. 


Een 'Excelletje' helpt en laat ik dat nou heerlijk vinden om te maken ;-)




We zijn terloops ook een crowdfunding gestart. Uiteraard betalen we al onze eigen kosten en ons verblijf bij Matunkha. Maar we willen niet met lege handen aankomen.


Nou, en dat hoeft ook niet.


De teller staat al op € 750,- en via andere wegen volgen er nog meer donaties in de vorm van geld en vooral medische spullen en medicijnen. Daarvoor helpt het dat met name Colette  contacten in die wereld heeft.


We nemen een extra koffer mee en vullen deze met spullen die daar niet te krijgen zijn.


Want de regel is ; als het binnen Malawi te krijgen is, kopen we het daar. Daarmee steunen we direct de lokale economie.


Het geld wordt goed besteed en we laten ook zeker zien en horen wat we er concreet mee hebben gedaan.


Fijn om te zien dat zoveel mensen willen bijdragen. 


Wij gaan nu door met de voorbereidingen .


Tot snel!



Nog 3 maanden


-06 april 2022-


Inmiddels is het april. Over 3 maanden gaan we op weg.

Op 3 juli vliegen we vanaf Schiphol, via Nairobi naar Lilongwe. Een reis van 13 uur.


Tiem zal ons opwachten en naar de compound van Matunkha brengen wat nog zeker 6 uur duurt. En het is niet zeker of we dat gaan halen, want als het al donker is moeten we stoppen. De wegen zijn niet te doen in het donker.

Het avontuur begint dus al vanaf de luchthaven.


Van Tiem en Ineke hebben we schriftelijke informatie gekregen hoe ons voor te bereiden op de reis en het reilen en zeilen bij Matunkha.



En hoewel het nog 3 maanden duurt, weten we ook dat de tijd snel gaat.


We gaan dus nu starten met de voorbereidingen die in het document staan.

Daardoor gaat het nog meer kriebelen bij ons. Want we hebben er zin in.


Inmiddels hebben we in ons hoofd al ideeën hoe we gaan bijdragen aan het Leefstijlprogramma (Colette) en ik aan de procesverbeteringen.  


En dat is tegen beter weten in hoor, want niets is zoals je denkt dat het zal gaan in Malawi. Dat is ons wel al duidelijk.


Desalniettemin is het ook gewoon leuk om erover na te denken. Dus we permitteren het ons om een beetje eigenwijs te zijn.

Foundation gevonden


-6 februari 2022-


Wat een enorme leuke reacties hebben we gekregen op onze eerste blog!


We hebben diverse tips gekregen om eens contact op te nemen met foundations of mensen die eerder naar Afrika zijn gegaan voor een project.


Daardoor hebben we de afgelopen tijd vele gesprekken gevoerd waarin we onze kennis konden vergroten over met name de culturele verschillen waar men soms tegenaan loopt.


We danken vooral Geert Kamps, Pyly Logman en André Oudhuis voor de mooie gesprekken en dat zij de tijd namen om hun ervaringen te delen met ons.


De belangrijkste les is: 'Shut up and Listen' naar een Tedtalk van Ernesto Sirolli. Zie de link op deze pagina.


Hoewel we een enorme leuke klik hadden met André en zijn FloJo Malawi foundation, kwamen wij er achter dat deze niet echt ingericht was op vrijwilligers.


Hij verwees ons naar Matunkha


Na een gesprek met de voorzitter in Nederland Bert Huisman en de kennismaking met Tiem en Ineke vanuit Malawi (internet is wonderbaarlijk goed in Afrika) zien we het helemaal zitten. En zij ook, gelukkig!


We gaan daarom een bijdrage leveren voor Matunkha


Colette gaat meewerken aan een leefstijlprogramma (naast de reguliere EHBO en zorgtaken) en ik ga mijn Lean Skills inzetten om de processen en de organisatie onder de loep te nemen en waar het kan te verbeteren (naast hand- en spandiensten, en misschien wat impro workshops e.d.)


Kortom; het waren leerzame weken met goede gesprekken. Nu gaan we verder met de concrete voorbereiding.

Van droom naar doel


-28 december 2021-

 

Ik gebruik als Lean trainer vaak het voorbeeld dat als je een doel hebt (of missie/visie zo je wilt) en je  er geen concrete acties op zet, het dan een droom blijft. 

Colette wilde al sinds haar stage in Kenia in 2000 terug naar Afrika om die ervaring nog eens mee te maken. Ik wil ook zeker mee om mijn talent en ervaring in te zetten om iets goeds te doen. Samen hebben we die droom omgezet naar een doel en er dus concrete acties op gezet. 

Uiteraard hebben we dat op een Lean manier gedaan. Vanuit een brainstorm, een Hoshin Kanri gevuld. Als je daar meer over wilt weten, dan verwijs ik je graag naar

dit artikel van 12Mprove.

We hebben dus concrete acties bepaald, want we kunnen natuurlijk niet zomaar even voor langere tijd weg.  Dus denk aan afspraken met de werkgever, de kosten die er bij komen kijken (vaste lasten lopen door, tickets en verzekering betaal je zelf), en het zoeken van een geschikt project.


Ook hebben we nagedacht over hoe lang we willen. Colette zou er wel 6 maanden naar toe willen, maar ik wil het graag eerst eens uitproberen. Daar moet je het wel even over hebben.


Inmiddels is het zover dat we in 2022 lijken te kunnen gaan voor 2 maanden. Dit is alleen nog onder voorbehoud van de ontwikkelingen van Covid-19 en de gezondheid van de moeder van Colette. 


Ondanks die onzekerheid gaan we wel op zoek naar een geschikt bestaand project.

Eens zien of we onze wensen kunnen matchen met een bestaand project of organisatie. Als jij een idee hebt, laat het gerust weten via contact@coredaily.nl 


Met dank aan: 

CoRe Daily

CoRe Daily