De eerste vrijwilligers in een lange rij zijn op FloJa. En dat geeft voor Colette en mij weer een andere dynamiek. Voor mij is het fijn dat er mensen zijn waar ik mee kan kletsen. Voor Colette ook, maar we moeten er wel rekening mee houden dat zij genoeg ‘me-time’ heeft. Helaas heeft zij nog steeds last van haar Long Covid. Dus rust nemen is wel belangrijk. Zorgen dat de batterij niet leeg raakt. En dat is lastig met de schaarse rustmomenten op de dag. Samen moeten we ook in verbinding blijven. Daar zijn we ons van bewust want we verschillen nogal. Hoewel we 24/7 bij elkaar zijn, is dat niet de verbinding die je als stel nodig hebt.

We zijn nu aan het experimenteren wat het beste werkt. Drie dagen in de week samen met de vrijwilligers eten en de rest met z’n twee ofzo. Niet in beton gegoten, maar wel even bewust naar kijken.

Nu er mensen op bezoek zijn, krijgen we een andere blik op alles hier.

Want eerlijk, het begint gewoon te worden. We zijn gewoon aan het werk, doen de dingen die we thuis ook deden; initiatieven opstarten, management en coaching. En ook boodschappen, afwassen (hoewel we thuis een vaatwasser hebben), opruimen, de was doen (geen droger), koken en dat soort dingen.

We zijn in de buurt bekend, weten de weg in de steden Karonga, Mzuzu en Lilongwe en kijken niet meer op van kuilen in de weg, aapjes op de rijbaan, zonsopgang boven het meer, gekko’s en varanen, grote slakken en kevers, wassende mensen in het meer en een Ossenwagen (hoewel we nog steeds beducht zijn op die krengen; zie de blog ‘Daar sta je dan met je EHBO’ in het Archief).

Aan het eind van de dag zijn we ook gewoon moe. We hangen nog wat, gaan dan naar bed en de volgende dag begint het weer opnieuw. De sleur dreigt zich al aan te dienen. En de weekenden zijn soms nog lastig voor mij.

En wat is het dan fijn om gasten te ontvangen. Zij kijken met een frisse blik naar alles wat er hier is. Ineens zijn wij de ‘ervaringsdeskundigen’ of gekscherend al gezegd ‘reisleiders’. Zij ervaren vaak voor het eerst het echte leven in een andere cultuur. We staan er als FloJa natuurlijk middenin. Of wat, we zijn er een onderdeel van.

Colette heeft als waardering voor haar inzet bij de NCD clinic en de Moringa uitgifte al een Malawische achternaam gekregen. Ze heet nu Colette Njagondwe.

In onze blog ‘even stilstaan’ schreven we al over dat we vergaten te genieten hoe bijzonder het is waar we zijn en hoe mooi dit land is.

En nu met de vrijwilligers hebben we een mooi hulpmiddel om daar wel bij stil te staan. Zo wilden zij stoppen bij de aapjes op de berg op de weg van Mzuzu naar FloJa. En toen ik dat deed en naar de aapjes keek en over hun hoofden het uitzicht zag, werd ik ook weer overmand van het gevoel hoe mooi en bijzonder het is.

Inkopen doen in Karonga is ook ineens heel anders. Waar we af en toe helemaal geen zin hadden, was het nu juist leuk om de enthousiaste reacties te horen bij het vertellen en laten zien van hoe men leeft.

Zoals jullie al weten, ben ik mezelf tegengekomen hier. Ik heb het eerder al gehad over dat FloJa ook een retraite kan zijn. Je bent aangewezen op jezelf en je emoties. Oude shit kwam omhoog, ik zocht en vond een nieuwe balans in hoe en wat ik wil zijn. Ik werd geconfronteerd met emoties die ik dacht verwerkt te hebben. En dan ook nog alle indrukken verwerken in deze nieuwe omgeving. Het was bij vlagen heftig.

En ook dat gebeurt hier, als je uit je ‘normale’ leven stapt. We hebben nu al de ervaring dat de gesprekken met de vrijwilligers dieper gaan. Ook bij hen komen emoties los. Emoties omdat er een overprikkeling is van indrukken, emoties omdat je de ellende van de wereld in het echt ziet in plaats van op TV. En emoties omdat je even teruggeworpen wordt op jezelf.

Wat is het dan fijn om te kunnen zeggen dat mij dit ook is overkomen en dat het volstrekt begrijpelijk is. Dat je ze begrijpt, dat je kunt luisteren en dat je merkt dat die inzichten in gevoelens ze weer een stapje verder brengt.

Het werk op FloJa gaat gewoon door. Ons voorlopig laatste initiatief 'Goat Pass-On' is gestart. We hebben inmiddels genoeg donaties binnen om geiten aan te schaffen en dat gaan we rond half april doen. Daarnaast brengen we in kaart wie het meest kwetsbaar is in de community en onderzoeken we of we die bereiken. En als we de data hebben, gaan we onze kleuterschool herijken. De vrijwilligers gaan ook kleinere initiatieven starten of tijdens hun aanwezigheid bijdragen.

Dus eigenlijk start er een nieuwe fase. De inmiddels zes initiatieven van FloJa gaan we consolideren. Mooi woord.