Het gebeurt steeds meer dat we last hebben van pilo-erectie. Let er nu even goed op waar je aan denkt. Dat zegt namelijk iets over jezelf 😉. Pilo-erectie is de medische term voor kippenvel.

En dat had ik ook kunnen schrijven, maar dat vond ik minder leuk.

Hoewel er nog weinig bekend is over het feit waarom mensen kippenvel krijgen is wel bekend dat je het krijgt bij gevoelens van angst of als we bijvoorbeeld mooie muziek horen. Dus bij verschillende emoties.

En dat hebben we hier dus vaak genoeg.

We krijgen kippenvel als we van een berg afrijden waar, door de regenval, diepe kuilen en geulen in de weg zitten. En verder veel losse stenen. We zijn nog steeds blij dat we die 4x4 training hebben gedaan. Daar leerden we vooral heel rustig aan te doen. We stoppen dan echt om samen te overleggen hoe we die geul of kuil gaan aanvliegen. Sowieso rijden we hier met het 4 ogen principe. En we storen ons niet aan elkaar als we iets roepen van “pas op die geit” of iets dergelijks.

Op een avond blafte Murphy, de waakhond. Dat doet hij wel vaker, maar meestal rent hij dan weg naar het hek omdat er dan iemand op het strand loopt. Deze keer bleef hij op de veranda. Ik hoorde naast zijn geblaf een ander vreemd geluid en dacht dat het een andere hond was. Ik pakte de zaklamp en ging kijken en zag toen een pofadder op de veranda. Het had geregend en het was donker. Dan komen ze tevoorschijn. Er zijn veel soorten slangen in Malawi en de meeste zijn ongevaarlijk voor mensen. Maar deze behoort nu net wel tot de meest gevaarlijke.

Ze doen trouwens niets tenzij je ze bedreigt. Dan geeft de pofadder een hijgend, puffend geluid. Dat leek in dit geval dus op een blaf van een hond. Als deze adder dit doet, moet je gelijk achteruit gaan. Want het is de laatste waarschuwing. Gelukkig deed Murphy dat ook.

We kregen kippenvel omdat je ineens één van de gevaarlijkste slangen op je veranda ziet, en ook omdat we super geïntrigeerd waren van dit mooie beest. We wilden ze graag een keer zien, en nu is dat dus gelukt.

Laats vroeg een medewerker om ondersteuning voor zijn zoon. Deze was geselecteerd voor de Livingstonia University. Blijkbaar had deze jongen zich daarvoor aangemeld zonder eerst te kijken of het überhaupt financieel zou kunnen. Gezien de kosten ten opzichte van zijn salaris en de andere mensen die hij moet onderhouden, is het gewoon niet realistisch. Want het zijn niet alleen de schoolkosten. Het is ook de kost en inwoning, een laptop, telefoon en bijkomende praktijkmaterialen.

En zelfs als hij al zijn geld hiervoor gebruikt is het een kleine kans dat deze jongen uiteindelijk slaagt. En dan nog is er geen werk. Hij gaat voor de lerarenopleiding. En de regering heeft geen geld om ze allemaal aan te nemen. Je wacht hier ongeveer 5 jaar op een aanstelling na je studie.

En dat mag ik hem dan vertellen.

Toen ik dat allemaal, samen met de general manager, uitlegde nam hij toch de maximale lening op. En met wat gespaard geld en verkoop van zijn pinda's kon hij het geld misschien bij elkaar krijgen. Voor de eerste termijn. Men leeft hier vandaag en morgen zien ze dan wel weer. Dan voel ik de rillingen over mijn lijf. Want uiteindelijk is het een vader die het beste voor zijn kind wilt. Dat voel ik, als vader, helemaal. Maar het is gewoon niet verstandig. Dit gaat natuurlijk mis.

Het starten van de initiatieven gaat gepaard met het tegenkomen van de meest kwetsbaren. En dan zien we het echte, rauwe leven van Malawi.

Gelukkig maken de initiatieven echt een verschil en krijgen we kippenvel van de mooie resultaten.

We geven onze Moringapoeder inmiddels aan 20 kinderen met Sikkelcelanemie. Colette start eerst met een intake en dan mag het kind vertellen wat voor klachten deze heeft. En dat is schrijnend om te horen. Constant misselijk, hoofdpijn en pijn in alle ledematen. Vaak ziek en futloos. Niet naar school kunnen en niets om zich mee te vermaken. Sommige kinderen hebben gele ogen. Hoe geweldig is het om te zien dat alle kinderen al na een paar weken gebruik van Moringa zichtbaar opknappen?Minder vaak misselijk en pijn, meer eetlust en weer naar school kunnen gaan. We nemen de ziekte niet weg, maar de kwaliteit van leven neemt zienderogen toe. Kippenvel!

Op de Children’s corner hebben de jongeren zelf activiteiten bedacht. Zo kunnen de meiden geen maandverband kopen en daarom maken ze nu zelf uitwasbaar verband. Ze helpen mensen in het dorp met oogsten en verdienen daar wat mee. Met dat geld gaan ze groenten kopen en dat samen koken en opeten. Als de jongeren zo met elkaar bezig zijn, krijgen we echt kippenvel. Colette, ik en Ylva (een vrijwilligster uit Duitsland) hebben een middag meegeholpen met pelpinda’s oogsten. Superleuk om samen met de jongeren te doen. Het is zo mooi om te zien hoe ze samen optrekken en met elkaar omgaan. En dat met de wetenschap dat hun leven zwaar is. Dus de FloJa Children’s corner is echt een veilige plek waar gelachen kan worden. Kippenvel!

We hebben geiten mogen uitdelen aan de meest kwetsbaren via ons Goat Pass-on program. Over één jongetje werden we getipt door een medewerker van ons. Die jongen had namelijk geen schooluniform en kon dus niet naar school. Hij had ook geen slippers of schoenen, slechts één korte broek en niets om zich mee te bedekken als hij slaapt. Deze jongen hebben we voorzien van een broek, slippers, schooluniform en een deken. Zo combineren we het Goat Pass-on program met de interventies van de Children’s corner. De dankbaarheid in zijn ogen en die van zijn moeder bezorgde ons opnieuw kippenvel.

En zo kunnen we nog veel meer voorbeelden geven van kippenvelmomenten. Van zowel de spannende en verdrietige dingen als van de vrolijke dingen.

En dat is goed. Laat ons het maar voelen. We leren daarvan, en ontwikkelen ons daarmee ook persoonlijk. En door het te voelen, beseffen we steeds weer waar we het voor doen.

Dus dat er nog maar veel pilo-erecties mogen komen.